Қазакстан республикасының білім және ғылым министрлігі

Д и п л о м д ы қ ж ұ м ы с

Тақырыбы: ХІХ ғасырдың 20-40 жылдарындағы Қазақстанның өзекті мәселелері

Кеңесші: Диплом жұмысы жетекшісі

Мусаева С.Т. _________ т.ғ.к., доцент

_________Сулейманов Р.Х.

«___»________2006 ж.

қолы __________________

Тапсырманы орындауға

алған

қолы________________________

ШЫМКЕНТ – 2006ж.

Ф.4.7-007-05

ҚАЗАКСТАН РЕСПУБЛИКАСЫНЫҢ БІЛІМ ЖӘНЕ ҒЫЛЫМ

МИНИСТРЛІГІ

Тарих факультеті

Бекітемін

“_____”___________2006ж.

Д и п л о м д ы қ ж ұ м ы с

Тақырыбы: Е.Бекмаханов тарихшы және қоғам қайраткері

Кеңесші: Диплом жұмысы жетекшісі

Мусаева С.Т. _________ т.ғ.к., доцент

_________Байтанаев Б.А.

«___»________2006 ж.

қолы __________________

Тапсырманы орындауға

алған

қолы________________________

ШЫМКЕНТ – 2006ж.

I. Кіріспе................................................................................................. 3

1.1 Қазақстандағы әлеуметтік-шаруашылық құрылым және 1822-1824 жылдардағы реформалар...............................................................6

1.2 XIX ғасырдың 20-30жылдардағы отарлық саясатқа қарсы көтерілістер (Жоламан Тіленшіұлы, Саржан Қасымов)...................19
2-тарау. XIX ғасыр ортасындағы Қазақстандағы саяси жағдай.

2.1 Бөкей Ордасындағы И.Тайманұлы мен М.Өтемісұлы басшылығымен болған ұлт-азаттық көтеріліс...................................30

1. 
   Кенесары Қасымұлы басшылығымен болған көтеріліс...........43
   

Қазақстанның патшалы ресейге тәуелді болуының басы XVIIIғасырдың 30-жылдарына жатса да, бірақ патша өкіметі Қазақстанды тек XIX ғасырдың алғашқы жартысында ғана түпкілікті бағындыра алды. Шығыстағы байтақ даланы жаулап алуға ұмтылу патша өкіметінің дәстүрлі саясаты болды. Алайда Орта Азиядағы орыс өктемдігінің тоқтаусыз жүруіне қарамастан, XIXғасырдың 30-жылдарына дейін ортаазиялық істер патша өкіметінің "үлкен саясаты" саласынан сырт қалып келді. Негізінен Таяу Шығысқа, онда да ең әуелі иелігіндегі жерлерімен қоса Түркияға жер аударылды. Патша өкіметі Орта Азиядағы өз орнын баяу, әрі мықтап бекіте отырып, XIX ғасырдың екінші ширегі басталғанша бұл бағыттағы саясатын тездетпеді. Орта Азиялық хандықтармен сауда айналымын кеңейтуге ұмтылу бұл саясаттың негізгі өзегі болды.

Ресей, ортаазиялық хандықтар және Қытай аралығына орналасқан Қазақстанның орасан зор стратегиялық маңызы нақ осы жылдары неғұрлым айқын көрінді. Бұл елдерге және одан әрі Ауғанстан мен Үндістанға баратын сауда жолдары Қазақстан арқылы өтетін. Тек осында ғана мықтап орналасып алып, содан соң ортаазиялық хандықтарға қарсы жорықты іске асыруға кірісуге және одан әрі Орта Азияға енуіне болтын еді.

Қазақстанға бекіну қажеттігі өсіп келе жатқан орыс капитализімінің экономикалық мүддесінен туындаған. Бүкіл Орта Азия сияқты Қазақстанда да өнім өткізу және арзан шикізат базасы ретінде патша өкіметінің назарын өзіне бірден аңғарған.

Осы кезеңдегі Қазақстанның әлеуметтік қатынастарға талдау жасағанда жекелеген феодалдық институттардың қандай өзгерістерге ұшырағандығын және қазақтардың қоғамдық өмірінде сол өзгерістердің қандай орын алғандығын анықтаудың маңызы өте зор. Қоғамдық ғылым мәселесіндегі ең сенімді нәрсе әрбір мәселеге тарихтағы белгілі құбылыс қалай пайда боды, бұл құбылыс қандай басты-басты кезеңдерден өтті деген көзқарас тұрғысынан қарау және осы даму көзқарасы тұрғысынан талдау жасау мәселесі.

Революцияға дейінгі буржуазиялық тарихшылар Қазақстандағы”ақсүйек ” пен “қарасүйек деген” екі әлеуметтік топты ғана білді. Олар ақсүйекке барлық чингизидтерді, ал қара сүйекке бүкіл қалған халықты жатқызды. Бұл екі топ барлық зерттеулерде әбден қалыптасқан әлеуметтік категориялар болып тұлғаланады. Сондықтан ғалымдардың еңбектерінен XV ғасырда да XVIII-XIX ғасырларда да „ақсүйек“ пен „қарасүйекті “ кездестіруге болады. Алайда бұл әлеуметтік топтардың қандай өзгерістерге ұшырағандығы, қарастырылып тырған кезеңде қазақтардың қоғамдық өмірінде олардың қандай орын алғандығы анықталмай қалды. XV ғасырдағы ақсүйек XIX ғасырдағы ақсүйектен көп жағдайда өзгеше болды, мұндай жағдайда «қарасүйек» жөнінде де айтуға болады. Патриархалдық-рулық қатынастардың ыдырауы және топтардың саралануы процесінде “қарасүйектің“ арасынан өздерінің жағдайы жағынан чингизидтерге дес бермейтін текті шонжарлар және тәуелді қоғамдық топтар-егіншілер, жатақтар, байғұстар бөлініп шықты.\1\

„Ақсүйек “ терминінің шығуы қазақ халқының тарихының бастапқы кезеңдеріне жатады. „Ақсүйек “ шонжарларының пайда болуы татар-моңғол басқыншылары үстемдік жүргізген кезеңмен және Қазақстанда феодалдық қатынастардың қалыптасуымен байланысты еді.“Ақсүйек“ өкілдері өздерін Шыңғыс ханның ұрпақтарымыз деп атады. Қазақтардың этногенезисін зеттеумен арнайы шұғылданған сұлтан Меңдәлі Пірәлиев былай жазады: „Ақсүйектердің қара сүйекке үстемдік етуі жөніндегі табиғи құқықтар деген ұғым бүкіл халықтарға(қазақтар мен өзбектерге) моңғолдардан көшті деп қорытынды жасай аламыз. Қожайындар жерде жаратылған хандар болмауы мүмкін дейтін түсініктер оларды қарапайым халықтан“.

Орта Азияның тарихын зерттеуші Қары-Құрбан-әлі-Қажы-Халид бек оғлы “төре“ терминін шығуын да Шыңғыс хан заманына жатқызады.

Төре дегеніміз ханның туыстары олар өздерінің алатын орны жағынан хандардан төмен тұрды.

«Ақсүйек» өкілдері- төрелер бөлек феодалдық кастаны құрап, қазақтың рулық қауымының құрамына кірмеді.XVIII ғасырға дейін “ақсүйек ” өкілдері-хандар мен сұлтандар-қазақтардың қоғамдық саяси өміріне үстем болды. Қазақстандағы патариархалдық-феодалдық қатынастарға және осы негізде қалыптасқан дәстүрге байланысты тек “ақсүйек” өкілі ғана хан болып сайланатын. Сұлтан деген атақты тек чингизидтер ғана алатын. XVIII ғасырға дейін бұл атақ қазақтардың қоғамдық-саяси өмірінде чингизидтердің үстем жағдайы арқылы орнықты. Бірақ XIX ғасырдың 1-жартысында “ақсүйектің” бұрынғы біртектілігі енді байқалмайтын боды. Артықша жағдайдағы осы бір сословие ықпалының әлсіреуіне чингизидтердің арасында мүліктік теңсіздіктің өсуі себеп болды. Олардың сословиелік біртектілігіне патша үкіметінің саясаты да елеулі соққы берді. Патшаға қызмет етуге көшкен және үкіметтен ата тегінен бері дворян деген атақ алған билеуші сұлтандар мен аға сұлтандарды есепке алмағанда 1822 жылғы жарғының негізінде және кіші жүздің саяси жағынан өзгеріске ұшырауы нәтижесінде чингизидтердің қалған бөлігі өздерінің артықша жағдайларынан айырылып қалды.”Ақсүйектің” ұрпақтары қалған бұқарамен араласып кетті.

XIX ғасырдың 40-жылдарында Орынбор шекара комиссиясының тапсырмасы бойынша қазақтардың жекелеген әлеуметтік топтарының, сұлтандардың, билердің жағдайы зерттелді. Зерттеушілердің бірі, ерекше тапсырмаларды орындаушы чиновник д' Андре қазақтардың арасындағы чингизидтердің жағдайына мынадай анықтама береді: «Орта Орданың батыс бөлігіндегі барлық сұлтандар өздерін Шыңғыс ханнан тарағанбыз деп есептейді, ал бұлардың көбі ата тегін білмейді де. Өздерінің ақсүйектен тарағандығын дәлелдеу үшін олар 3 ұрпақтан 6 ұрпаққа дейінгі тектерін білуге тырысады. Орда да Шыңғыс ханның мұндай ұрпақтарының пайдаланатын артықшылықтары аз».

Сонымен қатар «ақсүйектің» бұрынғы артықшылықтарынан чингизидтерге үйлену жөніндегі әдет-ғұрып қана сақталғандығын атап көрсетеді. Өздерінің тегін мақтан тұтқан «төрелер» өз қыздарын «ақсүйектен» шыққан қазаққа ғана күйеуге беру дәстүрін жалғастыра берді. Бірақ бұл дәстүр барлық жерде бірдей сақталмады. XIX ғасырдың 1-жартысында «ақсүйек» атағының сословиелік маңызынан гөрі тарихи маңызы көбірек болды. Тек патша әкімшілігі жүйесінде белгілі бір қызметке ие болған сұлтандар ғана мұндайға ұшыраған жоқ.

Осы кезеңде сұлтандар мен ру шонжарларын қарама-қарсы қоюға болмайды. Сұлтандар мен ру шонжарларының жерді пайдалануға қатынасы, сондай-ақ көшпелі қауымды қанау формалары өзгерген жағдайларға сәйкес бірдей болды. Көшпелі қауымның арасынан сұлтандарға қарама-қарсы өсіп шыққан әлеуметтік үстем топ ру старшындары-билер еді. Осы кезде билер де қазақтардың арасында үстем жағдайға ие болды. Олар ерекше құқықтық және экономикалық артықшылықтарды пайдаланды. Ру старшындары әуел бастан-ақ қауымдық қоныстардың едәуір бөлігіне иелік еткен, бірақ XIX ғасырдың 1- жартысында мал өсіру дағдарысының күшеюіне байланысты олар зорлық жасап, таңдаулы қыстауларды өздерінің жеке меншіктеріне ала бастады. Байыған ру старшындарының, яғни билердің кейбір ауылдары сұлтандардың ауылдары сияқты ру қауымдарынан бөлек көшетін болды.

Егер XVIII ғасырда сұлтандар қосымша құнды азық-түлік рентасы формасында, ал ру шонжарлары жұмыспен өтеу рентасы формасында иемденсе, XIX ғасырдың 1-жартысында сұлтандар мен ру шонжарлары рентаның екі түрін де-азық-түлік рентасын да, жұмыспен өтеу рентасын да алды. Малды жеке отбасылардың меншігіне шоғырландыру қауымдық жерге иелік етудің шоғырландырылуына да әкеліп соқтырды.

Бұл кезде сұлтандар мен ру шонжарларының қауымдық жерлерді озбырлықпен пайдалануына патша өкіметінің қауымдық таңдаулық жерлерді басып алумен ұласқан отарлық саясаты келіп қосыолды. Бұл жағдай жер пайдаланудың қалыптасқан тәртібін өзгертпей қоймады. Негізгі қазақ руларының көне заманнан бергі дәстүрлі көшу бағыт-бағдарлары бұзылды, мұның өзі мал өсірудегі дағдарыс себептерінің бірі болып, қазақтардың шаруашылығы құрылымының өзгеруіне әкеп соқтырды.

Ру шонжарлары мен сұлтандар енді рудың таңдаулы қысқы қоныстары мен шабындық жерлеріне билік жүргізу құқығымен шектеліп қалмады. Олар бұларды жеке иелікке ала бастады. Сұлтандардың ру шонжарларының таңдаулы қыстауларды басып алуы қазақ қоғамының ішінде жер үшін күресті шиеленістіріп жіберді. Билер мен сұлтандардағы қысқы қоныстарды күшпен тартып алу әрекеттері жасалды.

Сонымен, жерге феодалдық меншіктің түпкілікті қалыптасуы жүзеге аса бастады. Алайда қазақтарда феодалдық қатынастардың қалыптасуы XIXғасырдың бас кезіне ғана қатысты деген асығыс қорытынды жасамауға тиіспіз. Көшпелі феодализмнің өзгешелігі негізгі өндіріс құрал-жабдығы ретінде малдың жекелеген феодалдардың қолдарына шоғырлануына байланысты қауымдық жердің де іс жүзінде солардың иелігіне көшуі негізінде мұнда феодалдық қатынастардың бұдан бұрын да қалыптаса бастағанында еді. Феодалдық жер меншігінің пайда болуы қазақтардың әлеуметтік-экономикалық қатынастарына ірі өзгерістер енгізді.

Азық-түлік рентасының болуы қазақтарда патриархалдық-рулық сарқыншақтардың сақталуына себепші болды. Азық-түлік рентасымен қатар жұмыспен өтеу рентасы болды. Азық-түлік рентасымен салыстырғанда жұмыспен өтеу рентасы неғұрлым көне формада көрініп, құқықтық нормалар саласындағы бернік сақталған патриархалдық-рулық қатынастармен ұштасып кетті.

Қазақтардың шаруашылық құрылысын талдау барысында үш жүздің-Кіші, Орта және Ұлы жүздердің қоныстарының жағрафиялық орналасуына тоқталайық; Кіші жүз Сырдария өзенінің төменгі сағасынан Орал және Тобыл өзендеріне дейінгі аумақты алып жатты. Кіші жүз жерін мекендеген толып жатқан рулар мен кіші ру тармақтары үш ұрпақтың- Байұлы, Жетіру және Әлімұлы ұрпақтарының құрамына енді. Кіші жүздің шығыс бөлігін осы рулармен қатар Арғын руының Кейбір тармақтары (Шақшақ, Айдарқы, Қырық мүлтік) мекендеді. Билеуші сұлтандардан жинаған мәліметтеріне сүйеніп полковник Бламберг XIX ғасырдың 40 жылдарында кіші жүз халқының жалпы саны шамамен 500 000 адам, ал шаңыцрақ саны 100 000 мыңға жуық деп анықтаған.

Орта жүз Семей, Ақмола облыстарының, Сырдария Жетісу облыстарының бір бөлігінің жерін алып жатты. Орта жүз жерін мекендеген барлық рулар мен ру тармақтары Арғын, Найман, Керей, Уақ, Тарақты, Қыпшақ және Қоңырат деп аталатын жеті ру бірлестігінің құрамына кірді. 1883 жылғ подполковник Бутовский жазған статистикалық есептеуіне сәйкес, Орта жүзде 116 500 шаңырақ болды, әр шаңыраққа 4 адамнан келді деп есептейтін болсақ, халық саны 468 000 адам болған.

Ұлы жүз Жетісу, Әулиеата, Шымкент облыстарының жерін алып жатты және Дулат, Жалайыр, Албан, Суан, Шапырашты, Ысты, Серғалы Ошақты, Қаңлы және Шанышқы деп аталатын негізгі рулардан құралды. Ю.Южаков жинаған ең соңғы мәліметтер бойынша Ұлы жүзде шаңырақ саны 95 000-ға жетті, ал Аристовтың мәліметтері бойынша, Ұлы жүзде халық саны 550 000 адам болды.

Қазақтар шаруашылығының негізгі саласы көшпелі мал шарушылығы еді. Олар жылқы, түйе, қой және ешкі өсірумен айналысты. Шаруашылықтың жайылымдық көшпелі жүйесі экстенсивті сипатта болды. Малшы қазақтың тағдыры ең алдымен табиғат жағдайына тәуелді еді. Қазақтардың малының көбі дүркін-дүркін қайталанып тұратын жұттан қырылды.

XIX ғасырда қазақтарда егіншілікте едәуір дамыды. Мұнымен негізінен алғанда қазақ кедейлері-егінші деп аталған жатақтар айналысты. XIX ғасырға дейін егіншілікпен не жұттың салдарынан, не өзара феодалдық қырқыс-барымтаның салдарынан малынан айырылып қалған қазақтар шұғылданды.

Сырдария, Торғай және Ырғыз өзендерінің жағалауларын мекендеген қазақтар бау-бақшалық шаруашылығымен айналысты. Қазақтардың басқа кәсіптерінен балық аулауды атап өтуге болады, мұнымен де қазақтардың ең кедей бөлігі-жатақтар мен егіншілер айналысты. Қазақтар балықты арнаулы тормен, аумен аулады. Үлкен өзендерде, мысалы Сырдарияда қазақтар балықты «сүзгіш» деп аталатын аудың көмегімен ұстады. Қазақтардың шаруашылығында әр түрлі қолөнер кәсібі айтарлықтай орын алды. Тері илеу, оқ-дәрі, бояу дайындау, ағаш пен сүйекке ою-өрнек салу, металл мен жүн өңдеу дамыды.

Феодал шонжарларға жер меншігін бекітіп беру жолымен олардың үстем жағдайын сақтап қалуға тырысу қазақ кедейлерін сұлтандар мен билердің қыстақтарымен жайлауларына қол сұғуға мәжбүр еткен кезде үкімет басындағылар әрдайым феодал шоншарларын қолдап отырды.

Патша өкіметі өзінің жаулап алу саясатына бір жағынан отарлау аппаратына,қарулы күшке, екінші жағынан қазақ шонжарларының феодалдық басшы тобына сүйенді. 20 жылдары басқару жүйесін өзгертуге талдау жасағанда, феодалдық басшы топтың отарлау аппаратымен сіңісіп кету процесін айқын көруге болады.

Ұлғайып алған империя құрамына Қазақстанның қосылуы оны орналасқан геосаяси жағдайы әскери жағынан алғанда әлсіз Қоқан және Хиуа хандықтарын таптап тастап, бірінші отаршыл империя-Англияның шығыс Түркістан ауданына енуін жоққа шығаруға мүмкіндік беретін, бұған қазақ өлкесі кедергі болып қала берген. Ресей империясының экономикалық мүдделері, Петербургтің ғаламат саяси жоспарларымен қатар, патшаның стратегиялық болжамдарын ұстана отырып, оның Орталық Азияның түкпіріне қарай біртіндеп ілгерілеуін тездете түсті. /3/

Абылайдың 1781 жылы қайтыс болуы, оның ұрпақтары арасындағы кикілжіңдер хан билігін әлсіретті. 1795 жылы екі сұлтан, 19 ақсақал және 122360 қазақ императрица II Екатеринаның атынан Уәлиді хан тағынан алып тастау туралы өтініш жіберді. Паташ үкіметі қазақ қоғамындағы хан билігін жою жөн емес деп, алайда оны әлсірету мақсатымен Орта жүзде бақуатты Уәлимен қатар екінші хан етіп Бөкей сұлтанды тағайындады. Петербург сарайы қос билеуші Бөкей мен Уәлиді қан төкпей орындарынан алуға сылтау іздеді. Олардың екеуіне де кең байтақ өлкені басқаруға қажетті амалдары болмады. Ресей «бөліп ал да билей бер» саясатын жүргізіп, оларды бір-біріне айдап салды, сөйтіп кедейленген хандармен өздерінің байлығы жөнінен бақталас ауқатты сұлтандарды өз жағына тартып отырды. Байлық саяси салмақ берді, басқа ру ауылдарының жеріне жиі көшуден күйзелген, беніністердің әскери қызметінің жандана түсуі және құнарлы аудандарға казак континентінің қоныстандырылуы салдарынан меншіктері мен жер алаптарынан айырылған адамдарды өзіне тартатын құдіреті күшті қасиеттері бар деуге болады.

Ресейдің әкімшілік-аумақтық басқару нысанына жақын басқару нысанының болмауы, Шыңғыс ұрпақтарының хан билігінің сақталуы үкіметтің іс-қимылын әлдеқайда тежеп отырды. 1817 жылы Бөкей хан, екі жылдан кейін Уәли қайтысболды. Петербург бір жақты қадамға-Орта жүзде енді хан тағайындамауға және оның үстіне оларды «бүкіл әлемді Ұлы тітіркенушінің»-Шыңғыс ханның заманына барып тірелетін ертедегі ғұрып бойынша сайламау керек деп шешті. Ресей билігі таралған аудандар жоғарғы билеушісіз қалып, нақты биліктің қандай нысаны болмаған жайдай орын алды.Хандық ықпалды сұлтандар мен келіспей немесе алдын-ала келіссөз жүргізілмей, іс жүзінде жоғарғы жақтан жойып жіберілді.

Жаңа реформаны әзірлеуді патша сол жылдары өз дәуірінің аса тұлғаларының бірі граф М.М.Сперанскийге жүктеді. Оның сан қырлы қызметінің өзегі Орта жүзде дәстүрлі хан мемлекеттілігін жойған жаңа заң актілерін енгізу болды.

М.М.Сперанский қазақ даласының аз зерттелген аудандарды толық зерттеп және жинақтап көрсету үшін «Сібір жерлерін мәлім етуді» ұсынды. Бұл тапсырманы орындауға болашақ декабрист Г.С. Батюшков қатысты. Ол Сібірді басқару туралы заң жобаларына бірқатар қосымша, түсіндірмелік бөлімдер: құрғақтағы жол қатынастары, этаптар құру, жер аударылған «бұратаналар», «Орта Орда даласына » орыс билігін тарату бөлімдерін әзірледі.

1822 жылғы 22 маусымда патша «Сібір губернияларына арналған мекемелер», «Бұратаналарды басқару туралы жарғы» «Қырғыз –қайсақтарды басқару туралы жарғы», «Этаптар туралы жарғы» және жер міндеткерлігі туралы ережелер, Астық қорлары, шаруалар мен бұратаналар арасындағы борышкерлік міндеттемелер туралы ережелер үшін негіз болған 10 заңды бекітті.

«Сібір мекемелеріне» сәйкес,азиялық Ресей 2 генерал-губернаторлыққа: Орталығы Тобыл болған Батыс Сібір, Орталығы Иркутск болған Шығыс Сібір генерал-губернаторлықтарына бөлінді. Орталығы Тобыл болған Батыс Сібірге Тобыл, Томск губерниялары мен Омбы облысы жатқызылды. Орта жүз аудандары екіншісінің құрамына енгізілмекші болды.

Орта жүздегі дәстүлі мемлекеттілікті таратып, хан атағын «мүлде артық» деп жойып жіберген үкімет Сібір қазақтары туралы жарғыға сүйеніп, басқарудың жаңа жүйесін енгізді. 3 параграфқа сәйкес, географиялық жағынан Оңтүстік –батыс Сібірді мекендеген қазақтар «көшпелі ьұратаналар сословиесі» болып есптелді және тең құқықтарды пайдаланды, ал «Сібір қазақтары елі» ең алдымен 1838 жылы Батыс Сібір Қзақтарын шекаралық басқару құрылғанға дейін Омбы облысына бағынып келген сыртқы округтерден құралды. /5/

Қазақ руларының арасындағы өзгерістер әкімшілік-аумақтық құрылымдарына қатысты болды; даладағы үштаған-округ, болыс, ауыл бұрынғы округ басқару жүйесін іс жүзінде жоқ етіп жіберуге тиіс еді. 5 параграф арқылы жаңа құрылым: ауыл 50 ден 70 ке дейін шаңырақ, болыс 10 ауылдан 12 ге дейін ауыл, округ-15 болыстан 20 болысқа дейін болып белгіленді.

Округтердің жекелеген бөлімшелерін басқарудың жаңа тәртібі жарғының 15 параграфында белгіленді: ауылдарды- ауыл старшындары, болыстарды-болыс сұлтандары, округтерді аға сұлтандар басқаратын болды. Бұл өзгерістер ерте кездерде Шыңғыс ұрпақтарының ықпалын әлсіретуге тиіс болатын; сонымен бірге болыстарды басқармайтын тсұлтандар бұрынғы сословиелік артықшылығын сақтап қалды.

Қазақ арасындағы аға сұлтандарға зор құқықтар берілді, оның басшылығымен округтік приказда өткізілетін отырстарға облыстық бастық тағайындайтын ресейлік екі заседатель және сайланып қойылатын екі «құрметті қазақ» қатысуға тиіс болды.

Бұл реформа Қазақстанға сауда экономикалық дамуы өсуі үшін оң алғышарттар туғызды. Патша үкіметінің бұған белгілі дәрежеде мүдделі болуын экономикалық факторлармен қоса, оның көшпелілер арасында өзінің саяси ықпалын нығайту ниетімен түсіндіру керек. XIX ғасырдың басында Бұқтырма, Өскемен бекіністерінің, Петропавлдыың, Семейдің маңызы едәуір арта түсті. Жарғының бірқатар параграфтарында 205 параграфқа сәйкес үш санатқа; қылмыстық, талап арыздық және облыстық басқармаға шағымдар бойынша сараланған сот жүйесіне түзетулер енгізілді. Қылмыцстық істерге мемлекеттік опасыздық, тонау, барымта, белгіленген билікке көрінеу бағынбаушылық жатқызылады; оның үстіне барлық талап-арыз істері билердің қатысуымен ауылдармен болыстарда талқыланды; 216 параграфта тұтас алғанда «қазақ ғұрыптары мен заңдары бойынша» дәстүрлі билер сотының мәні сақталды; 220 параграфта билер істерді «негізсіз шешкен» жағдайда оларды жауапқа тарту көзделді. Арнайы параграфта аға сұлтандарға , болыстардың басқарушыларына жалақы төлеу, кешегі жоғары текті Шыңғыс ұрпақтары мемлекеттік қызметшілер санатына көшіріліп, оларға империяның сол кезде қолданылған заңдарын тарату туралы айтылды.

Реформаның 243-249 параграфтары Орта жүз халқын ағартуға арналған жағдайды кеңейтті және сауаттылықты кең тарату көзделді. Сонымен қатар жарғының 250 параграфы округтік приказдары «өздеріне сеніп тапсырылған халықтың ешбірі қайыршылыққа ұшырамауы және қамқорсыз қалмауын барлық амалдармен ойластыруға» міндетті. 329 парагрфтан тұратын Жарғының қазақ тіліне аударылған мәтіні көп ұзамай аудандарға таратылып жіберілді. Алғашқы екі округ пен приказ ашылатын аймаққа марқұм Уали ханның Көкшетаудағы қоныстары мен бұрынғы Бөкей ханның Қарқаралыдағы ауылдары таңдап алынды.

Қазақстан жеріне барлығы 7 округ ашып, кейін олардың санын 8-10 ға дейін жеткізу көзделді, патша үкіметінің мұндағы мақсаты одан әрі Орта Азия шебіне шығу болатын.

Алғашқы сыртқы округ-Қарқаралы округі 1824 жылғы 8 сәуірде ашылды. Жаңадан құрылған округке кірген болыстар құрамында 20 мыңдай шаңырақ-шамамен алынған есептеулер бойынша, 60 000-ға дейін ер-азамат болды.

Осы кезеңде бірқатар сыртқы округтер: 1825 жылы-Құсмұрын, 0826 жылы-Баянауыл, 1831 жылы-Аягөз, 1832 жылы-Ақмола округтері құрылды. Бұл ретте көпнеcе мал қоңданатын шілде, тамыз айларында өткізілетін сайлауларға көшпелілерді қайран қалдыратын салтанатты мерекелер; зеңбіректер гүрсілі, мылтықтардан оқ ату ілесе жүретін, офицерлердің алтын жалатылған эполеттері дала тұрғындарының көзін қызықтырып, олардың не болып жатқанын сезінуін әлсірететін; олар өз мемлекеттілігі жойылуының куәләрі болды. Номадтарға жоғарғы қызметке сайланушыны ақ киізге көтеретін ежелгі ғұрыптың сақталуы ұнады /11/.

Қазақстан тарихында XIX ғасырдың 20 жылдарындағы басқару жүйесін өзгенртуге талдау жасағанда, феодалдық басшы топтың отарлау аппаратымен сіңісіп кету процесін айқын көруге болады. Патша үкіметіне қызмет етуге көшкен қазақ сұлтандары мен билері қазақстандағы феодалдық-отарлау езгіні бейнеледі. Орта жүздегі аға сұлтандар мен Кіші жүздегі билеуші сұлтандарды үкімет тағайындап отырды, лауазымды адамдарды жаңадан сайлау дегенің орыс әкімшілігінің шексіз бақылауымен ғана жүргізілді. Патша қызметіне ауысқан қазақ феодалдары-аға сұлтандар,болыс билеушілері, ауылдық старшындар және дистанциялық бастықтар-еңбекшілерді феодалдық жаншудвң бұрынғы формаларын сақтап қана қоймай сонымен қатар үкімет атынан салық жинады. Мысалы; түндік басынан алынатын алым, билет үшін алым, көшіп-қонғаны үшін ақша төлеу т.б.

Қазақ халқын басқарудың жаңа жүйесі, әсіресе «Сібір қырғыздары туралы жарғы» далада ғасырлар бойы орнаған тәртіпті елеулі түрде өзгерткені сонша, қарсыласудан сескенген үкімет жаңа басқару жүйесін бірден енгізе алмады. Округтік приказдар құрылғанша қазақтар арасында дайындық жұмыстары жүргізілді. Қазақтарды; приказдар мүмкін болатын шабуылдардан қорғау үшін құрылады, ал жер өздерінің мәңгілік пайдалануларыңа қалдырылады,-деп сендірді.

Сонымен қатар жаңа әкімшілік үштағанды-ауыл,болыс және округті асығыс құрған М.Сперанский мен оның ізбасарлары жергілікті факторлармен санаспады, оны іске асырудың күш қолданылатын тактикасына сенді және реформаны жүзеге асыруға жасалған алғашқы әрекеттердің өзі қоғамда жіктеліс және үкіметке қарсы пиғылдар туғызуға әкеп соғып, ол 20 жылдан астам уақыт күреске ұласады деп ойламады.

Орта жүзде хандық, феодалдық мемлекеттіліктің жойылуы,бір жағынан, қазақ қоғамының өзінде ішкі рулық талас-тартыстардың жалғасуы салдарынан, екінші жағынан, патша өкіметінің әскери-әкімшілік әрекеттерінің нәтижесінде болды.

Сібір қазақтары туралы 1822 жылғы қабылданған жарғы, алғашқы патшалық реформма ретінде, бүкіл дәстүрлі билік құрылымын қиратып, әлеуметтік-саяси және шаруашылық өмірдің барлық жақтарын қамтыды, қазақ қоғамы ішіндегі, ең алдымен патшалық өзгерістерді, негізінен, қиналмай қабылдаған шеп маңайындағы ауылдар арасындағы және кең далада еркін көшіп жүріп, көшпелі тәуелсіздің ең берілген жақтаушылары ретінде сұлтандардың, билердің ақыл беруі бойынша патшалық өзгерістерге көнбегендер арасындағы қайшылықтарды тереңдетіп, Кавказдағы, Еділ бойының түркі тілдес аймағындағы және далалық табиғи ландшафты реформаның іске асырылуын белгілі бір дәрежеде қиындатқан Қазақстандағы отаршылдыққа қарсы оппозицияның топтасуын күшейте түсті.