Бұл ойқы-шойқы, шимай-шытырық жазбалар көпшілік жұрт үшін елеусіз, бәлкім мүлде белгісіз қаламгер, шын мәнінде бұрынғы-соңғы алаш руханиятындағы ең алып тұлғалардың бірі Иман Қазақбайдың архивінен табылды

МҰХТАР МАҒАУИН

Бұл ойқы-шойқы, шимай-шытырық жазбалар көпшілік жұрт үшін елеусіз, бәлкім мүлде белгісіз қаламгер, шын мәнінде бұрынғы-соңғы алаш руханиятындағы ең алып тұлғалардың бірі Иман Қазақбайдың архивінен табылды. Марқұммен ежеттес дос болмасақ та, ара-кідік телефондасып тұратынымыз бар еді, азалы топырақ үстінде өкінішке әрі ризашылыққа толы екі-үш ауыз бақұл сөз айттым, жыл уағы өтпей, бейбақ жесірі де дүние салып еді, әке жолынан аулақ балалары мынау алмағайып заманда тіршілік қамында кетіпті, ала қағаз бетіндегі барлық мұрасына жанашырлық танытқан немере інісі менің қолыма әртүрлі сыпаттағы, тура жарым сандық қолжазба тапсырды. Енді сізден басқа ешкімге керегі жоқ деген. Мүмкін, өзіңіз қабір басында айтқандай, құнды шығар, бірақ біліп, бағалап жатқан жұрты қане, әрі осыншама көп жазуды кім ақтарып, кім сараптамақ. Өзінің аманаты да осы. Сізге табыста деген. Жағдайы келсе, бір заманда жарыққа шығарар, қажет көрсе, өз керегіне пайдалана берсін деген. Анығы сол. Тым құрса, жаңа бір жазуыңызға шикізат ретінде кәдеге асар, жатырқамай қабыл алыңыз, одан соңғы сұрауы жоқ деген. Мен, әлбетте, бұл сөзге мән бермедім, бірақ өзім советтік замандағы ұлы жазушы, тәуелсіздік бастауындағы ерен тұлға деп риясыз таныған әріптесімнің барлық қолжазба мұрасы желге ұшып, жоғалмауға тиіс еді. Үлкен шаруалардың арасында ермек, сейіл есепті азғана уақыт бөліп, бар қағазын байыптап шықпақ болдым. Аз-маз ретке келген соң тиесілі архивке өткізбекпін.

Әрине, жарты тең қағаздың басым көпшілігі, тіпті түгелге жуығы – Иманның бұрынғы-соңғы үлкенді-кішілі шығармаларының әуелгі қолжазба нұсқалары екен. Әр кезде, әрқилы қағазға, әртүрлі қалам, сиямен түскен, алабажақ, қарақұрым, қым-қуыт таңбалар. Жазуы мұндай сұрықсыз болар ма, менің өзімнің де қолтаңбам оңып тұрған жоқ еді, ал Имандікі тіпті сорақы: құмырсқаның ізінен бетер, және оңды-солды, тура тартқан емес, қиғаш, көлденең салған, бір сөйлемге, кейде сөз, тіркеске әлденеше оралған, әуелгі мәтін, кейінгі түзетулер мен қосымшалар асты үстіне шыға үймелеп жыпырлаған, сызылған, қайтадан қалпына келген, қысқартылған, үстемеленген, әбден шатысқан, мейлінше матасқан шиыртпақ. Оның өзі ортасы басына шыққан, басы аяғына қайырылған, бытысқан жұмбақ. Жазуы соншама жаман болса да, мен сияқты екінші қайтара, тазалай көшіру әдетінде жоқ екен. Мен үшінші мәртеде – мәшіңкеге анықтап басарда кейде өз қолымды өзім танымай, дағдарып отырам, ақыры үлкейткіш линзамен қарап, әрең айырам ғой, ал Иманның жазуы телескоппен қарасаң танылмастай, әйтеуір ұзын-ырғасы бойынша ғана ажырататын сияқты, және өзі емес, әйелі басады екен, әрине, ол да танымайды, сірә, Иманның өзі көмекке келгенімен, баз-базында іркіле қиналып, көбіне-көп жаңадан толғанып, жаңғырта бүтіндеп, жеріне жеткізіп отырған сияқты. Менікі не азап – әуелде қызық үшін долбарлап оқып көрдім, жарияға шыққан нұсқасын білгендіктен ғана; ақыры, қолыма қажетті кітабын алып отырып, қай қолжазбаның қай шығармаға тиесілі екенін шамалап таныған едім. Сол жобамен аруақ алдындағы аманат деп емес, – өз аманатыма, өз шаруама да уақытым тапшы, – ұлттық мәдениеттің алтын қазанының қамы үшін, Имекеңнің, топтай келгенде он төрт томға тартқан толық жинағының негізгі қолжазба нұсқаларын саралай іріктеп, рет-ретімен пәпкілеп бөлдім. Содан соң Орталық Мемлекеттік архивке сөз салып едім. Ондағы білгір ағайындар қатты таңырқаған. Елеусіз, белгісіз жазушының ортақол шығармалары кімге керек. Сізді сыйлаймыз, бірақ қабылдауға негіз жоқ деген. Бәлкім, өз қолжазбаңызды өткізерсіз... "Менен гөрі тәуірірек жазушы тауып алыңыздар," – дедім қитығып. "Ол кім?" деп сұраған. "Ол – сіз менсінбей отырған Иман Қазақбайдың ұлтарағына жарамайтын Мүштар Мақанов!.." – дедім де, әңгімені үздім.

Сөйтіп, Иманның бар қағазы менде қалды. Ешкімге құны жоқ, тек маған ғана керек екен. Яғни, даусыз, толық, заңды мүлкіме айналған. Кейін, қол босаған бір заманда зерттеу, немесе естелік мақала жазсам пайдаға асар деп алдарқатам ғой өзімді. Содан соң... қайтадан ақтардым. Түгел емес, соңғы, толымды, он төртінші бумасын. Мен бұрын оқып-білмеген, бірі – кіші-гірім романға жуық, қалғаны орташа көлемді бес-алты хикаят. Әуелгі шимайымен қоса, кейінгі, рас, үстінен әжептәуір түзетілген, әйткенмен тап-таза дерлік мәшіңке нұсқалары да бар. Басқа томдардан айырмасы – көшірмектен шыққан екінші, үшінші даналарымен қоса, негізгі – бірінші даналары. Әдетте әуелгі дана, ішпегімен қоса, баспаға өткізілетін. Кенет... тас төбемнен Ньютонның тапқыр алмасы құлағандай, санам тарс етіп ашылды. Мен бұрын оқымағам деп тұрған шығармалардың бәрі де бұрын еш жерде жарияланбаған, жаңа дүниелер ғой! Жаңа болғанда, күні кеше, осыдан азғана бұрын өмірден озған Иманның соңғы кезеңде ғана емес, осыдан бес, он, бәлкім жиырма жыл бұрын таңбаға түскен, бірақ жарияға жол таппаған тың туындылары. Тұтас бір жинақ. Қайта тірілді деген осы емес пе!..

Бұл хикаят деп жекешелеп отырғаным – Иманның тұйық кезде жазған, бізде дайын тұрған оспадар шығармаларының әуелгісі ғана. Ең бейкүнә, жеңілі. Өткен, біздің жұрт күні бүгінге дейін өкіре жылап, өкси жоқтап жүрген советтік тәртіп жүйесіне қайшы дерлік анау-мынау пәлекеттен ада. Бүгінгі егемен тажал, жетесіз жебірлерге де тікелей қатыссыз. Біз сөз басында бопсалағандай, шытырманы, шатағы және жоқ. Оңай жазылған, оңай оқылады. Қажып оқысаңыз, жазығы сізде емес, қалай жыласаңыз да қайтып келмес советтік оқу жүйесіндегі жалпақ жұртын ескі ертегімен жаңа заманға бұйдалап әкелген жазушылар қауымында. Бірақ біз, жоғары білімі болар, болмас, қарапайым қазақтың зердесіне сенеміз. Мына бізді абырой, атаққа жеткізген – анау, танымы төмен әдебиетші, әріптес қауым емес, бұзылмаған талғам, өзіндік пайым, парасаты бар осы Сіз болатынсыз. Біз, сенерсіз, сенбессіз, айттық және қайтпаймыз – дайын тұрған беймәлім бір топ соны туындылар ішіндегі ең жеңілін, зілсізін таңдап алдық та, он бес-жиырма күн қызықтап отырып, сол қалпында көшіріп шықтық. Ендігі кезектегі бар сөз Иманға тиесілі.

Айтпақшы, хикаятымыздың әуелгі, тума атауы – "Қилы тағдырлар" екен. Одан соң "Көлеңке", "Сыңар", "Астар"... Ақыры "Сүлде". Біз ешқайсысын мақұл таппадық. Бәрі де жөн, бірақ тақырыпты толық қамтымайды. Сондықтан өз тарабымыздан басқаша атауды жөн көрдік. "Жармақ." Яғни, бүтіннің бөлшегі. Екінші жарымы. Сөйтіп, ежелгі тіліміздегі тағы бір заттық атау қайта тірілді. Ең бастысы – жаңа шығармаға өз үлесімізді қостық. Бар өзгеріс те сол ғана. Қалғаны, тағы да айтайын, алғашқы жазылған қалпында. Тек шығарма атауы мен осы бастапқы, түсіндірме тарау ғана бізге тиесілі. Уақыт тауып, төзіміңіз жетіп, ақырына дейін оқып шықсаңыз, түгелімен бізге тиесілі болады. Және Сізге.

Ал, кеттік...