Ідэальны спектакль?

Але ж жанчыны, тыя, што хадзілі па зямлі, ім не саступілі. Кожная з жаночых роляў - сапраўдны «рэванш» у бітве полаў, які дазваляе атрымаць асалоду ад майстэрства, з якім яны «паводзяць» сябе ў грамадстве: стрыманасць унутранай уладнасці Місіс Чыўлі (Аксана Лясная) і яе магчымасць нароўні з мужчынамі «варочаць» дзяржаўнымі справамі адцяняюць безапеляцыйную «правільнасць» Лэдзі Чылтэрн (Ганна Маланкіна) і непрымірымасць у адносінах да любых чалавечых слабасцей і недахопаў. А няўрымслівая, прагная да багатага эмацыянальнага жыцця маладосць Міс Мэйбл (Вераніка Пляшкевіч) яшчэ больш падкрэсліваецца, дзякуючы сцэнам з удзелам сапраўднай свецкай «ільвіцы» Лэдзі Маркбі (Бэла Масумян).

Годны «адпор» гэткай жаночай камандзе з мужчын здольны даць хіба што адзін Граф Кавершэм (Аляксандр Ткачонак), кожнае з’яўленне якога на сцэне - бліскучы ўзор акцёрскай ігры, вытанчанай, нюансіраванай і, адначасова, паглынаючай, бы магутны лівень, «паралізуючай» волю ўсіх, хто трапляе ў поле ягонага зроку. Зрэшты, іншыя мужчыны таксама не губляюць сваёй годнасці, і нават тое, што галоўны герой Сэр Роберт Чылтэрн (Аляксей Шадзько) часам пачувае сябе ў смокінгу не вельмі зручна, не ведаючы, куды пакласці рукі і як «эфектна» сесці, выклікае адчуванне ягонай кранальнасці ў такіх мілых праявах мужчынскай «падкаблучнасці». А вось лорд Горынг (Сяргей Чэкерэс), у адрозненне ад першага, надта ж арганічна і - свядома намагаецца выглядаць дурнейшым, чым ёсць на самой справе, аддаючы магчымасць «глабальна» думаць і разважаць жанчынам, а за сабой пакідаць права на ўчынкі, прадыктаваныя ўласным розумам.

У выніку ж перамагла дружба, дакладней, усведамленне таго, што мужчыны павінны заставацца мужчынамі, жанчыны - жанчынамі, і кожны, незалежна ад «гендэрных прыкмет», мае права на невялічкія слабасці, на разуменне і дараванне блізкіх.