Еменалы ақымақ күні кеше "Мүзбел торы " атты ерттеп жатқан Ұлпанға:
- Әй, қыз, қоя бер атты Бұл атқа сендей он қыздың құны жетпейді. Қоя бер! - депті.
Ұлпан аттың жүгенін сыпырып алып қоя берген екен, Есеней жалынып - жалпайып қайтып алғыза алмай қойды.
Есеней бүгін інісі Еменалыны қуып жіберді, қоштасқан да жоқ. "Кет!" - деп ақырды да айдап тастады.
Міне, романның осы тұсынан Еменалының үлкендерді сыйламайтынын, адамгершілігі жоқ екенін оның іс-әрекетінен көріп тұрмыз. Анда-санда Еменалының айқайы бір шығып калады. Ол ылғи әлдекімдерге ұрсып, аузы - мұрнын боқтап жүреді. Сол сияқты ағасының әрбір ісіне келіспей, қарсы шығып отырғанын да аңғаруымызға болады.
Есенейдің кең бейіл отырғанын сезінген жұрт осылай қысқа - қысқа аңғартып, ризалық білдірді. Есенейдің өз інісі жалғыз Еменалы ғана жанжал шығарды:
- Қысқы үй деген қара түтінді салып аламыз ба, салмаймыз ба, ол әркімнің өз еркі ғой, маған оның керегі жоқ. Айға - бабамыз киіз үйде өлген...
- Саласың! - деді Есеней қысқа ғана. - Салмасаң өкпелеме, өзің өкінесің.
- Үй салсам Елтінжалға салам. Ол менің қорығым, менің жерім.
- Елтінжал - Елеман аулы мен Андарбай - Отарбайға берілді дедім ғой!
- Елтінжалды түрікпенге бергенше өртеп жіберсем болмай ма!
- Жоғал! - деді Есеней ақырып, - Сенің қырсығыңнан Сибанның қақ жартысы анда - мында қашып көшіп кетті. Жоғал!
Міне, ағасы мен інісінің арасындағы келіспеушіліктен Есеней қалшылдап, дірілдеп кетті. Аяқ - қолы түгел дірілдеп әрең басылды.
Бірде Шынар ұл босанып, шаңырақтары қуанышқа бөленіп, шілдехана жасағанда Еменалы келіп ағасына қорлық жасап кетеді.
Қыздар әнді енді көтере бергенде төрдегі терезенің ең жоғарғы шынысы салдыр - гүлдір сынып түсті де, қақ сойылдың шоқиар басы төрде отырған Есенейдің жауырын ортадан нұқып қалды.
Достарыңызбен бөлісу: |
