Детективті хикаят Алматы, 2021
жүктеу/скачать 3 Mb. Pdf көрінісі
|
| Сүлеймен қарақшы
— Ендi орныңнан тұр! Қолыңа мылтық пен бiр-ақ оқ беремiн. Мылтықты қолыңа, оқты қалтаңа саласың. Үйге жеткенде мылтықты оқтап ал. Мынау Мұрсат құралайды көзге ататын мерген. Сен үйге кiргенше, бұл сенi қарауыл-ға алып тұрады. Антыңнан тайып, шалт кетсең, о дүниелiк болдым дей бер. Парманқұл, мылтығыңдағы оқтарды шығар. Бiр оқты қалтасына сал. Сен, Мұрсат, iлiп тұр мұны қарауылыңа. Құрбан қуанып кетiп, Парманқұл берген мылтықты иығына iлдi. Оқты қалтасына салды. — Аз уақыттан кейiн Озғардың басы аяғыңыздың астында жататын болады. — Мен сенi сөзiңде тұратын еркек деп жiберiп отырмын. Ал мына екi серiгiң бiзде кепiлде болады. Осыларды аясаң, айтқаныңды iсте. Құрбан Пұштайдың үйiне қарай жүгiрдi. Бейiсқожа мен Айдабол екi басмашыны дуал түбiне отырғызды. Сүлеймен мен Парманқұл жүгiрiп бара жатқан Құрбанның артынан қарап, ал Мұрсат оны мылтығымен қарауылға алып тұр. Құрбан үйге жақындағанда, алдынан иығына мылтық iлген бiр кiсi шықты. Ол сол кiсiмен азырақ сөйлестi де, Сүлеймендерге қаратып, қолдарын сермеп-сермеп қойды. Сосын екеуi үйдi айналып кеттi... — Ой, анау басмашы мылтығын оқтаған да жоқ қой. Қасындағысына бiз туралы айтты-ау. Үйдi айнала бергенде бекер ата салмаппын да. Бұлай ашық тұрмай, қалтарысқа паналайықшы. Кiм бiледi, не боларын. Құрбан бiздi сатып қойса, Озғар бәрiмiздi пүлiмөтпен жайпап салар. Бәрi Мұрсаттың сөзiн жөн көрiп, дуал түбiне жасырынды. Бiрақ көздерiн үй жақтан алмады. Ал үй жақ тым-тырыс. Атылған мылтықтың даусы да естiлмедi. Ешкiм берi шықпады да. — Қызық, Құрбан серiктерiне не айтып жатыр екен? — дедi Бейiсқожа. — Соның өзiн бекер жiбердiк. Сен, Сүлеймен, сенбейтiн адамға сенедi екенсiң. — Қазiрше бүлiнiп бара жатқан ештеңе жоқ, Мұрсат. Сәл сабыр сақтайық та. Сөзiнде тұрмаса, өзiнiң анты ұрады. 485 Сүлеймен қарақшы — Бұлар антқа тұратын адамдар деймiсiң. Ей, айтыңдаршы, сендер антқа берiксiңдер ме? Мұрсат екi басмашыға қарады. Басмашылар қазақтарға жауап бермек түгiлi, тура қарауға да қорқатын сияқты. Жүректерi ұшып отырған сорлылар не десiн? Осы кезде Құрбан кiрген үйден төрт кiсi шықты. Алдында — Құрбан. Бәрiнiң қолдарында мылтық. Үй артына қаз-қатар тұра қалған олар Сүлеймендерге қаратып оқ ата бастады. Бұлар жата- жата қалысты. Мұрсат кіжінді: — Қап, жаңа айттым ғой –сенбеңдер Құрбанға деп. — Жә, болды. Қазiр айтысатын уақыт емес. Одан да шын мерген екенiңдi көрсетiп, аналарды бiр-бiрлеп жер жастандыршы. Бейiсқожаның сөзiнен кейiн Мұрсат мылтығын алға кезенiп, басмашыларды көздей бастады. Үш-төрт рет оқ атқан басмашылар берi қарай ентелей жүрдi. Қорықпайтын сияқты. Ашық келе жатыр. — Нәлетi таулық, жаңа “антымды бұзсам қызығымды жер көрсiн” деп пе едi. Көрсiн, ендi, жер қызығыңды. Алдағы Құрбан шалқасынан түстi. Оны көрген қасындағылар бiр сәт тоқтап қалысты. Осы мезет Мұрсат екiншi бiреуiн жер құштырды. Оның өкiре құлағаны сондай, даусы бұларға анық жеттi. Тiк тұрған екi басмашы ол сұлап түскенде, оған қарауға да шамалары келмей, артқа қашты. Мұрсат тағы бiр рет атты. Ендi қашқанның бiрi етпетiнен түстi. Сол-ақ екен төртiншi басмашы жата қап, алға еңбектей бастады. Ал жаңағы құлағаны әлi тiрi екен. Ол да жер бауырлай алға жылжыды. — Нәлетiлердi еңбектеген күйлерiнде жерге қадай салайын. Мұрсат мылтығын тағы оқтай бергенi сол едi, үй бұрышынан үлкен жүн қалпақ киген бiреу шыға келдi. Еңбектеген басмашы оған бiрдеңе деп айқайлады. Жүн қалпақты зып берiп, үй бұрышына тығылды. Бұл кезде Мұрсат мылтығын оқтап үлгерген-дi. Жараланса да, жандәрмен алға жылжығанды бiр атып, қозғалтпай тастады. Оның алдындағыны да бiр атып, сеспей қатырды. — Мынау шынымен-ақ мерген ғой. — Ә, менi бекерге айтады деймiсiң, Сүлеймен. |