Детективті хикаят Алматы, 2021
жүктеу/скачать 3 Mb. Pdf көрінісі
|
| Сүлеймен қарақшы
— Саған “ашық жүрейiк” деген ешкiм жоқ, Мұрсат. Сақтық амалдарын жасап жүретiнiмiз хақиқат қой. Пұштайдың үйi еңiстеу жерде екен. Еңiске түсе берiс жердегi бiр үйдiң жанына келгенде Бейiсқожа атын тоқтатты. Төменгi еңiстегi бес-алты үй алақандағыдай көрiнедi. Арғы жақтағы таспен қоршалған колхоз қорасы да көзге айқын шалынады. Қора iшi жылқыға толы. Ал оның маңында мылтық асынған үш-төрт кiсi жүр. Олар жылқыларды қарауылдап жүрген басмашылар екенiн бұлар бiрден сездi. — Алдымен соларды қолға түсiрейiк. — Мұның жөн, Сүлеймен. Бейiсқожа, Пұштайыңның үйi қайсы? — дедi Парманқұл. — Бес үйдiң ортасындағы үлкенi соныкi. Үй алдында бес- алты ат байлаулы тұр ғой. Көрдiңдер ме? — Көрдiк. — Көрсеңдер, “құрбашымын” деп, өз көкiрегiн өзi қағып, өзiн осы өлкенiң қожайыны санайтын Озғар сол үйде отыр. Бiз осы жерге аттарымызды қалдырайық та, қораға жаяу жақындайық. Аттарын Бейiсқожа көрсеткен жерге байлаған қазақ қарақшылары, бұқпантайлап қораға жеттi. Осы жерде бiраз ойласып алды да, қораның дуалынан асып, iшке түстi. Ойлары — қораның iшiндегi жылқыларды тасалап, ауызда отырған басмашыларға жету. Мылтықтарын оңтайлап алған бесеуi дiттеген жерлерiне тез келдi. Қора аузында ағаш есiк бар екен. Ар жағында үш басмашы мылтықтарын алдарына қойып, беймарал сөйлесiп отыр. Бейiсқожа мен Парманқұл шарбақ есiкке асылып тұрып: — Қолдарыңды көтерiңдер! — деп айқайлады оларға. — Кiм де кiм мылтығына қол созса, атып саламын. Үш басмашы сасқалақтап, не қолдарын көтермей, не мылтықтарына жармасарларын бiлмей, бiр-бiрiне қарады. Мұрсат шарбақ есiктен жылдам асып, отырғандардың мылтықтарын жинап алды. — Қолдарыңды көтерiңдер дедiк ғой сендерге, — деп бiреуiнiң iшiне мылтықтың ұңғысымен бiр ұрды. 481 Сүлеймен қарақшы Анау екi бүктетiлдi. Қалған екеуi қолдарын көтердi. Мұрсат оларды да бiр-бiр тептi. Iшiн басып, бүктетiлген бойын тiктеуге шамасы болмаса да, екi қолын басынан асыра көтердi. Басмашылардың ендi қауқарсыз екенiн бiлген Бейiсқожа мен Парманқұл да шарбақтан берi өттi. Одан кейiн Сүлеймен келдi. Бұл кезде мылтықтың ұңғысы iшiне тиген басмашы бойын жазып, бұларға қарады: — Уай, Бейiсқожа әкамбiсiз? Сiздi бағаналы берi Озғар әкам iздетiп жатыр. — Iздесе қайтем. Менi тапқанда атып тастамақ па едiңдер? Ендi өздерiңдi атамын. Озғар қайда? — Пұштайдың үйiнде. — Онда тағы кiм бар? — Ерсiн мен Ордаш бастықтар да келген анау ауылдардан. Қазiр бәрi көкнәр iшiп, кәйiп қылып отыр. — Озғарда мылтық бар ма? — Пүлiмөт бар. — Сүлеймен, бұларды не iстеймiз? — Үшеуiн де атып тастайық, — дедi Мұрсат Сүлеймен аузын ашып үлгергенше. — Уай, Бейiсқожа әка. Ататындай сiздерге не жаздық? Жiбере салыңыздаршы. Тура қазiр Озғарға да қарамай, тау жаққа кетiп қалайық. Бiлесiз ғой, Озғар бiздi зорлықпен қарамағына қосып алған. Содан құтылсақ, мылтығымызды тастап, қышлақтарымызға тарап кетер едiк. — “Озғар өзiне зорлап қаратып алды бiздi” дейсiң-ә? Қолдарыңда — мылтық. Қышлақтарыңды сағынып жүрсеңдер, оны атып өлтiрiп, тарап кетпейсiңдер ме? Сен, қатынның сөзiн айтпа. “Өзiмде билiк жоқ итаршымын” десейшi, одан да. Айтшы, қанша қазақты, бiр ғана қазақты емес-ау, қанша жазығы жоқ адамды өлтiрдiң? Қанша адамның қатынын тартып алдың? — Уә, әка, мен өздiгiмнен күнә iс iстегенiм жоқ. Бәрi Озғардың айтуымен болған. — Мiне, көрдiң бе, сен бiреу айтақтаса шаба беретiн нағыз иттiң өзiсiң. Қожайының жұмсаса — адам өлтiресiң, қыз зорлайсың. Бiрақ осының бәрiне бiреудi кiнәлi санайсың. Ай, |