Дж. К. Роўлінг Гары Потэр і Філасофскі камень

Гэта быў Квірэл.

- ВЫ!- вохнуў Гары.

Квірэл усміхнуўся. Яго твар больш не торгаўся.

- Я,- спакойна адказаў ён.- А мяне як раз надта цікавіла, ці мы з табой тут сустрэнемся?

- Але... але я думаў гэта... Снэйп...

- Северус?- Квірэл засмяяўся, але цяпер яго смех ня быў высокім і дрыготкім, гэта быў халодны і рэзкі рогат.- Так, Северус з выгляду той яшчэ зладзюга. Заўсёды вельмі карысна, калі паблізу ад цябе валэндаецца гэты кажан-пераростак. Хто пры гэткім суседстве будзе падазраваць б-б-беднага з-з-заік-катага п-п-прафесара Квірэла?

У Гары гэта ў галаву ня лезла. Гэта немагчыма... немагчыма.

- Але Снэйп спрабаваў мяне забіць!

- Не, не, не. Гэта я хацеў цябе забіць. І калі б не твая сяброўка міс Грэйнджэр, якая неслася да Снэйпа, каб падпаліць яго і на сваім шляху нечакана мяне перакуліла. Я згубіў зрокавы кантак з табой. Яшчэ колькі секунд і ты б паваліўся з мятлы. І я б гэта нават раней зрабіў, калі б не Снэйп, які ўвесь час мармытаў сябе пад нос супрацьпраклёны.

- Снэйп жадаў мяне выратаваць?

- Зразумела ж,- халодна адказаў Квірэл.- Чаму ты думаеш ён вызваўся судзіць наступны матч? Спрабаваў пераканацца, што я не зраблю гэта зноў. Смяхоцце, на самой справе... яму не трэба было гэдак турбавацца. Я не збіраўся анічога рабіць на вачах у Дамблдора. А ўсе астатнія настаўнікі палічылі, што ён вырашыў перашкодзіць Грыфіндору перамагчы, ён сам зрабіў сябе больш чым не папулярным... і ўсё дарма, бо сёння я збіраюся цябе забіць.

Квірэл пстрыкнуў пальцамі. Аднекуль з паветра аб’явіліся вяроўкі і шчыльна абматаліся вакол Гары.

- Ты, Потэр, занадта дапытлівы, каб застацца жывым. Падчас Хэлоўіна валэндаўся па школе. Я ведаю, што ты заўважыў мяне, калі я ішоў, каб паглядзець на тое, як ахоўваецца Камень.

- Дык гэта вы выпусцілі троля?

- А як жа ж. Кіраванне тролямі – мой асаблівы талент... ты вядома заўважыў, што я зрабіў з тым, што быў у адной з суседніх залаў? Нажаль, пакуль усе астатнія бегалі і шукалі троля, Снэйп, які ўжо пачаў мяне падазраваць, адразу кінуўся на чацвёрты паверх, каб мне перашкодзіць... Нажаль ня толькі ў майго троля не атрымалася забіць цябе, гэты трохгаловы сабака таксама ня змог добра кусіць Снэйпа за нагу.

- А цяпер пачакай спакойна, Потэр. Мне трэба даследаваць гэта цікавае люстэрка.

Толькі тут Гары заўважыў, што стаяла ў Квірэла за спіной. Гэта было Люстэрка Урам.

- Гэта люстэрка, ключ да Філасофскага каменя, - пастукваючы па раме, мармытаў Квірэл.- Сапраўды, толькі Дамблдор здольны быў выдумаць нешта падобнае... але цяпер ён у Лондане... і калі ён вернецца я буду ўжо далёка...

Адзінае што прыйшло Гары да галавы, трэба прымусіць Квірэла працягваць гаварыць, каб адцягнуць яго ўвагу ад люстэрка.

- А я бачыў, як вы і Снэйп сустракаліся ў Забароненым лесе...- выпаліў ён.

- Так,- прамовіў Квірэл, склаўшы рукі ён абыйшоў люстэрка ззаду.- У той час ён ужо здагадаўся пра то хто я ёсць, але жадаў ведаць як далёка я зайшоў. Падазраваў мяне ўвесь час. Нават напалохаць спрабаваў... але што б ён мог зрабіць, калі на маім баку сам Лорд Вальдэморт...

Квірэл зноў павярнуўся да люстэрка і прагна ўпіўся ў яго вачыма.

- Я бачу камень... я аддаю яго майму гаспадару... але дзе ён насамрэч?

Гары змагаўся з вяроўкамі, што аблытлі яго цела, але карысці гэта не прынесла. Ён павінен... павінен адцягнуць увагу Квірэла ад люстэрка.

- А яшчэ мне заўсёды здавалася, што Снэйп люта мяне ненавідзіць.

- Так, сапраўды,- абывякава прамовіў Квірэл, і, прысягаю нябёсамі, яшчэ як. Ён разам з тваім бацькам разам вучыўся ў Хогвартсе, ня ведаў? І яны ненавідзілі адно аднаго. Аднак, забіваць цябе ён не збіраўся.

- Але колькі дзён таму, я чуў як вы плакалі. Я думаў Снэйп пагражае вам...

І тут першы раз за ўсю размову па твары Квірэла слізганулі сутарагі жаху.

- Часам,- адказаў ён,- мне вельмі цяжка слухацца майго гаспадара... ён вялікі чараўнік, а я такі слабы...

- Няўжо гэта ён быў тады з вамі ў класе?- вохнуў Гары.

- Ён заўжды са мною,- ціха прамовіў настаўнік.- Я пазнаёміўся з ім, калі вандраваў. Я быў дурным юнаком перапоўнены недарэчнымі ўяўленнямі аб дабры і зле. Лорд Вальдэморт паказаў мне, як жа я памыляўся. Няма ані дабра, ані зла, ёсць толькі ўлада і тыя хто занямоглыя, каб шукаць яе... І з тых часоў я аддана служу майму гаспадару, хаця і шмат разоў падводзіў яго. Яму прыйшлося са мной вельмі цяжка,- раптам Квірэла закалаціла,- і ён не так лёгка даруе памылкі. Калі ў мяне не атрымаўся напад на Грынгатс, ён быў даволі моцна мной не задаволены. І ён пакараў мяне... ён вырашыў, што зручнее будзе трымацца, як мага бліжэй да мяне...

Квірэл зноў замаўчаў. Гары прыпомніў сваю паездку на Дыягон Алею... якім ён тады быў дурным? Ён бычыў Квірэла ў той дзень у Дзіравым катле і нават паціснуў яму руку.

Квірэл вылаяўся.

- Я нічога не разумею... Камень што, усярэдзіне люстэрка? Можа разбіць яго?

Гары пачаў разважаць з шалёнай хуткасцю.

Больш за ўсё ў свеце яму хацелася знайсці Філасофскі камень раней за Квірэла. Гары вырашыў, што калі ён зазірне ў Люстэрка, ён убачыць, як знаходзіць Камень і будзе ведаць дзе ён схаваны. Але якім чынам туды зазірнуць, каб Квірэл гэтага не заўважыў?

Ён нахіліў галаву ў левы бок, каб пабачыць хоць кавалачак Люстэрка Урам, не быўшы заўважаным Квірэлам, але вяроўкі што абплыталі яго ладыжкі былі занадта тугімі. Гары не ўтрымаў раўнавагі і паваліўся на падлогу. Але Квірэл гэтага нават не заўважыў. Ён працягваў размаўляць сам з сабой.

- Што гэта за люстэрка? Як яно працуе? Гаспадар, дапамажыце мне!

І да вялікага жаху, Квірэлу адказаў голас. Голас, які здавалася ішоў з самога прафесара.

- Скарыстайся хлопцам... скарыстайся ім...

Квірэл развярнуўся да Гары.

- Так... Потэр... хадзі да мяне.

Ён пляснуў далонямі і вяроўкі што звязвалі Гары, зніклі. Хлопчык паволі падняўся.

- Хадзі сюды,- паўтарыў Квірэл.- Паглядзі ў люстэрка, што ты там бачыш?

Гары ўстаў побач.

- Я павінен схлусіць,- у адчаі падумаў ён.- Я павінен казаць зусім не аб тым, што бачу.

Квірэл ўстаў за яго спіною. Гарыны ноздры напоўніліся дзіўным пахам, што ішоў з-пад прафесарскага турбана. Устаўшы перад Люстэркам, хлопчык заплюшчыў вочы, а потым зноўку іх адкрыў.

Ён убачыў сваё адлюстраванне. На першы погляд яно здавалася бледнымі і напалоханым. Аднак праз імгненне адлюстраванне ўсміхнулася яму. Яно паклала руку ў кішэню і выцягнула адтуль крывава-чырвоны камень. Адлюстраванне зноўку яму ўсміхнулася і паклала камень назад у кішэню... і тут, Гары адчуў як ў яго кішэню апусцілася нешта цяжкое. Нейкім... хаця і неверагодным чынам... ЁН АТРЫМАЎ КАМЕНЬ.

- Ну?- раздражнённа спытаўся Квірэл.- Што ты там бачыш?

Гары набраўся адвагі.

- Я бачу, як Дамблдор паціскае мне руку.- знайшоўся ён.- І... і я выйграў для Грыфіндора Кубак Дамоў.

Квірэл зноўку вылаяўся.

- Ідзі вэк,- сказаў ён. Гары адыйшоў, Філасофскі камень стукаў па яго назе. Ён разважаў, ці не паспрабаваць яму ўцячы?

Не паспеў ён адыйсці і пяці крокаў, як адчуўся нечый высокі голас, хаця вусны Квірэла не варушыліся.

- Ён хлусіць... ён салгаў цябе...

- Потэр, а ну вярніся!- ўскрыкнуў Квірэл.- Скажы мне праўду! Скажы, што ты бачыш?

Высокі голас зноўку загаварыў.

- Дай МНЕ паразмаўляць з ім... сам насам...

- Гаспадар, вам не хопіць дзеля гэтага сілаў!

- Дзеля гэтага... у мяне дастаткова сілаў...

Гары адчуў сябе, як быццам яго зноў спавіло дзяблавым сілом. Ён не мог паварушыць ані адным мускулам. Скамянела ён назіраў, як Квірэл прыняўся развязваць свой турбан. Што ён сабраўся рабіць? Рэшткі турбана паваліліся на зямлю. Без яго галава прафесара выглядала празмерна маленькай. І тут ён павольна развярнуўся да Гары спіной.

Гары закрычаў бы, але не мог вымавіць ані гуку. Там дзе павінна была быць патыліца ён убачыў твар, самы жахлівы твар у свеце. Ён быў крэйдава-белы, з брыдкімі чырвонымі вачыма, а замест ноздраў меў вузкія шчыліны, як ў змяі.

- Гары Потэр...- прашапатаў твар.

Гары паспрабаваў зрабіць крок назад, але ногі не слухаліся яго.

- Паглядзі, што я цяпер ўяўляю сабой?- працягваў твар.- Звычайны цень, хімера... Я вымушаны завалодваць целам кагось іншага, каб мець хоць нейкую форму... добра, што жадаючых пусціць мяне ў свае сэрцы і розумы, заўсёды хапае... А цяпер, апошнія колькі тыдняў я ўзмацніў сябе кроўю аднарога... ты бачыў, як мой верны Квірэл піў яе дзеля мене там, у лесе... А цяпер, калі ў мяне будзе элексір жыцця я аднаўлю ўласнае цела... Дык чаму б цябе не аддаць мне Камень, што ляжыць у тваёй кішэні?

Раптам, магчымасць варушыцца зноў вярнулася да Гары. Ён спатыкнуўся.

- І не будзь дурням,- гыркнуў твар.- Лепей захавай сваё жыццё і прысягні мне... ці скончыш так, як твае бацькі... яны паміралі, просячы ў мяне літасці...

- ТЫ ІЛЖЭШ!- пракрычаў Гары.

Квірэл ішоў на яго спіной наперад, так што хлопчык працягваў бачыць Вальдэмортаў твар. Цяпер ён злосна ўсміхаўся.

- Як хвалююча...- сыкаў ён.- Я заўжды шанаваў мужнасць... Так, хлопча, твае бацькі былі мужнымі... Першым я забіў твайго бацьку, які вельмі мужна змагаўся са мной... Твая маці была мне не патрэбна, я не хацеў забіваць яе... але яна загінула абараняючы цябе... Аддай мне камень, каб яе смерць не была дарэмнай.

- НІКОЛІ!

Гары падскочыў да палымяных дзвярэй.

- СХАПІЦЬ ЯГО!- крыкнуў Вальдэморт і ў наступную секунду Гары адчуў як Квірэлава рука схапіла яго за запясце. Бостры боль працяў яго шнар, быццам Гарына галава спрабавала разваліцца на дзве часткі, Гары загаласіў, змагаючыся з прафесарам з ўсяе моцы іна яго здзіўленне Квірэл адпусціў яго, а боль сціх. Гары ашалелымі вачыма азірнуўся на тое места дзе стаяў Квірэл і ўбачыў, як той сагнуўся ад болю, гледзячы на сваю, на вачах пакрываючуюся пухірамі, далонь.

- Схапі! СХАПІ ЯГО!- зноўку правішчаў Вальдэморт. Квірэл кінуўся на хлопца і збіў яго з ног, сеў на яго зверху і абхапіў за шыю дзвюма рукамі... Гары амаль аслеп ад болю ў шнары, аднак пачуў як Квірэл пакутліва завыў.

- Гаспадар, я не магу схаціць яго... мае рукі... МАЕ РУКІ!

Квірэл, усё яшчэ працягваючы прыціскаць Гары, каленямі да зямлі, адпусціў яго шыю і ў разгубленасці глядзеў на свае далоні, тыя былі ўшчэнт абпаленыя, ня мелі скуры і былі чырвонымі і бліскучымі.

- Тады забі яго, ёлуп, і годзе!- вішчаў Вальдэморт.

Квірэл падняў рукі і збіраўся ўжо прамовіць смяротны праклён, але Гары інстынктыўна выцягнуў рукі і схапіў яго за твар...

- ААААААА!

Квірэл адкаціўся ад хлопца, яго твар быў ушчэнт пакрыты пухірамі. Гары зразумеў, Квірэл не ў стане дакрануцца да яго голай скурай не зведаўшы найпакутлівейшага болю... і адзіны шанец спыніць яго – як мага далей трымаць яго ў гэтым балючым стане, каб не даць прафесару праклясці сябе.

Гары ўскочыў на ногі і падбегшы да Квірэла схапіў яго руку і як мага шчыльней усапіўся за яе. Квірэл залямантаваў і паспрабаваў скінуць хлопца... яго галаву сціснуў невыносны боль... ён анічога не бачыў... ён толькі чуў як жахліва енчыць Квірэл

- ЗАБІ! ЗАБІ ЯГО!- працягваў вішчаць Вальдэморт, а Гары чуў, як недзе, быццам у яго галаве нехта крычыць:

- Гары! Гары!

Ён адчуў, як Квірэл нарэшце вырваў сваю руку, Гары ведаў што гэта канец, ён падаў у цемру, ніжэй... ніжэй... ніжэй...

*

Перад яго тварам бліснула нешта залатое. Сніч? Гары паспрабаваў схапіць яго, але рукі былі быццам наліты волавам.

Ён зноўку міргнуў. Перад яго вачыма лунаў усміхаючыйся твар прафесара Дамблдора.

- Дабрыдзень, Гары!- павітаўся дырэктар.

Гары ўтаропіўся на яго. І тут ён усё прыпомніў.

- Сэр! Камень! Квірэл! Камень у яго! Сэр, паспяшайце...

- Супакойся, мой любы, твае звесткі крыху састарэлі,- адказаў Дамблдор.- У Квірэла няма Каменя.

- А у каго? Сэр, я...

- Гары, адпачывай калі ласка ці мадам Помфры выкіне мяне адсюль.

Гары зглынуў і азірнуўся. Ён зразумеў, што напэўна зараз ён знаходзіцца ў шпітальным крыле. Ён ляжаў у ложку пазасцеленым белымі прасцінамі, а ля ложка стаяў столік, на якога здаецца паклалі змесціва з паловы кандытарскай.

- Гэта падарункі ад тваіх сяброў і прыхільнікаў,- ззяючы прамовіў Дамблдор.- Тое, што адбылося ў падзямеллі паміж табой і прафесарам Квірэлам, страшэнная таямніца, таму, натуральна, пра яе ведае ўся школа. Твае сябры Фрэд і Джордж Візлі нават адправілі цябе вечка з бліжэйшай прыбіральні. Яны палічылі, што гэта крыху пазабавіць цябе. Але мадам Помфры вырашыла, што падобны падарунак будзе не надта гігіенічным, таму канфіскавала яго.

- А ці даўно я тут?

- Ужо тры дні. Містэр Рональд Візлі і міс Грэйнджэр будут надта ўсцешаны, даведаўшыся, што ты апрытомеў, яны так непакоіліся пра цябе.

- Сэр, а Філасофскі камень..?

- Бачу тваю ўвагу вельмі цяжка адцягнуць. З Каменем усё добра. У прафесара Квірэла не атрымалася забраць яго ў цябе. Я сваечасова прыбыў табе на дапамогу, хаця ты і сам рабіў усё вельмі добра.

- Вы былі там? Вы атрымалі саву ад Герміёны?

- Мы напэўна размінуліся. Насамрэч, не паспеў я дабрацца да Лондана, як зразумеў, што я больш патрэбны ў тым месцы, якое толькі што пакінуў. І я аб’явіўся дастаткова сваечастова, каб дапамагчы цябе зладзіць з Квірэлам...

- Гэта былі ВЫ?

- Я вельмі баяўся, што аб’яўлюся запозна.

- Амаль так і было. Я ўжо не мог стрымліваць прафесара Квірэла...

- Я турбаваўся не за Камень, мой хлопчык... намаганні, якія ты затраціў на змаганне, ледзь цябе не забілі. У адзін найжудаснейшы момант, я вырашыў, што так яно і сталася. А Камень? Камень быў знішчаны.

- Знішчаны?- бездапаможна спытаўся Гары.- А як жа ваш сябра... Нікалас Фламель..?

- Ах, ты і пра Нікаласа ведаеш?- спытаўся Дамблдор, яго голас быў вельмі задаволеным.- Бачу ты ўсё высветліў самым надзейным чынам? Ну, я пагаманіў з ім крыху і мы пагадзіліся, што так будзе лепш за ўсё.

- Але гэта значыць, што ён і яго жонка памруць?

- Ну, яны маюць дастаткова эліксіра жыцця, дзеля таго каб уладкаваць ўсе свае справы, а потым... так, яны памруць.

Дырэктар усміхнуўся пабачыўшы здзіўленне на Гарыным твары.

- Для юнака, такога як ты, гэта, упэўнены з’яўляецца нечым неверагодным, але для Німаласа і Перэнэль, смерць будзе нечым накшталт доўгачаканага адпачынку пасля доўгага, доўгага дня. Больш таго, для добра арганізаванага розуму, смерць – гэта ўсяго толькі чарговая неверагодная прыгода. А яшчэ, ведаеш, насамрэч, Філасофскі камень не такая ўжо і добрая рэч. Так, ён прынясе цябе шмат грошаў і столькі гадоў жыцця, колькі ты сам пажадаеш! А грошы і доўгае жыццё – дзве рэчы якія абралі бы дзеля сябе большасць людзей... аднак, уся бяда ў тым, што людзі маюць неверагодную здольнасць, абіраць дзеля сябе тое, што будзе для іх самым горшым.

Гары ляжаў, ня ведаючы, што і адказаць. Дамблдор праваркатаў сабе нешта пад нос і ўсміхнуўся ў столю.

- Сэр?- раптам спытаўся хлопчык.- Я тут падумаў... Сэр... нават цяпер, калі Камень знішчаны, Валь... ой, я меў на ўвазе Самі-Ведаеце-Хто...

- Называй яго Вальдэмортам. Заўсёды называй рэчы сваімі імёнамі. Жах перад імем тролькі ўзмацняе наш жах, перад яго носьбітам.

- Добра, сэр. Я хацеў казаць, што Вальэморт паспрабуе цяпер паўстаць іншым спосабам? Так? То бок, ён усё ткі не памёр?

- Ані, Гары, нажаль не. Ён дагэтуль недзе хаваецца, можа шукае таго, хто дасі яму новае цела... Таго, хто не з’яўляецца па-сапраўднаму жывым, немагчыма забіць. Ён пакінуў Квірэла паміраць, паказаўшы, што мае да сваіх паплечнікаў ня больш міласэрнасці чым да сваіх ворагаў. І ўсё што мы можам, як мага далей адцягваць яго вяртанне да ўлады. Аднак ён можа знайсці таго, хто чарговы раз пагадзіцца біцца за яго ў чарговай, магчыма безнадзейнай бойке... а калі зноў і зноў будзем адцягваць яго канчатковае вяртанне, можа ён і не атрымае яе ніколі.

Гары паспрабаваў кіўнуць, але супыніўся на поўдарогі, бо ў яго пачала балець галава.

- Сэр,- прамовіў ён, ёсць яшчэ сёе-тое, што мне хацелася ведаць, ці вы не можаце мне расказаць іх... мне хацелася б ведаць праўду аб...

- Праўда...- ўздыхнуў Дамблдор.- Праўда – найвыдатнейшая, але і найжахлівейшая рэч у свеце, таму да яе трэба адносіцца з асцярогай. Тым ня менш, я гатовы адказаць на твае пытанні, калі не знайду важкай прычыны не рабіць гэтага, таму, адразу прашу твайго прабачэння. Але вядома ж, хлусіць я не буду.

- Ну... Вальдэморт сказаў мне, што забіў маю маці, толькі таму, што яна хацела абараніць мяне. Але навошта ён увогуле хацеў мяне забіць?

Дырэктар чарговы раз глыбока ўздыхнуў.

- На жаль, на першае ж тваё пытанне я адказаць цябе не змагу. Не цяпер. Не сёння. Але калі небудзь абавязкова... я запомніў аб сваім абяцанні, Гары. Калі ты будзеш крышачку старэйшым... ведаю, цябе будзе ненавісны падобны адказ... я распавяду цябе аб усім, калі ты будзеш для гэтага гатовы.

Гары разумеў, што спарчацца было бескарысна.

- Але чаму Квірэл не мог дакрануцца да мяне?

- Твая маці загінула ратуючы цябе. Ёсць толькі адна рэч, якую ніколі не зразумець Вальдэморту – каханне. Ён не зразумеў, што яе каханне было такім магутным, што яна пакінула на цябе свой знак. І гэта не шнар, гэты знак немагчыма ўбачыць... аднак, нават, калі чалавек які кахае нас настолькі глыбока, памірае, яго пачуццё назаўжды дае нам некаторую абарону. Яно ў самой тваёй скуры. Квірэл перапоўніўся нянавісцю, прагі ўлады і амбіцый, бо падзяліў сваю душу з Вальдэмортам і таму не мог дакрануцца да цябе. Ён адчуваў пякельныя пакуты, дакранаючыся да чагосьці пазначанага гэткім дабром, як у цябе.

Дамблдор вельмі зацікавіўся птушкай, што сядзела на падваконніку, што дало час Гары наплакацца. Калі яго вочы высахлі і да яго вярнуўся голас, Гары спытаўся:

- А мантыя-невідзімка? Вы ведаеце хто мне яе паслаў?

- Ааа... так сталася, што твой бацька пакінуў яе ў мяне дзеля адной справы і я палічыў, што ты б хацеў яе мець,- вочы Дамблдора бліснулі.- Гэта вельмі патрэбная рэч... твой бацька, калі яшчэ вучыўся ў школе, карыстаўся ёй, каб употай з кухні ежу цягаць.

- Я хацеў спытаць яшчэ аб немым...

- Валі!

- Квірэл сказаў, што Снэйп...

- Добра... Квірэл сказаў, што ён ненавідзіць мяне, таму што ненавідзіў майго бацьку.

- Так, яны даволі моцна не любілі адно аднаго. І гэта мала чым адрознівалася ад тваіх стасункаў з містэрам Малфоем. А яшчэ твой бацька зрабіў нешта, што Снэйп дагэтуль ня можа яму дараваць.

- Што?

- ШТО?

Гары паспрабаваў зразумець пачутае, але ў яго пачала балець галава.

- Сэр, можна яшчэ адно пытанне...

- Толькі адно?

- Як ў мяне атрымалася забраць Філасофскі камень з Люстэрка?

- Ооо, я вельмі рад, што ты спытаўся ў мяне аб гэтым. Гэта было маёй чарговай бліскучай ідэяй, але толькі між намі, гэта аб нечым і кажа. Справа ў тым, што ты быў адзіным хто жадаў знайсці Камень... знайсці, а не выкарыстаць... таму і атрымаў яго... іншыя, маглі б толькі ўбацыць у Люстэрку, як яны вырабляюць золата ці п’юць элексір жыцця. Мой розум часам падае нешта, што з’яўляецца сурпрызам для мяне самога... Добра, хопіць на сёння пытанняў. Прапаную цябе пачаставацца ласункамі. Ах! Цукеркі на любы смак ад Берці Бот! Колісь у маладосці мне вельмі не пашансавала... мне патрапілася цукерка з густам ванітаў і з гэтых пор, баюся, я страціў сваю прыязнасць да іх... аднак спадзяюся вось гэтая вось будзе смачнай. Ты не супраць?

Ён усміхнуўся і сунуў у рот залаціста-карычневую цукерку. Дамблдор папярхнуўся.

- Як не шкада, але гэта вушная сера!- паведаміў ён.

*

Мадам Помфры – галоўная лекарка школы, была добрай, але вельмі строгай жанчынай.

- Катэгарычна не.

- А прафесару Дамблдору вы дазволілі...

- Гэта іншая справа, ён дырэктар. А табе трэба адпачываць.

- Ну я ж адпачываю. Вось глядзіце, я ж ляжу. Ну, мадам Помфры...

- Ай, ну добра,- адказала яна.- Але толькі пяць хвілінаў.

Мадам Помфры пусціла ў Гарыну палату Рона і Герміёну.

- ГАРЫ!

- Вох, Гары, мы ўжо вырашылі што... Дамблдор так за цябе турбаваўся...

- Уся школа гамоніць пра гэта,- паведаміў Рон.- А што там адбылося насамрэч?

Гэта быў адзін з тых рэдкіх выпадкаў, калі рэальны расказ, нашмат больш дзіўны і захапляльны за самыя дзікія чуткі. Гары распавёў ім пра ўсё – пра Квірэла, пра Люстэрка, пра Філасофскі камень і пра Вальдэморта. Рон з Герміёнаю былі самымі ўдзячнымі слухачамі, нават вохалі ў патрэбных месцах. А калі Гары распавёў аб тым, што хавалася ў Квірэла пад турбаном Герміёна моцна ўскрыкнула.

- І што, цяпер Камень знішчаны?- падсумаваў Рон.- А Фламель папросту памрэ?

- Я казаў пра гэта Дамблдору, але ён лічыць... як там... «Для добра арганізаванага розуму, смерць – гэта ўсяго толькі чарговая неверагодная прыгода».

- А я заўжды казаў, што ён шаленец,- заявіў Рон, ён быў вельмі ўражаны тым, што яго герой – вар’ят.

- А што было з вамі двума?- спытаўся Гары.

- Ну, я паспяхова вярнулася назад,- адказала Герміёна,- апрытоміла Рона... на гэта спатрэбілася колькі часу... і мы ўдваіх пабеглі да савярні і ў вестыбюле сутыкнуліся з Дамблдорам. Ён напэўна ўжо ўсё ведаў. Ён толькі спытаўся: «Гары пайшоў за ім следам, так?» і адразу ж кінуўся на чацвёрты паверх.

- Ці думаеш, ён хацеў, каб гэта зрабіў ты?- спытаўся Рон.- Ну гэта ж ён даслаў табе бацькаву мантыю і гэдак далей?

- ШТО?- выбухнула Гарміёна.- Ён не мог... то бок... гэта было б жудасна... ты ж мог загінуць.

- Не мог,- задумліва прамовіў Гары.- Дамблдор – ён дзіўны чалавек. Думаю, ён хацеў даць мне шанец ці накшталт таго. Здаецца ён з большага ведаў пра ўсё што тут адбывалася... вы ведаеце пра што я. З яго боку было вельмі добра, што ён не спыніў нас, а даў адшукаць усё то, што нам магло дапамагчы. Не думаю, што ён выпадкова даў мне магчымаць зразумець то, як працуе Люстэрка Урам. Мяркую ён палічыў, што калі ў мяне ўсё аптрымаецца, я буду мець права сутыкнуцца з Вальдэмортам сам насам...

- Так, я меў рацыю, Дамблдор бзікануўся.- з гонарам прамовіў Рон.- Слухай, табе неабходна заўтра аб’явіцца на банкеце з нагоды заканчэння года. Канечне найбышэйшы бал у слізэрынцаў, а на апошнім квідытчным матчы мы без цябе прайгралі Рэйвенкло... зато ежа будзе добрай.

Тут у палату ўварвалася мадам Помфры.

- Вы прасядзелі тут цэлых пятнаццаць хвілін,- заявіла яна.- А цяпер, ПСІК.

*

Прачнуўшыся наступным ранкам, Гары адчуў, што амаль прыйшоў у норму.

- Прафесар Дамблдор лічыць, што так,- сапучы носам, быццам на яе думку Дамблдор не разумеў, наколькі гэта можа быць рызыковым, адказала лекарка.- І да цябе наведнік.

- Ооо, супэр,- адказаў Гары.- А хто?

У той жа момант у палату праціснуўся Хагрыд. Ён як і звычайна выглядаў занадта агромістым для звычайнага пакою. Хагрыд сеў ля Гарынага ложку і расплакаўся.

- Ува... усім... вінавата... мая... дурасць!- схаваўшы ў руках твар, загаласіў волат.- Гэт я асказаў таму злом мярзоціку як прасці Ф ліфі! Я асказаў! Ты мог бы пмерці! А сё з-за драконяга яйка! Ніколь больне буд піць! Мне трэба выгнаць з прац і прымусь жыць па магласкі!

- Хагрыд!- узрушана пазіраючы на тое, як волат дрыжыць ад гора і раскаяння і як па яго барадзе цякуць слёзы.- Хагрыд, ён ўсё роўна аб усім даведаўся. Вальдэморт даведаўся бы, як гэта зрабіць, нават калі б ты яму не расказаў.