Дж. К. Роўлінг Гары Потэр і Філасофскі камень

- Ты мог пмерці!- працягваў енчыць брамнік.- І не назвай го імя!

- ВАЛЬДЭМОРТ!- пракрычаў Гары, Хагрыд ад ашаломленасці нават перастаў плакаць. – Хагрыд, я сустракаўся з ім і цяпер смела называю яго па імі. І падбадзёрся, калі ласка. Мы выратавалі Камень, а цяпер ён знішчаны і Вальдэморту да яго не дабрацца. На, вазьмі шакаладную жабку, у мяне іх шмат...

Хагрыд тыльным бокам далоні выцер нос і заявіў:

- О, тольк прыпоміў. У мне для це ёсь адарунак.

- Не сэндвіч з гарнастаінай часам?- з трывогай спытаўся Гары, тут брамнік нарэшце ўсміхнуўся.

- Ня. Дамблдор учор даў мне входны. Хаця вядома пвінен быў мне звольньць... карацей, я зрабіў для це вось гэт...

Хагрыд працягнуў хлопчыку альбом ў скураной вокладцы. Гары з зацікакаленасцю адчыніў падарунак. Альбом быў перапоўнены чарадзейнымі фатаграфіямі. На іх, усміхаючыся і махаючы Гары рукамі, стаялі яго маці і тата.

- Я дправіў соў школьн сьбрам твых бацькоў і апрасіў у іх фатграфій... Я ж вед што у ты недной ня маш... Спадбалася?

Гары не мог гаварыць, але Хагрыд і так усё зразумеў.

*

Гары дабраўся да святочнага банкетавання з нагодны заканчэння году толькі пад вечар. Мадам Помфры ўсё ніяк не хацела яго адпускаць, штораз патрабуючы зрабіць яшчэ адзін аналіз на ўсялякі выпадак. Таму калі хлопчык завітаў у галоўную залу, тая была ўшчэнт перапоўнена вучнямі. Сцены былі ўпрыгожаны ў зялёныя і срэбныя колеры Слізэрыну, які выйграваў Кубак Дамоў, сёмы год запар, над сталом настаўнікаў лунаў транспарант са слізэрынскай змяёй.

На яго шчасце, праз хвіліну аб’явіўся Дамблдор. Гоман адразу ж сціх.

- Прамінуў яшчэ адзін навучальны год!- вясёла прамовіў дырэктар.- І перш чым вы запусціце свае зубкі ў смачнейшую ежу, мне трэба яшчэ крышачку патурбаваць вас, прахрыпеўшы сюю-тую старыкоўскую лухту. Чым нам запомніцца гэты год! Ну, спадзяюся вашы галовы крышачку напоўніліся ведамі... але ў вас ёсць цэлае лета на тое, каб спустошыць іх наноў...

- А цяпер, як я разумею, мне трэба абвесціць балы якія набралі вашыя Дамы, каб падвесці вынікі дамовага змагання. На чацвёртым месцы ў гэтым годзе ў нас апынуўся Грыфіндор, ён зарабіў трыста дванаццаць балаў; на трэцім месцы ў нас Хафлпаф з трыста пяцьдзесят двума баламі; на другім месцы мы маем Рэйвенкло, у іх ёсць чатыраста дваццаць шэсць балаў; ну і нарэшце Слізэрын атрымаў чатыраста семдзесят два балы.

Слізэрынскі стол выбухнуў пляскам далоней і тупатам ног. А Драко Малфой, як заўважыў Гары стукаў па стале кубкам. Гэта выглядала вельмі брыдка.

- Так, так, так, выдатна Слізэрын, выдатна.- заўважыў Дамблдор.- Тым ня менш, трэба прыняць да ўвагі вынікі апошніх падзей.

У зале імгненна запанавала цішыня. А слізэхрынцы кінулі ўсміхацца.

- Гм,- адкашляўся дырэктар.- Я маю яшчэ колькі хвілін, каб раздаць дадатковыя балы. Дык вось... Па-першае, узнагароджваецца містэр Рональ Візлі...

Рон імгненна пачырванеў. Ён пачаў выглядаць як тая рэдзька, што расла без сонца.

- ... ён зарабляе пяцьдзесят балаў, за лепшую шахматную партыю, шмат гадоў не бачыў анічога падобнага.

Здавалася што ад грыфіндорскага «Ура!» на зачараваная столя прыняліся дрыжаць зоркі. А з-за стала прэфектаў раздаваўся гучны голас Персі:

- Гэта ж мой брат! Мой малодшы брат! Ён прамінуў гіганцкія шахматы МакГонагал!

Нарэшце зноў сціхла.

- Па-другое, узнагароджваецца міс Герміёна Грэйнджэр... Яна атрымлівае пяцьдзесят балаў за тое, што не згубіла халоднай логікі нават апынуўшыся ў гарачым становішчы.

Герміёна схавала свой тварык ў руках. Гары падазраваў, што яна плача. Грыфіндорскі стол быў па-за сябе ад шчасця... яны рушылі на сто балаў наперад.

- Па-трэцяе... містэр Гары Потэр...- прамовіў дырэктар. У пакоі запанавала мёртвая цішыня...- за яго бездакорную вытрымку і выбітную мужнасць, Грыфіндор зарабляе шэсцьдзесят балаў.

Памаўся сапраўдны гармідар. Тыя, хто здагадаўся падлічыць вынікі ўвогуле лямантавалі да хрыпаты... Грыфіндор зарабіў чатыраста семдзесят два балы... столькі ж сколькі мелася ў Слізэрына. Цяпер яны раздзеляць дамовы кубак... а калі б Дамблдор даў Гары хоць яшчэ адзін бал, Грыфіндор зрабіўся бы пераможцам

Дырэктар чарговы раз падняў рукі. Зала пакрысе сціхла.

- Мужнасць бывае розная,- усміхаючыся працягваў Дамблдор.- Трэба быць вельмі мужным, каб супрацьстаяць ворагам, але ня менш мужнасці патрэбна, каб супрацьстаяць уласным сябрам. Таму, дзесяць балаў зарабляе містэр Нэвіл Лонгботам.

Тыя хто знаходзіўся па-за межамі галоўнай залы, маглі б падумаць, што там нешта выбухнула, настолькі моцны гоман радасці падняўся з-за грыфіндорскага стала. Гары, Рон і Герміёна стоячы енкамі і пляскамі віталі пабялелага ад шоку Нэвіла, які нават знік ў натоўпе жадаючых папляскаць яго па плячы. За ўвесь год ён у першыню зарабіў хоць адзін бал. Гары, працягваючы апладыяваць, штурхнуў Рона локцем пад бок і паказаў яму сядзелага за слізэрынскім сталом Малфоя. Той не выглядаў бы гэдак ашаломлена і жахліва, нават калі б на яго наклалі праклён поўнага целавяза.

- І гэта значыць,- перакрыківаючы радасны гармідар, да якога, каб адсвяткаваць паразу Слізэрына, паспяшалі далучыцца Рэйвенкло і Хафлпаф, сказаў Дамблдор, - надыйшоў час змяніць дэкор.

Ён пляснуў далонямі. У адно мігненне зялёны колер на парцьерах упрыгожваючых залу зрабіўся пунцовым, срэбны залатым, а слізэрынская змяя па над настаўніцкім сталом ператварылася на грыфіндорскага льва. Снэйп з гідка-вымучанай усмешкай патрос руку прафесаркі МакГонагал. Яго вочы сустрэліся з Гарынымі і хлопчык зразумеў, што адносіны прафесара да яго ані не змяніліся. Але цяпер гэта зусім не турбавала Гары. Усё выглядала так, што ў наступным годзе жыццё ў школе вернецца на нармальныя колы, дакладней будзе настолькі нармалёвым наколькі гэта магчыма ў Хогвартсе.

Гэта быў лепшы вечар ў жыцці Гары, лепшым за выйгрыш у квідытчным турніре, лепшым за Каляды і нават лепшым за бойку з горным тролем... гэтую ноч ён ніколі... ніколі не забудзе гэты вечар.

*

Калі прыйшлі вынікі іспытаў, Гары зразумеў, што нават забыўся пра іх існаванне. Больш таго, для яго было вялікім сурпрызам, што ён з Ронам перайшлі на наступны год з даволі добрымі адзнакамі, хаця канечне самай лепшай была Герміёна. Нават Нэвіл паспяхова перайшоў на наступны год, бо яго поспехі ў зёлазнаўстве перакрылі аніякія адзнакі па зеллеварству. Сябры спадзяваліся, што Гойла, які быў амаль што поўным доўбнем, выкінуць са школы, але ён таксама прайшоў іспыты. Рон заявіў, што канечне шкадуе пра гэта, але немагчыма мець столькі шчасця адначасова.

- Штораз спадзяюся,- з жалобным тварам прамовіў Фрэд Візлі,- што яны забудуцца нам іх раздаць.

З дапамогаю Хагрыда першагодкі селі ў зачараваныя чоўнікі, якія павезлі іх па возеры да Хогвартс Экспрэсу. Па дарозе дамоў яны смяяліся і разважалі аб тым наколькі зялёнай і ахайнейшай зрабілася навакольная мясцовасць, елі цукеркі на любы смак ад Бэрці Бот. Калі за вокнамі аб’явіліся маглаўскія гарады, яны змянілі чарадзейскія мантыі на курткі і паліто. Нарэшце, яны пад’ехалі да платформы дзевяць і тры чвэрці.

Спатрэбілася колькі часу, каб ўсе вучні спусціліся на платформу. Хударлявы стары кандуктар ўстаў перад бар’ерам дазваляючы праходзіць праз яго толькі па двое ці па трое, каб невядома адкуль аб’явіўшыйся натоўп дзяцей не прыцягнуў на сябе ўвагу і непатурбаваў маглаў.

- Вы павінны прыехаць пагасціць да нас улетку,- заявіў Рон.- Прыедзеце? Я дашлю вам саву з запрашэннем.

- Дзякуй,- адказаў Гары,- з радасцю, буду чакаць.

Пад націскам натоўпу, сябры паціху набліжаліся да брамы, якая павядзе іх у маглаўскі свет. З рэдку да сяброў даносіліся воклічы:

- Бывай, Гары!

- Потэр, пабачымся ў наступным годзе!

- Ты ўсё яшчэ знакамітасць,- усміхнуўся яму Рон.

- Але не там, куды я зараз накіроўваюся, даю табе гарантыю,- адказаў на гэта Гары.

Разам з Ронам і Герміёнаю, ён прайшоў праз бар’ер.

- Гэта ён, мама, ён, глядзі!

Гэта была малодшая сястра Рона, Джыні. Але паказвала яна ані на брата.

- Гары Потэр!- віскатала яна.- Глядзі, мам! Я яго бачу...

- Супакойся, Джыні, і паказваць на кагось пальцам не прыстойна.

Місіс Візлі ўсміхнулася, калі сябры падыйшлі да іх з Джыні.

- Цяжкі быў год?- спыталася яна.

- Так, цяжкаваты.- адказаў Гары.- Дзякуй вас за слодычы і джэмпер, місіс Візлі.

- Ай, няма за што, мой любы.

- Ты гатовы?

Гэта быў дзядзька Вернан, гэткій жа барвянатвары, гэткі жа вусаты і як і раней разлютаваны і перапуганы тым, што Гары з яго агромістай валізай і савою ў клетцы стаіць на станцыі поўнай нармкальных людзей. З-за яго спіны вызіралі цётка Петунья і Дадлі, якіх прымушаў калаціцца ад жаху адзін толькі від Гары.

- Ооо, вы Гарына сям’я?!- спыталася місіс Візлі.

- Можна сказаць і так.- адказаў дзядзька.- Пасьпяшай, хлопча, мы не збіраемся чакаць цябе ўвесь дзень.

Ён адыйшоў прэч

Гары адвёў Рона і Герміёну ў бок.

- Ну тады, да сустрэчы ўлетку.

- Спадзяюся, у цябе будуць... эммм... добрыя вакацыі.- прамовіла Герміёна, няўпэўнена спазіраючы на дзядзьку Вернана. Дзяўчынка яўна была збянтэжана тым, што нехта можа выглядаць гэдак непрыемна.