Сөйтсе, Ескендiр тiрiлерге:
– Ей,
жарандар, мен дүниенiң жартысын жаулап, алтыннан тау
тұрғызсам да, о дүниеге ештеңе алып бара жатқан жоқпын. Мiне, қараңдар,
– деп алақан ашып көрсеткенi екен.
Қайран дүние, тiршiлiкте кiм тойған...
Адамның ашқарақ көзi топыраққа ғана тояды.
Бiр кем дүние...
Мұрагерсіз патша
Баяғыда
бір патша, өзі Құдай емес, Құдайдан былай емес бола тұрса да,
бір ұл балаға зар болыпты.
– Ұлым болса,
мұрагерім болар еді-ау, – деп армандайды.
Сонда бір уəзірі ақыл айтады.
– Бұл өмірде армансыз əйел болса, сол əйелдің дамбалын өз
жұбайыңызға кигізсеңіз, Құдай бұйыртса,
ұл бала табады, – дейді.
Содан соң патша жер-жерге шабармандар шаптырады.
Бірақ еш жерден армансыз əйел табылмайды. Бəрінің əйтеуір бір
арманы бар.
Шабармандар салдары суға кетіп, бастары салбырап қайтып келе жатса,
əріректе бір қатын отын арқалап бара жатыр екен. Шабармандар:
– Бұл байқұста арман жоқ деймісің, – деп бұрылғысы келмесе де, – кім
біледі, мүмкін, жолымыз болар, – деп əлгі əйелді атқа мінгестіріп ала
кетеді.
Патша алдына келгенде, патша сұрайды:
– Шыннан арманың жоқ па? – деп. Сонда əлгі отын арқалаған қатын:
– Е,
арманым да жоқ, дамбалым да жоқ, қараң қалғыр! – деп қойып