Еңіске түсіп шіркеуі бар бір үлкен селоға қарай келе жатырмыз. Селоға кіруге әлі ерте болғандықтан, бір қалың бүргенді паналап, күн батып, қараңгы тү- суін күттік

• 
  Мынау біздің мылтықтың даусы ғой,— деді сыбырлап Спижевой.
  
• 
  Ия, біздікі,— десті жолдастар.
  

• 
  Мылтық атқан кім? Қайсысың! — деп орысша ақырған дауыс естілді.
  
• 
  Мен, байқаусызда атып алдым! — деді екінші біреу тағы да орыс тілінде.
  

• 
  Мұнда орыстар қайдан келді! Біздің жігіттер болу керек,— деді Мариненко.
  
• 
  Басқа бір арнаулы отряд болуы да мүмкін. Ма- риненко, дауысташы,— деді командир.
  

Бурый! Б-у-р-ы-й! — деді ол ңолын аузына

• 
  Виктор тағы жауап қатпады.
  
• 
  Неге жауап бермейсіңдер! — деді Александр Васильевич орнынан тұрып.
  
• 
  Тканко мен Сапельковпын,— деді бір кезде жу- ан дауыс.
  

• 
  Сапельков! Жігіттер, өз адамдарымыз,— деп айқайлап жіберді. Сол арада, жау тылының алыс бір түкпірінде арнаулы тапсырмамен әр уақытта келген екі топ кездесті. Айқасқан құшақ айрылар емес. Жау жайлаған Закарпатье Украинасының бір селосында бәрімізді туысқандық қуаныш сезімі билеп кетті. Са- пельковтын отряды бізден екі ай бұрын ерекше тап- сырмамен келген болатын.