Витряк Илья Григоръе-
вич — барлаушы.
■— Комсомолецтердің мұнысы игілікті іс екен. Со- ғыс жаңа ғана басталды ғой. Олар, Отанымыздың ең адал жас перзенттері, әлі ұрыстарда бізге керек бола- ды ғой. Олардың соғыс өнерін үйренуге ынталана кі- рісуі, әрине, жақсы,— деді Григорий Васильевич ұлы- ның сөзін ықыластана тыңдап,— бұл сүйсінерлік іс. Ал, әзірше оларға мұнда да жұмыс табылады. Тылды нығайту — майданда белдескенмен бірдей, ізгі іс.
Григорий Васильевич баласына жылы шыраймен қарады.
Ал әкесі, аудандық комитеттен келген қонақты ұйге неге шақырмадың? — деді Мария Исаковна еріне.
Василий Алексеевич менен бұрын шақырып қо- йыпты. Ол колхоз партия ұйымының секретары ғой, мүмкін, келген адаммен ол кейбір мәселелерді шешуі керек шыгар. Менің онымен қабаттасқым келмеді.
Ал майданнан қандай хабар бар? — деді Мария Исаковна әлгі келген адам бір жаңалық айтқан болар деген оймен.
Мама, сен ңызық екенсің,— деді Илько.— Мен
майдан жайы туралы саған нақ қазір екі сағат бойы айттым ғой. Түсінбедің бе? Ең басты, жаңа хабарлар- дЫ айттым, ал енді тағы папамның мазасын аласың.
Анасы сәл жымия баласына қарады да:
Сенің айтқандарыңа қосар жаңалығы бар ма екен дегенім ғой! — деді.
Григорий Васильевич көз қиығымен баласына қарады да, үлкенмен де, кішімен де, жатпен де, жа- қынмен де сөйлескендегі ежелгі байсалды, ұстамдылы- рымен, сөздің бір жағын қалжыңға айналдырғандай:
Илько, мамаң дұрыс сұрап тұр, екіншіден ол сенің сөзіңе иланбағандықтан емес, тағы не бар екен деген оймен сұрады. Шешеңнің әлгі келген адамның қандай жаңалық хабар әкелгенін білгісі келіп тұр ғой,— деп түсіндірді баласына Григорий Васильевич.— Сен өзің білесің, біз әруақытта саған сенеміз, сенің өті- рік айтпайтыныңды біз жақсы білеміз, мектеп оқушы- лары өтірік айтпайды, олардың адалдыққа берген ан- ты бар.
Достарыңызбен бөлісу: |
