Комендатураға екі кварталдай жер жақындап кел- дім де:
_ Коля, осы жерде аялдай тұр. Жарты сағаттың ішінде қайтып келемін,— деп атқосшыма атымның
тізгінін ұстаттым да, комендатураға қарай жаяу аяң- дап кеттім. Келе жатып қонышымдағы «докуме :тте- рімді» френчімн д қалтасына лажсыз ауыстыры : са- лып алдым. Комендатураға келсем, Павлоның айтқа- нындай, есік алдын күзеткен кезекші полицай жоқ екен. Комендатураның алдында, анадай жерде жүресі- нен үш адам отыр. Олардың жандарында винтовкасын кезеніп, қақшиып бір полицай тұр. Сірә, кілең «қыл- мысты» адамдар болу керек, өңдері жүдеу, киімдері жыртық. Түрлері талай таяқтың астында болып, талай- талай итке таланған жандарға ұқсайды. Жүздерінде бастан кешкен алуан ауыр азап пен көкіректі кернеген кекті ызаның ізі бар. Менің неміс емес екенімді танып отырса да, үстімдегі басқыншылар мундиріне жағалай жирене қарайды. Сірә, «Власов сойқандарының бірі» деп іштерінен маған лағнат жаудырып та отырған бо- лулары керек. Комендатурадан сұңғақ бойлы бір еңге- зердей адамды екі полицай сүйемелдеп, сүйрелеп алып шығып келе жатыр. Адамның бет-аузын қан жауып кеткен. Сол қолымен мұрнын басып келеді. Әрине, бұл адамның қанды шеңгел қатыгез коменданттың қабыл- дауынан қайтып келе жатқаны айдан айқын. Олардың оң жағын ала сатымен жоғары көтерілдім. Артыма та- ғы да бір бүрылып қарадым. Кеудемдегі кек оты ла- пылдап үш полицайды үш-ақ басып, жаралы жандар- ды босатып әкеткім де келеді. Саусақтарым сумаңдап френчімнің сыртқы қалтасындағы дыбыссыз пистолэ- тіме жақындап барып та қалған еді. Бірақ оқыс селк етіп, ішімнен: «Жоқ! Оның орны жоқ»,— дедім де, сырт айналып жүріп кеттім. Коменданттың қабылдау бөлмесіне кіріп келсем, жабағыша ұйысқан жирен ша- шын шолтита күзеп тастаған хатшы әйел столының тартпаларынан әлденені іздегендей, бірін ашып, бірін жауып абыржып отыр екен. Сол жақта тізіліп, төрт- бес бос орындық тұр. Оң жақтағы есіктің сыртындағы немісше «комендант» деген жазуға қарай тұрып:
Достарыңызбен бөлісу: |
