қан еді. Бірақ бәрін бірдей бажайлап қарап жатуға шама жоқ. Ңатарласа беріп:
Мінгес маған,— дедім. Жан де -енің тәтті ғой. Жаралы күйі ол маған қарай жан-дәрмен ұмтыла берді. Әйтсе де оны мінгестірудің орнына алдыма өң- геріп алдым да, ілгері қарай тартып отырдым. Бала сау қолымен аттың жалынан шеңгелдеп ұстаған бойы алдымда сұлық түсіп жатыр. Ысқырынған жау оғы жан-жағымды тімісісіледі. Сатырлаған автомат оғының даусына дүрілдеген мотоцикл үні ұласып, үрей үстіне үрей тудыра түседі. Міне, енді орман да алыс емес. «Әттең шіркін орманға бір ілінсем-ау» — деймін. Сәл- ден соң менің атымның да жүрісі бәсеңдеуге айналды. Бірақ жаудың алды өзім осы әлгінде ғана өткен шал- шыққа тіреліп, кідіріп қалған еді. Олардың алдынан кездескен осы бір кесе-көлденең кедергіні пайдаланып, өлдім-талдым дегенде орман ішіндегі қалың бүргенге келіп кірдім. Сол арада жау оғы да бізден адасып, әл- деқайда қаңғып ңала берді. Орман ішімен сәл уақыт жүрген соң, бір жерге тоқтап, атқосшымның жарасын байлап, таңып бердім. Жас денесіне тұңғыш рет дары- ған жау оғынан кейін ол маған мүлде өзгеріп кеткен- дей болып көрінді. Оң қолын сол қолымен демей ұстап отырды да:
Сіздің партизан екеніңізді жаңа ғана білдім. Сізден қалып қайда барамын? Мені енді партизандар қатарына алар ма екен? — деді ол, екі көзі жаутаңдап, жалына қарап.
Әрине, алады! Бүгіннен бастап партизансың сен,— дедім мен. Ңуанышы қойнына сыймаған Коля орнынан тұрып, келген жағымызға кектене бір қарап алып, соңымнан еріп жүріп кетті.
БАРЛАУШЫЛАР Петр Луценко мен Роберт Клейн екеуі ерекше тап- сырма алып қүрама шгабынан сыртқа шыққан кезде, астында көк дөнені бар жетегіне егіздің сыңарындай екі торы төбел ат алған Серік салт аттылар взводынан жаңа гана келе жатыр еді. Ол өзін бүгінгі жорыққа ер- тіп баратын екі барлаушыны көріп, ат басын соларға қарай бұрды. Петр Луценко жасы отыздарға келе қоймаған, ша-
