Үлы Отан соғысының батыр- лары Талғат Бегелдинов пен Сағадат н үрмағамбетовке, Ба- уыржан Момыиіүлы мен Ра- хымжан Қошқарбаевңа, ңаһар- ман партазандар Әди Шәріпов пен Тоңтағали Жәнгелдинге
Бұл не? Не сұмдық, жандармдар ғой деймін,— деп Устимовичты құшақтай алды
жүктеу/скачать 0.57 Mb.
|
| Бұл не? Не сұмдық, жандармдар ғой деймін,— деп Устимовичты құшақтай алды.
Сабырсызданба. Бар, есік аш, ашпасқа болмай- ды,— деген Устимовичтың сөзімен есік те ашылып қалды. Үйге сау етіп төрт жандарм кірді. Устимович осында тұра ма? Ия. Мен,— деді баяу дауыспен. Сен болсаң көтер қолыңды, ит! — деді зілденіп біреуі. Көтергізетін сіздерге қауіпті менде ешнәрсе жоқ. Ңалағандарыңызды істей беріңіздер,— деп Усти- мович та саспай сөйледі. Бірақ түлкі алатын тазы иттей жабыла кететін жандармдар не қойсын, Усти- мовичтың да, әйелінің де екі қолын артына байлап, арбаға салды. Үйді астан-кестен тінтіп, керек нәрселе- рін алды. Бірақ қағаз-документ жағынан мардымды ешнәрсе таба алмады. Устимовичтардың да арбасы Мироновкаға бет алды. Осы түн қайыреыз түн болды. Мишаның айтуы бо- йынша жандарм Македон селосына да жетті. Ондағы Абраменконың үйі де талқан болып тінтіліп, әйелі Мария, балдызы Галя қол-аяғы байланып Мироновка түрмесіне жөнелтілді. Бірақ, жандармдар Абраменко- ның өзін үйінен таппағанына қатты өкіністі. ПІынын- да Абраменконың партизан отрядында ұзақ жүруі оны бұл қатерден аман алып қалды. Сарғайып атып келе жатқан таң сәулесіне көзін сүзіп қарап отырды да, Петр ауыр күрсінді. Адам қы- зықты өмір, жақсы тұрмысқа тоя ма? Бір кезде сон- дай көңілді өткен күндер, енді көрген түстей болып, айқыш-ұйқыш темір тордың арасынан таңға қарап отырған Петр Устимович әлденеге қуанғандай езу тарт- ты. Ол неге қуанбақ? Неге қуанып тұр? Мына атып келе жатқан таң ол қуанатын таң ба? Жоқ, ол қуана- тын күн әлі алда. Оның қазір отырғаны тұтқындар үйі, сондықтан ол үшін еш қуаныш болуы мүмкін емес. Өмірдің ең тәтті қуанышының бірі — махаббат қой. Устимовичтың екі ай бойына бүгін езу тартуы да, сол махаббатқа байланысты. Ол қазір тұтқында отырғанын ұмытқан сияқты. Ол өткен қызықты өмірін кез алды- нан керуендей тізіп өткізіп, өзі сол өмірдің ішінде, кең дүниеде, бақыт бакшасында жүр. Киев қаласы, өзі оқыған медицина институты. Сұлу асфальт кәше, кө- шенің екі жағынан сылдырап аққан бұлақ, жағасында нсапырағы жайқалған ұзын жасыл теректср. Бұл көше- меи аз жүрген соң, оңға қарай бұрылсаң, жайқалған бақша. Бақша болғанда қандай еді? Ңарт адамдар ай- та бэретін «ол дүниенің ұжмағьі» сияқты бақша. Сол бақшада Көк сырлы орындықтың үстінде отырып, Устимович екі-үш жыл бірге оқыған Марияға қарап: жүктеу/скачать 0.57 Mb. Достарыңызбен бөлісу:
|