нұсқап:
Сен мынаны танисың ба?
Жоқ.
Ол сені таниды, сен оны танымайсың. Ңы- зық...— деп пан мырс етіп, Мишаға қарады.
Мен танымаймын, мен ешнәрсе білмеймін және сендермен сөйлеспеймін! — деді Петя.
Сөйлейсің, сөйлетеміз!
Жоқ!
Сен жан керек болса айтасың, барлық шы- ныңды! Айтпасаң дарға асамыз, бүгін!..
Петя панға ала көзімен бір қарап, үндемеді. Мысықтың мұрты сияқты ербиген сирек мұртын
бір ширатып қойды да, пан жендеттеріне Мишаны
нұсқап:
ғы басты.
Ей, ақылсыз орыс! Тірі қалсаң, бізге қызмет етіп жүресің. Ңорлықпен өлгенде не болады? Әлде де ойлан, шыныңды айт!
Пан үлкен муштүгін қолына алып, темекісін тұта- тып отырып, сұрауды қайта бастады:
Партизандар отрядын кім басқарады? Олардың жергілікті халықтармен байланысы бар ма? Кімдер- мен байланысы бар? Тек осыларды ғана айтсаң бо- лады.
Жоқ, ешнәрсе білмеймін. Оны сол үшін отырған сендер білееіңдер. Мен ешнәрсе айта алмаймын. Пар- тизандарды бақылау менің жұмысым емес...— деп, Летя бар даусымен айқай салып, орнынан ұшып тұрды.
Петяны алдағанға көнер деп үміттенген панның зәресі ұшты. Ол сол кездегі Петяның өңінен үрейленіп, мұның жынданып кетуі де мүмкін деп ойлады. Сескен-
ген пан бағанадан стол үстінде тұрған пистолетін қо- лына алды.
Ақырғы минутыма дейін алысып өлейін деген Пе- тя панға қарай жүгіргенде жендеттер жетіп үлгірді. Есінен танып, аузы-мұрнынан қан кеткен Петя тор эй- некті тұтқын үйінің төрінде жатқанын енді сезді. Ол есін жинап, жан-жағына қараса, ешнәрсе көрінбейтін қараңғы. Кештің батқанын енді сезгендей болды. Ңоз- ғалуға шама жоқ. Өйткені қол-аяғы өзінің билеуіне көнер емес, тұлыптай болып ісіп кеткен. Көзін қайта жұмып, аз булығып қамығып жатты:
«Мен өзіме ризамын. Отан алдындағы борышымды ақтадым. Намьтсым, арым, ақырғы тамшы қаным Отаным үшін құрбан болса арманым жоқ. Жаным — арымның садағасы. Жауыздар, сендерге құпия сырды ашпаспын. Жан үшін достарды сатпаймын! Енді не болса да тез болса екен, жанымды қинады-ау сұмдар!» Жер сүзіп жатқан басын көтерейін дегенде, әлі келмей қайта жығылды. Оның шыңылдаған құлағына «Петя, саған не болды? Неге жығылдың? Ңай жерің ауы- рады? Тұршы, басыңдьі көтерші, жаным!» деп тұрған Марияның даусы келді.
Достарыңызбен бөлісу: |
