Вася, әлгінің өзі бір тұйық адам екен, ә! — деді.
Ия, менімше басқыншыларға өзі тікелей қызмет істемегенімен не інісі, не агасы, әйтеуір бір туғаны қызмет істейтін болу керек. Ол, сөз жоқ, біздің кім екенімізді білді, іші бізді онша жақтырған жоқ. Бірақ біздің әмірімізді орындамасқа шарасы да болмады,— дедім мен оның жанына келіп.
Солай болар. Осы сияқты не анау емес, не мы- нау емес тоғышарларға қаным қайнайды! Осындай ауыр күндерде бейтарап, бас сауғалап жүру — советтік адамгершілікке жатпайды. Ондай адамдар жаумен бірдей!..— деді Иван Кузьмич тістенө сөйлеп. Сонан кейін ол сәл үндемей тұрып, қолын бір сілтеді де, ілге- рі қарай жүріп кетті.
Комарово, Решетка селоларын айналып өтіп, Хоц- кий селосына жақындадық.
Иван Кузьмич қалта сағатын алып:
Вася, екі-ақ сағат уақыт қалды. Әлі де біраз жер бар, тез жүрелік,— деп еді маған. Сол жерде мен: «Неше шақырым жер қалды?» деп сұрамақшы болып оқталдым да, бірақ сұрамадым. Өйткені Иван Кузьмич «Баратын жеріміз алыс па, жақын ба, қанша жэр қал- ды?» деп сұрағанды ұнатпайтын адам еді. Сондықтан соңынан үндемей ере бердім. Селоның батыс жағына шыққан соң, қалың жас қайыңның арасына кеп кірдік. Иван Кузьмич мені сол араға қалдырды да, өзі село- ға ңарай тартты. Он шақты минут өтпэй-ақ ол алып денелі, ңұс мырын, елуді қусырып ңалған бір адамды ертіп қайтып та келді.
Вася, амансың ба? Ңалың қалай? — деді әлгі адам мені бұрыннан танитындай-ақ. Оның сәлеміне орай амандастым да: «Менің атымды бұл қайдан бі- леді? Әлде Иван Кузьмич айтты ма екен?» деп ой- ладым.
Сөйтіп тұрғанымда оң жағымыздан қаба сақал, қапсаған бір қарт шыға келді.
Вячеслав Алексеевич! — деп, Иван Кузьмич жаңағы қартты құшақтай алды. Ол Иван Кузьмичтің маңдайынан аталық мейіріммен иіскеді де:
Достарыңызбен бөлісу: |
