Қайткенмен, көшеде халық аз. Машина дегенді ан- да-санда бір-ақ көресің. Көшеде кездесетін адамдар- дың көбі әскери адамдар, Гриша өзінің халін ұмытып кетіп:
Бұрынгыға қарағанда қала бос қалган сияқты! Вәрі де соғыстың кесірі ғой! — деп жан-жағына таңда- на қарап, басын шайқап қояды.
Кеш те батып қалды. Бір тар кошенің бұрышына келіп жеткенімізде, алдымыздан екі солдат шыға кел- ді де:
Пропускыларыңызды көрсетіңіздер!— деді бізге.
Бізде пропуск деген болмайды. Партизандар-
мыз. Үйге келе жатырмыз,— деп жауап берді Леонид.
Үйіміз осы арадан алыс емес. Тихвин көшесін- де,— деп сөзге араласты Григорий.
Онда комендатураға жүріңіздер,— деді ұзын бойлы солдат.
Біз ешқайда да бара алмаймыз. Көрмейсіңдер ме жаралы екендерімізді. Үйге барамыз. Неге тұрсың- дар, жүріңдер,— деп, Леонид даусын көтере сөйледі де, ілгері қарай жүрді. Солдаттар винтовкаларын иық- тарынан түсіріп Леонидтің алдын кес-кестей берді.
Байқаңдар, күш көрсете алмайсыңдар! Біз сен- дейлердің талайын көргеміз! — деді Леонид ұзын бой- лы солдатқа қадала түсіп.
Сендерде қару болса, бізде де бар! Әрқайсымыз- да бірнешеуден,— деп ентеледі Григорий қызып кетіп.
Сендерді қарусыздандырмай тұрғанымызда жендеріңді табыңдар! — деп бұйырды Леонид екі- леніп.
Солдаттар әрқайсымыздың беліміздегі пистолеттер- ді жаңа ғана байқады. Оларға оп-оңай бағына қоймай- тынымызға көздері жеткен соң:
Туғандар, комендатура мыиа тұрған үшінші үй. Партизан болсаңыздар комендант үйлеріңізге апарғы- зып саладьі. Біздің комендант та майданда жараланған адам,— деп ұзын бойлы солдат енді жалына сөйледі.
Жігіттер, жүріңдер комендантқа кіріп шыға- йық. Көп болса он шақты минут кешігерміз,— дедім ақырында.
Достарыңызбен бөлісу: |
