КҮПІЛІЛЕР КҮРКЕСІНДЕ Көп кешікпей әлгі адам бізге үйреніп кетті. Ол өзі- нің осы тауда село адамдарының сиырларын бағып жүргенін, өзінің тағы да екі жолдасы бар екенін ай- тып, кеш бата бізді сиыр қамайтын жерлеріне ертіп келді. ¥зын-ұзын салмалардан жасаған кең қашаның ішінде сиыр сауып жатқан әйелдер үрейлене орында- рынан тұрып, бізге қарай қалысты. Олардың ішінде жасөспірім қыздар да, орта жастағы әйелдер де, тіпті
кяпттаи да бар екен. Қашаның сырт жағынан келш йія жеогілікті адамдармен орыс тілінде амандастық та. олаГ украин тілінде бізге жауап қатты. Митя олармен біраз сөйлескеннен кешн барлығы да бізге жақындай түсті. Сөйткенше болмаи биік тауды бүркеп тұрған қара булт түнеріп, қалың жаңбыр шелектеп құйып кетті. Бізді қоршап тұрған жергілікті жердің адамдары бізбен бірге нөсер жауынның астында тұра берді. Олар- дың ішінде қарт адамдарының бәрі орысша жақсы білгендіктен, әңгіме ұзаққа созылуға айналды. Александр Васильевичпен сөйлесіп тұрган жетпіс- тер шамасындагы қарт бізден күркеге кіруді өтінді. Кең қашаны айнала салынған төрт-бес күрке тұр. Күркенің төменгі жағын тастан қалап, үстіңгі жағын сүйірлеп тақтаймен жапқан екен. Күркенің ортасын- дағы жер ошақта от маздап жанып жатыр. Барлығы- мыз күркеге кіріп, сыртқа күзет қойдық. Жергілікті адамдар да біз кірген күркеге кіріп, күркеге сыймаған- дары қалың жаңбырға қарамастан күркенің сыртында тұр. Александр Васильевичтің сөзін түсінбегендеріне айтып жеткізіп жатты. Екі-үш сағатқа созылған әңгімеден кейін, олар біз- бен туысқан адамдай, бізге жылы ұшырай қарап, сүт, жүгері нанын, жұмыртқа, шошқаның сүр майын әкеп тамақтануымызды өтінді.
Женіздер, қымбатты қонақтар, жеңіздер! Візде Россиядағы сияқты бидай наны болмайды. Бізге бидай, жұмыртқа, ет, май дегенді неміс-венгер армиясы қой- майды, келіп тінтіп алып кетеді. Бір-бір сиырымызды осы тауға жасырынып багып, сауып алып кетіп тұра- мыз. Күн көрісіміз — осы сүт пен жүгері наны. Азда- ган кромпеліміз (картофель) бар. Солдаттар оны да қой- май алып кетеді. Біз бұрын да кедей тұратын едік, осы соғыс басталғаннан бері тіпті жоқшылықтың азабы деген қабырғаны қайыстырды. Осы бір-бір сиырымыз- ды алып кетсе, онда халіміздің не боларын құдай біл- сін! — деп аяқтады сөзін қарт.
