Біраң менің ауруымның жөні бөлең. Мен күні кеше ғана жарық дүниені көріп келген адаммын.
Сестра епті қолымен дәкені шешіп болды да, көзде- гі мақтаны алды. Ңабағым дірілдеп, көзімді ептеп қа- на аштым.
Өмір нұры ңайтадан жарң етті! Алдымда аң халат киіп тұрған адамдарды ұйңыда жатып түсімде көр- гендеймін. Төсектен ұшып түрегелдім. Ңуанғанымнан алдымда тұрған дәрігерді ңұшақтай алдым.
Мен Шевалевті ңұшаңтай алып, екі бетінен кезек- кезек сүйдім.
Екі көздің бірін ғана аман алып ңалу біз үшін мақтаныш емес қой,— деді Владимир Петрович баяу үнмен. Бірақ әзірге амалымыз осы. Егер бұдан бір ай бұрын келген болсаңыз онда жағдай мүлде басңаша болатын еді...
Институтта тағы да жиырма күндей жаттым. Сол көзім де сауықты. Ол екінші көзді жоқтатар емес. Институт лабораторияларын, клиникаларын аралап танысып, жүрерде академикке кіріп, тағы да сансыз алғысымды айтып, сөнген шырағым ңайта жанғандай ооп Алматыға ңайттым.
9—780
Вася, жазыласың, Владимир Петровичке теле- фон арқылы тапсырдым, міне, хат та жаздым. Жолың болсын, жазылып қайтуыңа шын жүректен тілектес- пін! — деп Сидор Артемьевич менің қолымды қысып, кабинетінен шығарып салды. Отан соғысының атақты батыр партизаны Ковпактың осыдан он жыл бұрын езім көрген жарқын жүзін көре алмағаныма, поезға шығарып салған басқа достарымның тек дауыстарын ғана өстігеніме қатты назаландым, өйткені жарық дү- ниені көруден қалган едім.
Достарыңызбен бөлісу: |
