Бұл күндерде Ильконың кеңпейіл, рақымды шеше- сінің бетіндегі әжімдері қалыңдап, жағы сорайып, тос- тағандай үлкен қара көздерінен қайғының, уайымның
ізі сезіліп тұратын болды. Біраң ол да бұрынғыша жұ- мысқа жігерлі, ерінбейтін, жалықпайтын еді, ымырт ясабылғанға дейін шаруасымен тынымсыз айналысады да жүреді. Бала да болса сезімтал, жаны жақсы, есті Илько ата-анасының жүзіндегі бұл өзгерістердің себебін жақ- сы түсінетін. Ол ата-анасына бұрынғыдан да мейрімді, рақымды болуға тырысты, шамасының келгенінше қолқабыс етті. Оларға үнемі жақсылық істеуге, ана- сының үй ішіндегі жұмысына көмектесуге, оның жұ- мысын өзінің қолқабысы арңылы болса да жеңілдетуге тырысты. Бұл қауіп-қатерлі күндерде Илько жастығына қа- рамастан Василий Алексеевичке де ңатты қолқабыс тигізді. Парторг оған жиі-жиі тапсырмалар беріп тұрды. Илько оларды мүлтіксіз, барынша тындыра орындады. Ол өзінің жақын, қымбатты, қадірлі адамдарына осын- дай ңиын-қыстау күндерде қолынан келгенінше септі- гін тигізіп, тапсырмасын орындағанын өзінше едәуір- ақ маңтаныш ететін. Осы жуырда-ақ ол еліміздің алыс тылына қарай мал айдап кеткен жолдастарына қызғана ңараған еді. Менімен қарайлас болса да, анау балалар маңызды тапсырмалар алды, ал мен болсам, ңұр босңа жүрмін, маған ешқандай тапсырма бермейді деп ренжитін. Енді ол ой ескіріп артта қалып бара жатқан сияқты көрінді. Василий Алексеевич оган сен пионер вожатыйсың, саған осында болу қажет дегенде, парторгтің бұл сөзі оған қалжың сөздей көрінуші еді, ол мұны қорлықтай көріп жылап жібере жаздайтын. Бірақ біраздан соң Василий Алексеевичтің бұл сөзінің қалжың емес екені- не оның көзі әбден жетті. Бір күні таңертең селолық советтің күзетшісі Захар Қарт әйнек қақты. Илько жаңа ғана ыдыс-аяқты, еден- Ді жуып, киімдерді тазалаған-ды. Үйде тірі жан жоқ еді. Әкесі мен шешесі таң ңылаулана үйден кетіп ңал- ган болатын.
