я<алаңаш қылмаспын. «Полкке алайын, қамқорлық ткасайын»,— дегеніңізге көп рақмет. Олар тағы бір ясаққа кетіп қалар,— деп Анна Ивановна орнынан кө- теріле берді.
Сіз әлі де ойланып көріңіз. Согыс болса әлі де ясүріп жатыр: Вористі қалдырмаганмен Сережакы қалдырыңыз. Бористі тәрбиелеп жеткізсеңіз де үлкен еңбек істеген боласыз. Ал Серік болса жетім бала. Өзі- ңіздің балаңыз емес. Біздің артиллеристің баласы ғой. Біз оны бір соғысқа салады деп ойлайсыз ба? Тамағы аш, киімі жыртық болады дейсіз бе? Штабта жүреді. Соғыс біткен күні оқуға жібереміз. Ол да артиллерист болып шығады әкесі сияқты,— деп подполковник пар- тизан ананы үгіттей бастады...
Анна Ивановнаның іші алай-дүлей. Оның көз ал- дына өткен өмір елестері келіп-кетіп жатыр.
«... Өзі туған Зазулин селосы. Комендатура. Комен- дант өзіне таяп келіп, өзін жақтан салып жіберді. Кө- зінің оты жарқ ете түсіп, көзі қарауытып, есеңгіреп қабырғаға барып сүйенді Анна Ивановна. Сол сәтте «мама» деген Серіктің ащы даусы құлағына келді. Кө- зін ашыи қарады. Серік екі алақанымен бетін басып мамалап шыңғырып тұр».
Жоқ, жолдас подполковник, Серік менен тумаса да, туғандай боп кеткен бала. Ол мені өлімнен алып қалған. Мен де оған пана да, ана да болып келемін. Оны сіздерге бергім келмейді. Бере алмаймын. Олар қайда болса, мен сонда, мен қайда болсам олар сонда болулары керек! Серікті бере алмаймын, оған қолқа салмаңыз! — деді ана үзілді-кесілді жауап айтып, жьт- ламсырап. Анна Ивановнаның көнбесіне көзі жеткен соң:
Жарайды. Балаларыңыз өзіңізге болсын. Бірақ балалардың тағдырын біліп отырайық, сіздің адресі- Ч‘зді жазып алайын, біздің полк адресін сіз жазып алыңыз. Хабарласып тұрайық,— деп, подполковник полк адресін Анна Ивановнаға жазып беріп, оның здресін блокногына жазып алды да: — Балаларыңыз- га киім тіккізіп жатырмын, біздің полктан артилле- Рист балаларына ескерткіш болсын. Олар мынау қарсы
«е деп» штаб бастығы терезеден қарсыдағы сабан ша- ДЙДІ нұсқады. Анна Ивановна орнынан тұрып: Сізге көп рақмет! Жақсылығыңызды ұмытпас-
Достарыңызбен бөлісу: |
