Тўртинчи мавзу: “XIV-XV ЮЗЙИЛЛИКЛАРДА ТУРКИЙ ТИЛ БЎЙИЧА АРАБ ТИЛИДА ЯРАТИЛГАН ЛУҒАТЛАР ВА ГРАММАТИК АСАРЛАР”

Биринчи қисм арабча–туркий сўзлик, қолган қисмлар туркий тилнинг грамматик қоидаларига бағишланади.

Биринчи қисмда сўзлар маъноларига кўра 26 бўлимга (фаслга) бўлиб чиқилган. Булар: биринчи фасл – осмон ва унга тегишли нарсаларнинг отлари (kök, qïr (фалак), kün, quyaš (нур, ёруғлик), ay, aydïn (ойдин), ay tolun (тўлин ой), yulduz, Ülkär, bulït, tuman, yamğur, yel, qar, burčaq (дўл), buz, sawuq, ïssï (иссиқ), yašïn, kökrämäk (момақалдироқ), yïldïrïm (чақмоқ), doz (тўзон), täbi (қор бўрон), qïsïrqa (қуюн, довул) сингари); иккинчиси – ер ва ундаги жойларнинг отлари (yer, tupraq, qum, qayïr (шағал), taš, tağ, qaya, oy (водий), in (ғор), yar (жар, жар ёқаси), yazï (текислик, дашт), yol, yurt, yaban (чўл), ew (уй), qorğan (отхона; қалъа) сингари); учинчиси - сувлар ва унга боғлиқ нарсаларнинг отлари (su, teŋiz, özän (дарё, ирмоқ), keči (кечув), bulaq, tašqïn su (сел) сингари); тўртинчиси – дарахтлар, мевалар, ўсимликлар ва уларга яқин нарсаларнинг отлари (ağač, butaq, čïbuq (чивиқ, новда), yemiš, alma, aywa, tal сингари), шу тарзда давом этиб, йигирма олтинчи фасл – дард-касалликларнинг отлари (yig, sögallik (касаллик), ağrï (оғриқ), učuq, ïsïtma, titrämä, esnämäk, ölmäk сингари) билан тугайди. Орада ҳатто eygi–yaman, yaqšï–čirkin, yawuq–yïraq сингари қарама-қарши маънони англатувчи сўзларни англатувчи фасл ҳам бор.

Луғатда, асосан, туркий сўзлар берилган. Ора-чора ўзлашган сўзлар ҳам аралашган. Бундай ҳолатда унинг қайси тилдан ўзлашганига ишора этилади. Сўзликдан мисол:

“kemi – кема, буни käräp деб ҳам юритилади, буниси румчадир”.

“ačquč – калит, kälit ҳам дейилади, асли форсча kаlid сўзидан олинган”.

“devār – девор. Бу сўз форсчадир”.

“dānišmand – донишманд, қонуншунос, бу сўз туркманча бўлиб, форсчадан олинган”.

Сўзлар изоҳланганда, ўрни билан, уларнинг синонимлари, фонетик вариантлари ҳамда диалектларда қандай аталиши ҳам келтирилади. Масалан:

“qapu – эшик; буни ešik ҳам дейилади; тўсин”.

“yowa – пиёз, буни soğan ҳам дейилади, кейингиси машҳурроқ.”.

“buday – буғдой, буни buğday ҳам дейилади”.

“börü – бўри, буни qurt ҳам дейилади, туркманча; (бунинг иккинчи маъноси) қурт [яъни ҳашорат]”.

Ёки қорақуш сўзига шундай изоҳ берилган:

“qaraquš – бургут, яъни қорақуш демакдир, буни туркманчада tawšančïl ҳам дейилади. Бу қуш кўпроқ қуён овлаб егани учун шундай аталади”.

“tal – тол, буни sögüt ҳам дейилади, кейингиси туркманча”.

“özän – ўзан, ирмоқ. Буни yïrmaq ҳам дейилади, буниси туркманча”.

Луғатда сўзлар изоҳланганда, ўрни билан, уларнинг фонетик шакллари, қандай талаффуз этилишига ҳам айрича урғу берилади. Масалан:

“yağmur – ёмғир; yağmur ҳам дейилади; буниси туркманча”.

“dağïq – товуқ; daquq ҳам дейилади, буниси туркманча”.

Луғатда кўп маъноли ёки омоним сўзларга алоҳида эътибор қаратилган; муаллиф бундай сўзлар англатган маъноларни тўлиқ келтиради. Масалан:

“kök – бу осмон, кўк ранг; жинс; асл; тиниқ суқ демак”.

“yar – жар ёқаси, жар; сўлак; бир нарсани ёриб ажратишни истаб буюрганингда ҳам шундай дейилади”.

“ot – ўт, кўкат; олов; дори-дармон; шарм-ҳаёга ҳам айтилади”.

“qoyun – умуман қўй; инсон қўйни ва қўлтиғини ҳам ифодалайди”.

“bor – май; шаҳарларда матоларнинг устига суртиладиган бир турли оқ кесак, бўр”.

“qaš – қош; узукнинг кўзи; паст, узунасига чўзилган тоғ чўққиси”.

Араблар учун таниш бўлмаган тушунчаларга кенг изоҳ берилади. Масалан:

“čaqïr – бу ҳам май, мўғулча. Уларда яна бошқа ичимлик борки, у қамишнинг бошоғига ўхшаш ўсимликни эритилган асалга қўшиб ачитишдан ҳосил бўлади. Унинг номи qumlaqдир. Бу ичимлик маст қилишда узум шарбатига қараганда ўткирроқдир ва шунинг учун уни афзал кўрадилар. Уларда яна хурмо ва бошқа нарсалардан тайёрланадиган, арабларнинг мизрига ўхшаган ичимлик ҳам бор, уни bözä деб ҳам атайдилар”.

“qamqaq – бир-бирига киришиб чалкашиб кетган ва шамол ерда думалатиб юрадиган қуруқ тикан, қамғоқ. Ақли кам одамни койиганларида qamqaq bašlu дейдилар, яъни қамғоққа ўхшаш енгил, ақли кам демакдир”.

Яна бир жиҳати, луғат қисмида атоқли отлар алоҳида гуруҳга ажратиб берилган. Масалан, йигирма иккинчи фаслда мамлуклар (қуллар), чўрилар ва бошқа табақа кишиларга қўйиладиган отларнинг маъноси келтирилган. Масалан:

“Baybars – амир ва барс, Бойбарс, Qarasonqur – қора ва сунқур, Қорасунқур, Taybars – той ва барс, Тойбарс, Qulbars – қул ва барс, Қулбарс, Aybars – ой ва барс, Ойбарс, Aqquš – оқ ва қуш, Оққуш, Qaraquš – қора ва қуш, Қорақуш, Aydoğdï – ой туғди, яъни ой чиқди, Ойтуғди, Qaratay – қора ва той, Қоратой, Ağačeri – ўрмон кишиси, Оғочэри” сингари.

Иккинчи қисмда феълларнинг тингловчига бўйруқ кўринишлари, улардан масдар ясалиши ва сўзларнинг келаси замонда қандай турланиши ҳақида (körgil, kirgil, öldürgil, čïqarğïl, awlağïl, ačqïl сингари). Булар алифбо тартибида берилган (“алиф” ҳарфлилар, сўнг “б”, “т”, “с” ҳарфлилар ва шу сингари).

Учинчи қисм феълларнинг тусланишига бағишланган. Унда тингловчи ва ўзгага буйруқнинг ҳосил қилиниш йўллари, феълнинг ўтган, келаси ва ҳозирги замон кўриниши қандай ҳосил қилинуви тўғрисидаги грамматик қоидалар берилган.

Тўртинчи қисмда гап қоидалари, келажакда мақсадни тўлдирадиган сўз ва формаларнинг турлари, яъни сўз ясовчи, сўз ўзгартувчи, шакл ҳосил қилувчи қўшимчалар ҳамда ёрдамчи сўзларнинг гапдаги вазифалари, сўроқ ҳосил қилиш йўллари ва шунинг сингари қоидалар тўғрисида билим берилган.

“Аттуҳфату-з-закийату филлуғатит туркийа”
“Аттуҳфату-з-закийату филлуғатит туркийа” (“Туркий тиллар ҳақида ноёб туҳфа”) асарини ким ёзганлигини билмаймиз. Асар Мисрда яратилган дея чамаланади. Унинг битта қўлёзмаси маълум. Қўлёзма ҳозир Истанбулда Валидуддин афанди кутубхонасида сақланмоқда (ўзбекча нашрига қаранг: AZFT).

Китоб “қипчоқ тили” грамматикасига бағишланган. Бу тўғрида: “Мен бу асарда қипчоқ тилига асосландим. Чунки энг кўп қўлланадиган тил қипчоқ тилидир. Туркман тилини бу ишда баён қилмадим. Фақат жуда зарурат бўлгандагина кўрсатдим”, – деб ёзади унинг муаллифи кириш бўлимида (AZFT,8).

Асар уч бўлимдан иборат: кириш, арабча-туркий сўзлик, грамматик қоидалар бўлими. Кириш қисмида китобнинг ёзилиш сабаби, унда туркий тилнинг қай лаҳжасига асосланганлиги баён этилади. Сўнг туркий алифбо ва имло қоидалари хусусида маълумот берилади.

Киришда араб алифбоси негизидаги туркий ёзувнинг имло хусусиятлари тўғрисида ҳам маълумот берилади. Муаллиф ёзади: “Билгилки, турк тилида шакл йўқ. Шакл йўқлиги учун бир қанча аниқсизлик ва хатолар пайдо бўлар эди. Шунинг учун ана шу аниқсизликдан қутилиш учун от, феъл ва ҳуруфни ёзишда махсус шакл қўллаш усулини қабул қилдилар. Яъни фатҳа ўрнида “алиф”, касра ўрнида “йай”, замма ўрнида “вав” қўллай бошладилар” (AZFT,10). Бунда муаллиф “турк тилида шакл йўқ”деганда туркий ёзувда товушлар тизимидаги “чўзиқлик” ва “қисқалик”ни бериш муҳим эмаслиги, диакритик белгиларнинг турғун вазифаси йўқлигини кўзда тутган; “ана шу аниқсизликдан қутилиш учун от, феъл ва ҳуруфни ёзишда махсус шакл қўллаш усулини қабул қилдилар” деганда эса арабий ё форсий матнлардан фарқли ўлароқ, туркий сўзларни ёзишда матнда унлиларни ҳарфларда тўлиқ бериш қоидаси жорий этилганини кўзда тутади.

Сўзлик бўлимида аввал арабча сўзлар, кейин эса унинг туркий таржимаси берилади. Шунинг учун фаслларнинг тузилишида сўзнинг араб тилидаги шакли инобатга олинган. Масалан, илк ҳамзали сўзлар бўлимида араб тилида ҳамза билан бошланувчи сўзлар назарда тутилган. Бу принципнинг туркий сўзликка кўпда зиёни йўқ. Сабаби, ҳамзали сўзларга тегишли қолган бўлимлар тематик гуруҳга кўра туркумлаштирилган: отларнинг ранглари, от асбоблари, ер ва унга боғлиқ нарсалар, ейиладиганлар, томонлар, ўтган замон феъллари. Сўнг ҳарфи билан бошланувчи отлар, кетинида феъллар; кейин ҳарфи билан бошланувчи отлар, кетинида феъллар, шу тартибда давом этиб охирида ҳарфи билан бошланувчи отлар келади.