Оқу  ережелері  (дидиактикалық  ережелер)

мазмұнына,  құрал  жабдықтарына  өз  ықпалын  тигізеді.  Олардың 
ауысуымен оқу əдістері де өзгеріске келеді.  
Қоғамдық дамудың алғашқы кезеңдерінде өскелең əулетке тəжірибе 
өткізу  ересектер  мен  балалардың  бірлікті  іс-əркеттік  процесінде 
орындалып  жатты.  Бұл  дəуірлердегі  басты  оқу  əдісі  еліктіру,  еліктеу 
жолымен  іске  асты.  Ересектер  қалай  əрекетке  келсе,  балалар  соны 
қайталап,  қорек табу,  от жағу,  киім-кешек дайындау ж.т.б. үйренді. 
Негізгі оқуды өзгертпей,  қайта  жасау (репроедуктив),  (“мендей етіп 
істе”) əдісі алынды. Кейінгі замандардағы барша əдістер осы қайталай 
жасау əдісінен өз бастауларын алды.  
Мектептердің  ресми  формаларының  ұйымдастырылуы  заманынан 
оқудың  сөздік  (ауызша)  əдістері  пайда  болды.  Мұғалім  дайын 
ақпаратты  сөзбен  жеткізіп  отырды,  оқушылар  оны  есіте  отырып,  
игерумен болады. Қоғамға жазудың келуі, кітап баспасының өркендеуі, 
білімді  жария  етуде,  жинақтауда  жəне  əулеттен  əулетке  жеткізуде 
(код)  таңбаны  пайдалануға  мүмкіндік  берді.  Енді  сөз  негізгі  ақпарат 
ұсыну  құралына  айналып,  ал  кітап  бойынша  оқыту  мұғалім  мен 
оқушының ең көп тараған өзара ықпал жасау əдісі болды.  
Кітап  əрқилы  қолданылды.  Ортағасыр  мектебінде  оқушылар 
негізінен діни мазмұндағы мəтіндерді қарадүрсін жаттаумен шектелді. 
Осыдан  жалаң,  жаттанды  оқу  (догматикалық)  əдісі  үрдіске  айналды. 
Бұл  əдістің  сəл  жетілген  түрі  сұрақ  қою,  дайын  жауаптар  берумен 
(софистика)  байланыстырылды.  
Ұлы  жаңалықтар  ашу  жəне  ойлап  табу  дəуірінде  бұрын  оқытудың 
жалғыз-  ақ  жолы  болған  сөздік  əдіс  өз  маңызын  жоғалта  бастады. 
Өркендеудегі  қоғам  қажетіне  орай  оқу  процесіне  бақылау,  
эксперимент,  өзіндік  жұмыс,  жаттығу,  яғни  оқушыда  белсенділік,  
саналылық,  ынталылық  оятуға  бағытталған  əдістер  ене  бастады. 
Көрнекі оқу əдісі де кең тарады.  
XІХ-ХХ ғ.ғ. шектерінде сөздік əдіске балама ретінде бала қажеттері 
мен  қызығуларын  біршама  толық  ескеретін,  оның  өзіндік 
əрекеттерінің  дамуына  жол  ашатын  эвристикалық  (шығармашылдық) 
əдіс маңызды орын иелей бастады. “Кітаби” əдістердің орнына “табиғи 
”  əдістер  келді.  Яғни  оқу  шынайы    болмыс,  қоршаған  дүниемен 
байланыстырылатын  болды.  Ұстаз  бен  оқушыны  енді  оқудың 
практикалық  əдістерін  қажет  ететін  “іс-əрекет  арқылы  оқып-  үйрену” 
əдісі  қызықтыра  бастады.  Мұндай  оқуда  қол  еңбегіне,  
еңбекпен  байланысты  іс-əрекеттерге,  сонымен  бірге 
оқушылардың  кітаппен  жұмыс  істеуіне  көп  мəн  беріліп,  
балалардың  өз  тəжірибесі  негізінде  дербестік  қабілетін 
дамыту  басты  назарға  алынды.  Шамалап  ізденіс,  зерттеу 
əдістері қалыптасты.  

Дегенмен,  білім  дамуының  əр  кезеңдерінде  қолданымға  келген 
əдістердің  қай-қайсысы  да  өз  бетінше  жеке  қажетті  педагогикалық 
нəтижені  қамтамасыз  ете  алмайды.  Оқу  əдістерінің  əрбірі  өз  алдына 
əмбебап  қызмет  атқармайды.  Оқу  барысында  əрқилы  əдістерді  өзара 
байланыстыра қолдану,  пайдалану ғана тиімді  өнімін береді. 

жүктеу/скачать 1.76 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: