95
Ол
шамалай отырып, өзінің бұрынғы лашығының орнына келді.
Табалдырықта қартайған кемпір отырды. Ол соқыр әрі мүгедек екен. Бұл
кемпір баяғыда Узайрдың үйінде күтушілік істейтін жас қыз еді. Узайр
одан: «Ей, кемпір! Узайрдың үйі осы ма?» – деп сұрады. «Иә, Узайрдың үйі
осы», – деп жауап берген ол айқайлап жіберді де: «Оның есімі аталмағалы
қаншама жыл өтті. Адамдар Узайрды ұмытып та үлгерді», – деді.
Узайр оған: «Ей, Аллаһтың құлы! Мен Узайрдың өзімін. Мені Аллаһ жүз
жылға өлтіріп, сосын қайта тірілтті», – деді. Қорқыныштан кемпірдің аяқ-
қолдары дірілдеп, орнында тоқтай алмады. Оны
біреу мазақтап тұрғандай
күйге түсірді. Кемпір ызаға булығып: «Ей, жүргінші! Біз Узайрды жүз жыл
бұрын жоғалтқанбыз және адамдар қазір оны естеріне де алмайды. Ендеше,
менімен бұлайша қалжыңдасуды тоқтат», – деді. Бірақ Узайр тағы да: «Бұл –
менмін, Узайрмын. Бұл шындық! Менің сөзімнің растығына Аллаһ куә», –
деп жауап берді.
Достарыңызбен бөлісу: