«жан» мəселесі қарастырылады. Оны этика мəселесі тұрғысында қараған, яғни адам өалай
бақытқа жете алады, жүрісі, тұрысы т.б. психологиялық ерекшеліктерімен байланысып
қарастырылған.
Үнді ғұламаларының пікірінше «жан көшіп қонып жүреді. Істеген
қылығына байланысты ол бір нəрсеге қонады» дейді. Жан мəңгі өмір сүреді.
Карма Нирванаға жету (азат болу) деген бар. Б.э.д. 6ғ. Үндістанда
буддизм
(жайнизм) діні пайда болады. Жайнизм діні бойынша «тəн жанды тұсауда ұстап отыратын
дене» делінген. Буддизм – «жан ерекше мəнге ие емес. Жан, психика – қайталанбас сəт,
күй деп түсіндірілген. Олар ауыспалы деп сипатталады».
Ежелгі үнді мəдениетінің пікір бойынша
психикалық əрекеттердің басты ағзасы
жүректе делінген. Тек жүрек – орталық. Ауа «жан» процестеріне ие, ал тірі нəрселердің
барлығы орталықпен байланысты.
Кейіннен пайда болған философиялық мектептер (Санкхья, Веданта, Иога, Миманса,
Ньяя) «жанды»
метафизика, этикалық тұрғыдан зерттеген.
Веданта – Упанишада мектебінің идеалисттік тенденциясын дамыта отырып,
«Нағыз Мен» ерекше интуитивті сана. Онда субьект пен обьект, ішкі мен сыртқының
айырмашылығы жоқ деген.
Иога – шындыққа жету үшін оған кедергі келтіретін «психикалық
əркеттердің» барлығын басу керек дейді. Иога мынадай тəсілдер жүйесін ойлап тапқан: 1.
Дене функцияларының реттеушісін; 2 Ішкі психикалық актілер –
зейін мен ойлауды
қосады.
Өзін өзі тексеру сұрағы:
1. Ежелгі Үнді психологиясының ерекшеліктері қандай?
2. Аристотельдің психология бойынша қарастырған ілімін атаңыз?
3. Антикалық кезеңдегі психология дамуының нəтижесіқандай болды?
Достарыңызбен бөлісу: