А.І. Цвікевіч «Заходнерусізм»
жүктеу/скачать 267.59 Kb.
|
“Гісторыя” Герадота."Гісторыя" Герадота - знакамітага старажытнагрэцкага навукоўца і вандроўцы - па праве лічыцца першым у свеце навуковым гістарычным працай. Сабраўшы ў сваіх паездках шырокі матэрыял па паходжанні, геаграфіі, міфалогіі, побыце і звычаям розных народаў, ён напісаў фундаментальнае сачыненне, якое і па гэты дзень служыць адным з асноўных крыніц гісторыі старажытнага свету. Час стварэння сачыненні даследнікі ўсталявалі толькі прыблізна: паміж 427-421 гадамі да нашай эры. .”Історыя” быў упершыню апублікаваны (у перакладзе на латынь) Ларэнца Вала ў канцы XV ст. н. э. "Гісторыя" Герадота у тым выглядзе, якім мы ведаем яе сёння, складаецца з дзевяці кніг і (фармальна) асобнага ўвядзення. Кожная з кніг азагалоўленая ў гонар адной з старажытнагрэцкіх муз. Падзел тэксту на кнігі адбылося пазней у выніку апрацоўкі творы граматыкі Александрыі. Ўвядзенне змяшчае дадзеныя пра імя аўтара творы і раскрывае галоўныя мэты яго працы. Аўтар адначасна стварае сапраўдную энцыклапедыю, якая змяшчае геаграфічныя, этнаграфічныя, натуральна-гістарычныя і літаратурныя звесткі. Складанне Герадота апавядае пра грэка-персідскую вайну і звычаі старажытных народаў. Першая палова ўтрымлівае ў сабе апавяданні пра ўзвышшы Персідскага царства, пра Вавілоніі, Асірыі, Егіпце, Скіфіі, Лівіі і інш.. Некаторыя гісторыкі, лічаць, што Герадот працаваў па строга прадуманаму плану, у сувязі з чым паказваюць на наяўнасць у яго «галоўнай тэмы, якая зводзіцца да росту персідскага магутнасці і развіццю грэка-персідскага канфлікту», Егіпту Герадот надаў больш увагі, чым іншым краінам, «таму што ў гэтай краіне больш дзіўнай і славутасцю параўнальна з усімі іншымі краінамі» .Складана растлумачыць уласцівы Герадоту гістарызм: спробу даць, па-першае, храналагічна стройную, а па-другое , найбольш праўдападобную версію выкладзеных падзей. Праўда, як адзначае С. Я. Лур'е, Герадот не заўсёды мог убачыць мяжу паміж казачным матэрыялам, якія адносяцца да спрадвечных часах, і гістарычным фактам бліжэйшага часу - у абодвух выпадках ён, кіруючыся розумам, спрабуе выбраць найбольш праўдападобную версію. У аснову падобнага падыходу да гісторыі лягло, з аднаго боку, уяўленне аб любым, нават самым фантастычным міфе як пра скажонай здагадкамі гістарычнай праўдзе, а з другога - традыцыя крытычнага адносіны да крыніцы - часцей за ўсё эпічнага падання - на аснове асабістага досведу, вядучая да шматлікіх скажэнняў і домыслам пры спробе інтэрпрэтацыі падзей нядаўняга прошлого.То ж самае тычыцца і спробаў Герадота выбудаваць стройную храналогію апісваных падзей: абапіраючыся ў асноўным на вусную традыцыю, ён часта проста не размяшчаў дакладнымі дадзенымі - асабліва калі гаворка ішла пра падзеі глыбокай старажытнасці. У сувязі гэтым апісанне Герадота ў значнай меры разыходзіцца з дадзенымі помнікаў, што дало падставу да суровай крытыцы автора.Однако, нягледзячы на ўсе свае недахопы (залішняе давер да крыніц, адсутнасць дакладнай храналогіі, тлумачэнне гістарычных фактаў дзеяннем ірацыянальных сіл, з -за аб'ёму і самога характару выкладзенага матэрыялу «Гісторыя» Герадота застаецца неперасягненым крыніцай па гісторыі Айкумены VI-V стст. да н. э. жүктеу/скачать 267.59 Kb. Достарыңызбен бөлісу:
|