Детективті хикаят Алматы, 2021
жүктеу/скачать 3 Mb. Pdf көрінісі
|
| Сүлеймен қарақшы
Сөйтiп бiр қалың шөптiң үстiне отырды. “Осы аттар қазiр жан- жаққа қаша жөнелсе ғой, қайсысына ие болар едiк. Жануарлар әбден бағылған екенi көрiнiп тұр. Бәрiнiң үстi жып-жылтыр. Әсiресе мына бiр айғырдың жөнi тым бөлек екен. Өмiрiнде мойнына құрық салдырмаған-ау, сiрә. Мұның иелерi ендiгi жан- жаққа аттан салып жатқан болар. Кешегi түнде байлап кеткен үш сорлының халдерi қалай болды екен? Сорлылар, жылқыдан айрылып қалғандары үшiн көресiнi көредi-ау ендi”,— деп ойлап отырып қалай қалғып кеткенiн өзi байқамады. Бiр кезде жанұшыра кiсiнеген жылқының даусынан оянып кеттi. Көзiн ашып жiберсе, бағанағы бие туып, жерде тәлтiректеп тұра алмай жатқан құлынын бiр жалап қойып, қалың ағаштың арасына үрке қарап тұр екен. Басқа жылқылар да бие қараған жаққа қадалып, үрпиiсе қалыпты. Оларға онша мән бермеген Сүлеймен құлынға деген әуестiгi оянып, орнынан атып тұрып, биенiң жанына жетiп барды. Бие төлiн қызғанды ма, жоқ әлде, басқа бiр нәрседен қорғанбақ болды ма, құлынын шыр айналып өттi де, бұған аяғын сiлтеп қалды. Абырой болғанда, оның тепкiсi денесіне дарымады. Осы кезде арт жақтан бiр аңның қорс- қорс еткен дыбысы шықты. Сүлеймен артына бұрылды. Биiк шыршаның түбiнде тұмсығында iстiк мүйiзi бар бiр дәу қап-қара аң тұр. Қанталап кеткен көздерi үлкен баланың алақанындай екен. Жүндерi салбыраған, мойын жалы тiп-тiк. “Жабайы қабан, — деп ойлады кешегi Көбектiң сөзiн есiне алып. — Аттың бiрiн, болмаса жаңа туған мына биенi, не құлынды жарғалы тұр. Қанша күштi болсаң да, құлын мен биенi бермеспiн саған”. Бiрақ өзiнiң құр қол тұрғаны есiне ендi түстi. Мылтығы да, сойылы да анау отырған жерiнде жатыр. Оларға жеткенше мына қабан құлынды жарып тастары анық. “Жаңағы Кендiр мен Әмiр неге бұл жаққа келмей отыр. Әлде айқайласам ба екен?” Қабан шырша түбiнен атып шықты да, тура өзiне қарай ұмтылды. Бұрылып кетсе, оның екi мүйiзi артында тәлтiректеп тұрған құлынға барып қадалмақ. Не iстемектi ойлауға уақыты жоқ. Өзiне жетiп қалған қабанның дәл тұмсық алдынан оңға қарай ырғып кетiп, ол жанынан өте бергенде оның тұмсығындағы мүйiзiнен шап берiп ұстай алды. Алайда бар күшпен алға ұмтылған 48 Сүлеймен қарақшы қабанды тоқтата алмай, онымен бiрге екi-үш қадамдай сүйретiлiп кеттi. Қабан мен құлынның арасы бiр-ақ аттам жер қалғанда, оны бар күшпен тартып тоқтатты. Осы сәт бие де жанкештiлiк жасап, айналып келiп қабанды бiр тептi. Сәтiн салғанда, оның тепкiсi қабанның тура тұмсығына тидi. Ауыр соққыдан жаны шыққан хайуан бар даусымен шыңғырып жiберiп, секiрiп-секiрiп түстi. Бар ойы екi мүйiзiнен қатып ұстаған адамды құлату сияқты. Дегенмен Сүлеймен оған дес бермей, мүйiзден ұстаған күйi мойнын бұрып, жығуға әрекеттендi. Қорбаңдаған анау пәле жүдә мықты екен. Құлай салатын түрi жоқ. Қайта басын ары сiлкiп, берi сiлкiп, жанталасып жатыр. Егер дәл осы кезде Кендiр мен Әмiр жүгiрiп келмегенде, бұл екеуiнiң қайсысы жеңерiн бiр Құдайдың өзi бiлер едi. — Ойбай, Кендiр. Қанжарды сұқ қарнына дереу! — деп айқайлады Әмiр. — Ойбай, таста мылтығыңды! Оқ Сүлейменге тиiп кетер. Мылтығын қабанға қарай көтере берген Кендiр сасқалақтап қалды. Содан оны лақтырып жiбердi де белiндегi қанжарын суырып алғанымен, тулаған қабанға жақындай алмады. Мұны көрген Әмiр заматта оның қолынан қанжарды тартып алып, қабанның қарнына бiрнеше мәрте сұғып-сұғып жiбердi. Жандаусы шыға шыңғырған хайуан жерге гүрс еттi. Құлаған мезет Әмiр оның тамағын қанжармен орып-орып тастады. — Жер-дүниенi дiрiлдетiп жатқан бұл ненiң даусы?— деп Көбек бұлардың қастарына жетiп келдi. — Пәлi, қабан ғой мынау. Қайсысың атып алдындар мұны? Кендiр, сен мерген екенсiң-ау. — Кендiрiңiздiң мұны атуға шамасы келмек тұрмақ, жанына жолауға қорықты. Сүлеймен ғой, мұнымен алысып жеңген. — Уай, сабазым-ай! Әнеукүнi қабыланды жеңiп едiң. Бұл жолы қабанды жарып тастадың ба? Бұл пәлекеттi қалай пышақтадың? — Мен ұстап тұрдым. Әмiр қанжармен жайратып тастады. Кендiр өзiнiң батылсыздығына намыстанды ма, жанындағыларға тiктеп қарай алмай, көзiн төмен салды. — Әй, осы Сүлеймен болмағанда, бүгiн де бiраз жылқылардан айырылатын едiк-ау, ә. Бiрде қабыланды, бiрде қабанды жайратқан менiң жиенiмдi қалай мақтамассың. Бiрақ “жiгiттi |