التَّوَّابُ — әт-Тәввәәб.
Аллаһ тәүбәләрне кабул итүче, гөнаһларны кичерүче димәктер. Аллаһының тәүбә ишеге һәрвакыт ачык. Күп гөнаһ эшләгән кеше, "Раббымның йөзенә карарлык хәлем калмады" дип, гөнаһка батмасын, шунда ук үкенеп сәждә кылсын, гафу һәм мәгъфирәт сорасын.
الْمُنْتَقِمُ — әл-Мүнтәкыйм.
Кешеләрнең эшләгән гаепләренә күрә төп-төгәл тиешлесен бирүчедер. Аллаһ тәүбә һәм үкенү өчен кешегә бик күп уңайлы форсатлар бирер. Кол боларның берсен дә кулланмаса, һәм тыелган юлда йөрүен дәвам итсә, Аллаһы Тәгалә аңа гөнаһына тиешлесен бирер. Бераз гына азайтмас, бераз гына да арттырмас.
الْعَفُوُّ — әл-Гафүв.
Бик гафу итүче димәктер. Аллаһ, үч алган кебек, гафу да итәр. Шуның өчен адәм баласы, гөнаһларыннан һәрвакыт тәүбә итеп, Аллаһы Тәгаләдән гафу теләр. Пәйгамбәребез (с.г.в.) Гайшә анабызга (р.г.) бер Кадер кичәсендә: "Аллаһым, Син гафу итүчесең, гафу итүне сөярсең, мине гафу ит",— дип дога кылырга өйрәткән.
الرَّؤُفُ — әр-Раүф.
Аллаһ бик мәрхәмәтледер. Мәрхәмәтенең иге-чиге юк, бер үлчәме дә юктыр.
مَالِكُ الْمُلْكِ — Мәәликүл-мүлки.
Һәр нәрсәнең хуҗасы, иясе — Улдыр. Безнең үз малыбыз дип уйлаган нәрсәләр асылда — Аныкыдыр. Теләгән вакытта кулыбыздан алыр. Без Аның мөлкендә яшибез. Безгә теләгән эшне эшләр. Мөлкәтнең мәңгелек хуҗасы да — Улдыр. Мал-мөлкәт барысы фанидыр. Дөнья тормышында вакыт уздырмак өчен генә булган бер чарадыр. Әмма бик күп кешеләр, мал-мөлкәтне үзләренең асыл максатлары дип уйлап, аның артыннан чабалар. Ләкин ул маллар, ул байлыклар хуҗасының артыннан йөгермәс, ахирәттә хуҗасына һичбер файда китермәс. Ул көнне файда бирәчәк бердәнбер нәрсә — сәламәт кальбтер, ягъни самими күңел.
ذُو الْجَلَالِ وَالْإِكْرَامِ — Зүл-җәләәли вәл-икраам.
Бөеклек һәм икрам-юмартлык хуҗасы — бары тик Аллаһыдыр. Аның икрамының чиге юктыр. Инсан Аның шул икрамы аркасында яшәр.
Достарыңызбен бөлісу: |
