Жылдардағы ашаршылық куәгерлері сөйлейді талдықОРҒАН
Дәрменбекова Тұрсынжамал Төлеуліқызы
жүктеу/скачать 7.01 Mb.
|
- Бұл бет үшін навигация:
- Нұрлан Жұлдыз Ө.А.Жолдасбеков атындағы экономика және құқық академиясы студенті Әбдірахманқызы Нұржамал
- Нұрлан Жұлдыз
| Дәрменбекова Тұрсынжамал Төлеуліқызы
Бұрынғы Қапал, қазіргі Ескелді ауданының Қоңыр ауылында тұратын, Ашаршылықтың ащы дәмін татқан Дәрменбекова Тұрсынжамал Төлеуліқызының (1927 жылы дүниеге келген) үйіне бардым. Амандасып болғаннан кейін, тапалдау ескі үйіне кірдік. Апамыздан: - Тұрсынжамал апа, ашаршылық кезінде қай жерде тұрып едіңіздер? – деп сұрадым. Бұл сұрағыма апа терең ойланып, бір күрсініп алды. - Аштық кезінде Қапал өңіріндегі Ақтасты деген жерде болған едік, шырағым. Бұл үкіметтен жырақ, айдаладағы жер еді, әрі халқы да аз орналасқан. Сол кезде, міне, шынымды айтайын, қазақты аз да болса аштықтан аман қалдырған тек ауызбіршілік еді. Бірін-бірі жат деп қымсанбаған бір ауылдың тұрғындары бір уыс бидайға аздап сүт қосып, бір шаңыраққа жиналып, шай үстінде соны бөлісіп жеген. Ауылда бір-ақ сиыр болған, одан халық керектісін жаратып, күн көрісін жалғастырған. Әкем Тілеулі жерге аз ғана егін егетін, күнде соны баптайтын, ал анам бір байдың сауыншысы болған. Сол жұмыстан күнде үйге сүт әкелетін. Сөйтіп жан сақтаппыз. Тұрсынжамал апа ашаршылық кезінде бес жаста болған екен, одан есінде қалғаны тек қарының ашқаны. Қарынның ашқаны соншалық, тіпті асқазаны құшырлап, жүрегі қарайып, үйінде жата берген екен. Жазып алған Нұрлан Жұлдыз Ө.А.Жолдасбеков атындағы экономика және құқық академиясы студенті Әбдірахманқызы Нұржамал Содан кейін Тұрсынжамал апамыздың сілтеуі бойынша, мен Қоңыр ауылында тұратын Нұржамал Әбдірахманқызының үйіне бардым. Бұл кісінің айтқан ақиқаты мені тіптен толғандыра түсті. - Мен 1926 жылы туғанмын. Бес жасқа таяп қалғанымда, әке-шешем аштықтан қаза болып, үйде менен он жас үлкен әпкем Қареке екеуміз ғана қалдық... Осы сәтте әжей жылап жіберді, көзіндегі жасы бетіне түскен әжім сызықтарымен сырғанап, етегіне домалай берді... Терең күрсінгеннен кейін қария әңгімесін былай деп жалғады: 1932 жылы Қареке мені Мұқыр ауылындағы Жетімдер үйіне өткізеді. Сол үйдің директоры Бәкішев Әбдірахман 1933 жылы мені өз атына жазып алды. Қызым, мен не ананың әлдиін, не әкенің өсиетін, махабатын сезбеген, көрмеген едім, - сол кісі маған әке болды. Төрт-бес жылдан кейін өгей әкемді жетімдер үйінен тамақ ұрлады деп айыптап, қай жерге екені белгісіз, қуалап жібереді. Ал шешемді (ол диірменде жұмыс жасайтын) қырманда бір қап ұн ұрлады деп, төрт айға соттады. Содан не керек, қайтадан жетім болдым. Кейін өзім мықтап бел буып, оқуға түстім. Білімнің арқасында мұғалімдік қызмет атқардым... Айтқан әңгімелерінен әжелер көзіне жас алып, терең күрсінеді... Менің де жүрегім қарс айырылды... Жазып алған Нұрлан Жұлдыз Ө.А.Жолдасбеков атындағы экономика және құқық академиясы студенті жүктеу/скачать 7.01 Mb. Достарыңызбен бөлісу:
|