Ал, Вася, жүр, машина осында қалсын, біздің үйге қайта өтейік! — деді Константин Спижевой.
Саған қайта өткенді көрсетемін, тоңып кеттім, машинаға мініңдер, кеттік! — деді Алеша машинаға от беріп. Григоровка партизандары Константин Спиже- вой, Иван Ломако, Василий, Сильвестер Горовенколар- ды алып қайта оралдық.
Сол түні көз ілместен таңертең бәріміз Хоцкий ор- манына жүріп кеттік.
СӨНІП ЖАНҒАН ШЫРАҚ
Ңызметте отырғанымда көзім кенет қатты ауыра бастады. «Ауру» деген сөз кімге ұнаған.
— Шаршағаннан болар, дереу дәрігерге барып көр- сет,— десті қызметтес жолдастарым.
Алматының тәжірибелі дәрігерлері аса қауіпті нау- қас, Одессадағы академик Филатовқа барып көріну ке- рек деп кеңес берді. Сонан соң дереу жолға шықтым.
Москваға жақындағанда осы науқастың салдары- нан паралич соғып, аяқ-қолым қимылдамай, тастай қатты да қалды. Москваға келген соң Гельмголц атын- дағы көз емдеу институтына орналастым. Көзді емдеу үшін әуелі параличті жазып, қол-аяққа жан бітіру ке- рек болды. Осы институтта бір айдай емделіп, жүріп- тұруға жараған соң, мұндағы дәрігерлер де Филатовқа барып емделудің керектігін айтты.
Жүрдек поезд Украинаның селолары мен қалың ор- мандарынан өтіп, Киевке жақындап келеді. Сұлқ түсіп, ауырып жатқан менің құлағыма «Киевке жақындап қалдық!» деген сөз естілген сайын жүрегім лүп-лүп со- ғады. Оның себебі де бар. Вокзалдан ескі достар күтіп, қарсы алуы мүмкін. «Әлде жылдар өтіп, өздері ұмы- тып та кетті ме екен?» деген ойлар да келеді. Москва- дан қасыма еріп келе жатқан сестрадан:
Қанша қалды? — деп қайта-қайта сұрай бердім.
Москвадан шығарда Киевте тұратын бұрынғы пар- тизан достарға телеграмма берген едім, сондықтан олардың қарсы алуы да ықтимал ғой.
Поезд жүрісін баяулатып, вокзалға кеп тоқтаған кезде, паралич қайта ұстаған тәрізді болды.
Достарыңызбен бөлісу: |
