СидорАртемович, бүгін ұшамыз,— деп, оған қысңа ғана жауап ңаттым.
Ол мені басымнан аяғыма дейін байыппен ңарап шолып шықты да, асынған ңару-жарағьімды ңысңа да жуан саусаңтарымен бір-бірлеп түрткілеп түгендеп көргендей болды. Содан кейін ңаһарман қарт партизан ңолымнан жетелеп әкеп, мені өздері отырған ұзын орындықңа отырғызды да, жаныма өзі де жайғасты. Есік алдында тұрған басңа командирлер де оны ңоршап отыра ңалды. Ол екі-үш минуттай үн-түнсіз отырып ңалды. Сонан соң Сидор Артемович орнынан тұрды да:
— Ал, «казахский народ», фашистерді соға білесің сен! Сақ бол! Сапарың оң болсын! — деп, мені де жол- ға шығарып салды. Жүздеген партизан командирлерін тәрбиелеген, екі бірдей согыстың ардагері, ерлігі ел аузында аңыз бол- ған, атақты партизандар генералы, Украинаның халық батыры Сидор Артемович Ковпактың мойныма үлкен міндет артқан бұл сөздері мені жауынгерлік жолдар- дагы жаңа жеңіс, жаңа ерліктерге шақырып, шабыт- тандырып. жіберді.
ПАРТИЗАН БАСТЬІҢ
Вася, сенің келгенің өте жақсы болды. Өзіміз жүрген жерлерге бармағалы қашан! Бір ыңғайы кел- мей жүруші еді, енді бәрін аралап шығатын болдық,— деді Алексей Васильевич Крячек, өзінің жеке меншік «Победа» машинасының рулін ұстай беріп.
Киевтің әсем көшелерімен жүріп отырып, қаланың шығыс жақ шетіне шықтық. Киев пен Дарницаның екі арасына соғыстан кейін салынған үлкен, кең көпірден өтіп, Киев — Харьков асфальт жолына түстік. Бет алысымыз: Хоцкий, Панитов ормандары. Көп кешік- пей Вюнище селосына да келіп жеттік.
Біздің жігіттерден мұнда кім-кімдер бар? — деп сұрадым Алексей Васильевичтен.
