Ңаладан келдіңіз бе? — деп сұрады.
Ңаладаи.
Қай мекемеде істейсіз?
Облыстық оқу бөлімінде.
Е, онда Мұхаңмен бірге істейді екенсіз ғой. Облыстық оқу бөлімі меңгерушісінің орынбасары Бай- мағамбетов Мұхлисты айтып тұрғанын түсіне қой- дым да:
Ия, ол кісі біздің бастығымыз,— дедім.
Ол әрнәрседен мол хабары бар, білімді адам сияқ- ты Жұпыны ғана киінген. Шаш жібермепті. Оның ор- нына екі самайынан жағына төмен түсіре бакенбарды қойыпты. Шаш қоймағанын маңдайының қасқалығы- на жорыдым.
Атыңыз кім? — деп сұрады сәлден соң.
Ңасым.
Менің атым Хамза,— деп, «танысып қояйық», дегендей қолын ұсынды. Салалы саусақтарын қатты қыстым. Сонан бастап бірімізді біріміз таныс тұтып шүйіркелесіп кеттік. Комиссияға бірге кірдік. Екеуміз- ді де артиллерияға жазды. «Енді екеуміз бір болатын болдық», деп ол қуанып кетті.
Сол күннің ертеңінде \і, ^лодардан аттандық. Хам- заның артында қарт ш*ш?'і|мен жалғыз апайы қалды. Солтүстік темір жолмен і үріп келеміз, Біреулер «Фин соғысына бара жатырмыз» десе, енді біреулер «Еңал- дымен үйретпей бірден согысқа салмайды, Бізді үйре- туші полкка апара жатыр» деп қарсы дау айтады. Хамза екеуміздің ол жөнінен хабарымыз жоқ. Көпте- ген қызыл жүк вагондарын тізіп тіркеп алған паровоз анда-санда айқайын салып алып ұшып келеді. Хамза екеуміз вагонның бір бұрышында жатырмыз. Екеуміз- дің «еншіміз» бір. Хамзаның анасы пісіріп берген жарты қап түйе еті, жарты қап түйе бауырсағы таусы лар емес.
Осылай шеру тартып отырып Москваның түбіне жеттік. Станцияда екі-үш күндей тұрып қалдық. «Ен- ді терістікке қарай жүрсек Фин соғысына барамыз, ал басқа жаққа бұрса, онда үйрететін шығар» деп жұрт гу-гу етеді.
Достарыңызбен бөлісу: |
