дынан тізбектеліп өтіп жатты. Сірә, оның шашындағы алғашңы аң ңылаулар да сол бір ңиын-ңыстау, қауіп- ңатерлі күндерде түскен болар...
Ә, капитан жолдас, осындай бір күндер өтіп еді дейсің ғой,— деймін мен досымның жүзіне күле ңа- рап,— біздің Алматымызда біраз уаңыт бол, онан арғысын тағы көрерміз, мүмкін, Алматыда біржолата ңалып ңоярсың? Керемет сұлу ңала ғой...
Ңала ғажап екен! —- дейді Анатолий Савелье- вич те сәл езу тарта күліп,— пейішке-ақ барар едім, күнәм жібермейді, деген екен біреу. Сол айтқан гәп ңой. Мурманскіде мені бір корабль әзірленіп күтіп тұр. Ұзамай теңізге шығуымыз керек... Енді бізге сен кел. Ақ түндердің аясында жүріп тағы да өткен күндеріміз- ді еске түсірейік.
... Янцелевич Алматыда не бәрі бес-аң күн болды. Ңауырт жұмыстар оны асыға күтіп тұр, досымды одан әрі ұстай беруге өзімнің де жүрегім дауаламады. Мүм- кін, ол қазір өзінің кораблімен Кубаға, немесе Каирге, немесе бұрынғысындай Антарктидаға сапар шегіп жүр- ген болар. Оң сапар тілеймін саған, капитан, ңайырлы жол түссін! Біз Мурманскіде кездесетін болып келісіп едік. Мұндай кездесу болатынына сенемін. Рас, оның дәл ңашан болары белгісіз. Біраң, дәл уақытңа ңарап тұр- ған да дәнеңе жоң. Екеуміз де өмірдің сәтті, баңытты сапарындамыз. Бізге өмірдің әлі де талай ңызғылық- ты, ңуанышты кездесулер сыйлайтынында күмән жоң. КАРІІАТТАҒЫ КЕЗДЕСУЛЕР Соғыстан кейін мен Закарпатьеге баруга әлденеше рет талаптандым. Бұрынгы партизандар мекені бол- ган, бір кезде жаумен жагаласқан жерлерді көргім кел- ді де тұрды. Сол кезгі жорыңтас жауынгер серіктерімді кездестірермін де деген үмітім бар еді. Әйтеуір қайт- кенде де Закарпатьеге бару көкейімнен кетпей-ақ қой- ды. Міне, ақыры мұның да реті келді. Ғылми және саяси білімдер тарату жөніндегі республикалың ңоғам мені Украинаға командировкаға жіберді. Ңазақстан өзінің құрылғанына қырық жыл толуын тойлап жат- ты, соған орай сонау алыстағы туысңан ел — Украи-
