' Балам, есенсің бе? — деді кемпір.
Ие, есенбіз, әже,— дедім оған, ал өзім көз ал- мастан балаға қарап тұрмын.
Ол менен гөрі сәл ересектеу екен, бірақ өңі тым жүдеулеу, ой азабын, тұрмыс зардабын, қиындықты менен аз көрмеген сияқты.
Балам, мұнда кімде қол диірмен бар екен, біл- медің бе? — деді кемпір менен.
Білемін, әже,— дедім мен,— жүріңіз, мен апа райын сізді онда!
Үшеуіміз Екатерина Гордиенконың үйіне қарай жүрдік, оның қол диірмені бар болатын.
Кемпір балаға сүйеніп ақырын ілбіп отырды, ал ба- ла оны сондай қамқорлықпен сүйемелдеп келеді.
Үш айдың жүзі боп барады, балам, жегеніміз кейде қуырған, кейде бөктірген бидай. Шалым осыдан ауруға шалдықты, тістен дым жоқ, мен де аяғымды әзер алып жүрмін, мына біздің Михайло да нанды са- гынды. Мынау неміс құзғындар елдің түгін қалдырмай тонады, жасырып қалған бірдеңелер болмаса, жылан жайлағандай етіп кетті. Біздің Болыной Букринде тіпті бір уыс бидай тартып алар жер жоқ. Біз Михайло еке- уіміз аяғымызды сүйреп сендерге келдік,— деген сөзін кемпір маған жол-жөнекей шағыммен айтқандай.
Ңарт ананың осы бір айтқан сөздері маған айтқан шагымы болмаса да, менің өзіме мұңын айтқан, көмек күткен, менен әлденені талап еткен адам сияқты болып көрінді.
Михайло екеуіміз олардың әкелген біраз бидайын ә дегенше-ақ қол диірменмен тартып бітірдік. Жұмыс істеп отырып, екеуіміз көп жайларды әңгімеледік, бір ден-ақ бұрыннан бірге өсіп, бірге жүрген адамдай дос болып кеттік.
Михайло маған өз жайын түгел айтты. Ол Переяс лавль балалар үйінде тәрбиеленіпті. Төрт жасында же тім қалыпты. Фашист басқыншылары қалаға шапқын шылық жасар алдында балалар үйі Отанның алыс тылына көшіріліпті. Балалар өздерінің тәрбиешілері- мен бірге қырық жеті адам Переяславль пристанына келеді. Пароходқа огыра бергенде, фашист самолеттері шабуыл жасап, пулеметтерден оқ атып, көп адамды өлтіреді, жаралайды. Пароходтың парша-паршасын шығарады. Днепр суында қырық бес адам қаза таба ды. Тек Михайло мен бір тәрбиеші ғана тірі қалады
Достарыңызбен бөлісу: |
