Тыпыр етпей жатырмын. Уақыт өтіп барады, ал
күшіктер дыбыс бермейді. Шынымен, әлгі оңбаған күшіктер ұйыңтап қалды ма екен деп қапа болдым, бойымды ашу кернеді. Енді не істеу керек? Бір кезде болмашы бір үн құлаңқа шалынды.
Ңұлағымды тосып тыңдап тұрмын, фрицтер де құ- лақ түре қойды. Бірер минуттен соң қыңсылау емшек баласының шырылына ұқсаған зарлы үнге айналды.
Фрицтер тұра қалып, тыңдай қалысты. Олардың біреуі екіншісіне сыбырлап бірдеңе деді де, аяғын аң- ди басып, автоматын кезеніп, күшіктерге қарай жүрді. Ол баяу жүрді, ал күшіктер қыңсылауын барған са- йын үдете түсті. Бірақ мұның маган пайдасы болмады, өйткені, фрицтің екіншісі өткелден қозғалмады. Менің ойлағанымнан ешнәрсе шыңпайтын болды. Мен фриц- тер күшіктердің қыңсылына көңіл аударьіп, соған жа- қын барады, мен осы кезде өткәлден зып етіп, өте шы- гамын деп үміттенген едім.
Бірақ бұл ойымның быт-шыты шықты, таң қараң- ғысында қалжырап, салым суға кетіп, мен қайтадан өзіміздің Малый Букринге қарай тарттым.
Ал сен күшіктерді бір-біріне несіне матадың? — деді отряд командирі қаршадай баланың не ойлағанын білгісі келгендей, оған жайдары түрмен қарады.
Илько көзін қулана, қыса қарап:
Е, оны ма, оны, күшіктер бір-біріне жабысып өрмелеп, аяқтарымен бір-біріне тырмалап, ызаланыгі қатты қыңсыласын деп матадым. Күшіктер кішкентай болса да, ызаланғыш келеді,— деп күле жауап берді.
Сен зерек, тапңыр бала екенсің,— деді отряд командирі Ильконы жауырынынан қағып.
Илько жан-жағында отырғандарға масаттана қара- ды да:
Малый Букринге ңайтар жолда мен әр хуторға, әрбір селоға соқтым да, фашист әскерлерінің бет альі- сы қалай, қанша күші бар екенін сұрастырып білз жүрдім. Ал жергілікті қарттардан Днепрден өтетін кө- пір бар ма, ол қай жерде, қандай екенін сұрастырдым.
Достарыңызбен бөлісу: |
