Жайласып орныққан соң Мишаның халін сұрадым. Ол мына қасымызда отырған Алексеевпен әлгінде ғана кездескен екен. Енді міне Зинамен төртеуміз. Түн жамылып, орман арасында отырмыз.
Ал, Миша, қайда болдың, бізден қалай адасып қалдың?
Парашютыма шайтанның қанаты тиіп, неміс солдатьгаың дәл төбесіне қондым,— деді Миша сықы- лықтап күліп.— Ақ «қол шатырымды» басыма ұстап, жерге түстім десем, жер емес, бір үйдің сабан шаты- рына түсіппін... Сабан шатырына белуарымнан баттым да кеттім. Жандәрмен ырғалып-ырғалып, шатырдың ішіне түсіп, парашюттың бауларын қиып жіберіп, парашюттан босандым да, үйдің сенегіне түстім. Әрең дегеиде есігін тауып, жүгіріп сыртқа шықтым. Менің соңымнан үйден шықңан қарт, иығымнан тартып, қайта ішке кіргізіп, селода фашистердің көп екенін, осы үйде де алты солдаттың ұйқтап жатқанын хабар- лады. ІІарашютымды жинап алып, орманды бетке ұстап зытып отырдым... Карта бойынша мөлшерлі жерлерді күнібұрын шамалы біліп алғанымның пайда- сы сол арада тиді. Менің шамалауымша, осы селоның батыс бетінде, 10—12 километрдей жерде қалың орман болуга тиісті... Осы орманға қарай тартып келемін. Миша жайланып, біраз отырып, шылым шекті де, әңгімесін қайта созды: — Автоматымды қыса ұстап, селоның шетінен шы- ға бергенімде, артымнан сатыр-сұтыр атылған мылтық даусы естілді. Компасыма қарап, батысты бағытыма алып, орман қайдасың деп тартып келемін... Әлі келем, әлі келем, орман жоқ. Таң әбден аппақ атқанда барып орман көрінді. Бірақ, байқаймын, орман әлі бірқыды- ру жер. Орманга жеткенше көзге түсіп қалсам, құрта- ды ғой деп ойладым да, бір маяның түбін қазып, село жағынан саңылау тесік қалдырып, болжап жата бер- дім. Күн түстен ауа бастады, мені өкшелеп қуған еш- кім болмаған соң, күндіз кете берсем қайтеді... деген ойға да келдім. Бірақ: «сабыр ет» деп әлдекім етегім- нен басып жатқандай... Сағат төрт кезінде село жаққа қарасам, көп адам андыздап келеді екен. Олардан көз айырмай жатып, автоматымның нысанасын 71-ге қойып, қалталарым- дағы, қапшығымдағы гранаталарымды жаныма қо- йып, жау тобын қарсы алуға дайындалып жатырмын. Ойым: ертіп әкеле жатқан иісшіл иттері болмаса, мені таба алмайды, өйткені, бұл маңға тығылғанымды тірі жан көрген жоқ. Оның бержағында, олар бізді жалғыз- жарым аз адам деп ойламайды. Сондықтан, маяның түбін ақтарып, тінтуі мүмкін емес. Ал, егер иттер бол-
са, шаруам бітті деп ойлаймын... «Әттең, енді үш сағаттан кейін болса»... деп, кештің тез болуын, жер- дүниені қараңғылық басуын арман еттім. Олар жақын- дап қалды, көз жіберіп, болжалдап қарасам: иттері жоқ екен. Сақтық қып, мылтықтарын кезеніп ұстап келеді. Жау андыздап келіп те қалды. Кейі көк, кейі қара киім киінген. Ит қуған танадай едіреңдеп, тым шапшаң жүріп келе жатқан олар мен жатқан маяға жүз метрдей қалғанда кілт тоқтап қалды. Сол жерде он минуттей жабырласып иіріліп тұрды да, дабырлап сөйлеп, қолдарьін сермеп, орманға қарай беттеді. Үсті- не қара френч, басына жапырайған қара пилотка ки- ген, еңгезердей біреуі алдында таяқ тастам жерде озық кетіп барады. «Ңатердің қара бұлты басқа жаққа ойысты» деп ойлап, жүрегім сабасына қайта түсті. Са- ғатыма қарасам, 6-ға 10 минут қалған екен. Ңилы-қилы ойлар келді, әсіресе, жолдастарымды көріп қойды ма деген ой мазалап, жүрегіме түйткіл түсірді. Не істеу керек! Әлде мытық даусы шығар ма екен? Егер олар сендермен кездессе, атыс болатынына көзім жетіп, ендігі хабарды мылтық даусынан күттім. Екі сағаттай күтіп, ешбір дыбыс естілмеген соң, бір ті- лім нанға май жағып жеп, әлденіп алдым...
