Күн батып, іңір қараңғылығы түсе бастады. Нәрсе- лерімді жинап алып, маядан шықтым. Айналада еш- кім көрінбейді.
Орманға қарай беттеп жүріп кеттім. Орманға еніп, енді қайда барамын, жолдастарды қалай табам? — деп, аңырып тұрдым да қалдым. Ары ойладым, бері ойладым да, кайда барарымды білмедім. Орманның қай жағына кеткендеріңді қайдан білейін. Оның үстіне осы орманға кеткен немістерге кездесіп қалам ба деп те қорықтым. Сол түні онша алыс ұзамай бір жуан теректің түбінде ұйықтадым... Не ұйқы болсын, көзім ілініп кетсе, шошып оянамын да, аз отырып, тағы қал- ғып кетемін.
ҚАТЕРЛІ САПАР
Николай Михайлович екеуміз Македон селосынан шығып, шығысқа бет алғанымызда, терістік шығыстан соққан жел декабрьдің қарлы жаңбырымен сол жақ бүйірден ұрып, бет қаратпайды. Бір жылғаның сазын
малтыға кешіп, біріміздің артымыздан біріміз с^ізып келеміз. Мен алда келемін. Ылғи Николай Михайло- вич екеуміз жолға шықңанда, менің алда жүретін әде- тім болып кеткен-ді, ол менің артымда келе жатып, тө- мен қарап, тұнжырап қана ішінен бір нәрсені қиялдап, анда-санда:
Вася! Дұрыс келеміз бе! — дейтін де, мен жа-
уап қайырғанша: «дұрыс шығар» деп өзінің сұрауы- на өзі жауап беріп, екі қолын артына ұстап, тағы әдеп- кі ойға шоматын. Өйткені жол мөлшерін бағдарлап, тура жүруде ол маған сенетін, сондықтан да жол жүргенде алдына түсуші мен болып жүретінмін де, Иван Кузьмич маған «мөлшерші» деп ат қойып алған. Мен де мұндай иен далада жол жүріп келе жатқанда, ойым ойқастап, Қазаңстанды аралап та қайтатын әде- тім бар еді. Бірақ, оның бүгін ыңғайы жоң, өйткені ауа райының қолайсыздығын былай қойғанда, алдымдағы кездесетін күрес қатерлі. Сол ңатерге бастап барамын. Иван Кузьмич бізді шығарып салып тұрып:
Вася, жол бағдарына мұқият бол, бұл ең қиын сапар, баратын жақтарыңыз Поповтың бірсыпыра жұ- мыс істеп, танысқан жері болса да, оның жаңғалақты- ғы бар. Әнеугі күні есіңде ме, Дудари мен Ромашко селосының арасындағы үш шақырым жерге Поповтың бастауымен 2 тәулік жүргеніміз,— деп, Поповқа қарап күліп, иығынан ұстағанда, Попов жол жүргендегі өзі- нің әдеттегі кемшілігін мойнына алғандай, жьімиып күлді. Соның үшін де мен бұл сапардың алаңсыз бо- луына жауаптымын. Түнде басталған сапар, міне, түс ауғанша жүріп, Луковец селосының терістік батысын- дағы үлкен қара жолдың сол жағындағы қалың жас қайыңның ішіндеміз.
Достарыңызбен бөлісу: |
