«Бұлар осынша неден ығып келеді? Әлде немрстер қуып келе ме?» — деген оймен, Анна Ивановна Щ-ұбы- рып келе жатқандардан көз айырмады.
Неге тұрсыңдар? Ңашыңдар? Неміс солдаттарЬІ селоны өртеп, адамдарды асып-атып жатыр! — дег^ ба- ласын көтеріп тоғай жиегіне ентігіп-демігіп бұрын гквх- кен жас әйел Анна Ивановнаға есі шыға қарады.
Анна Ивановна жас әйелге тіл қатқанша, Щұбы- рындылар соңынан оқ атылып, селодан онша ұзап ІІІЬІ. ға алмаған дәрменсіз қарттар бораған оқтың астқгнда қалды. Басқыншылар оғына ұшқан жас балалар, ңарт- тар, әлсіз аурулар әр жерде ажал азабын шегіп жцТьір. Селодан қуғыншылар да шықты.
Не деген қанішерлер!.. Адам баласында оСЬін- шама тағылық, осыншама жауыздық болады екед?;.. Жоқ, бұлар адам баласы емес, жоқ!..— деп күбірледі Анна Ивановна осы көрініске қарап тұрып. Қуғыңщ^. лар мотоциклистердің қарасы жақындаған соң, Анна Ивановналар да босып шыққан село адамдарымең ңа. лың тогай ішіне кіріп, тоғай шетінен алыстай берді.
Ит тұмсығы өткісіз ағаш ішіне баспаналарын тастал келген село адамдары жиналып қалды. Ңуғыншылар тогай ішіне кірмеді. Әр жерден оқ атты. Жарты сағат- тан соң ол да тынды.
Анна Ивановна село жайын анықтап білмек бо.чьш. манағы жас әйелдің жанына барып:
Селода не болды, айтшы? — деді.
Біздің селодан өзіміздің солдаттардың соңы Кет_ кеніне екі-үш-ақ сағаттай уақыт болды. Сонан СОң. селоға неміс мотоциклистері қаптап кетті де, әр ү^ді Қорщап алып, тінте бастады. Савчук деген қарттцң Үиінің шатырына жасырынған біздің екі солдат ол?рга Қол пулеметімен оқ атыпты. Немістің біраз солдатта-
рын өлтірсе керек. Сол үшін бүкіл селоны өртеп, адам- дарын атып, аса бастады. Олардың құтылып шьщқан- дары, міне, осылар ғана болғаны ғой!..— деп, әйел көзі- не жас алып, қолындағы нәрестесін баурына қыса түсіп, жан-жағындағы адамдарға қамыға қарады.
Көбін үйлерінен шығармай, үйлерінің есіктерін сыртынан бекітіп, өртеп жіберді. Терезелерінен қашып шықпақ болғандарын атып тастады. Жас балалары барлар, кемпір-шалдар үйден шыға алмай қалды!..— деді ентігіп-д.эмігіп бір мосқал адам.
Бірінің анасы, екіншісінің баласы, үшінші біреуле- рінің туған-туысқандары қалған үрейлі жандар село жаққа қарайды. Ңайран село қара күйеге малтығып ол жатыр. Анна Ивановна село адамдарынан жол сұ- рап алды да, түс ауа олармен қоштасты.
Ңалың орманнан шыққан соң, село адамдарының айтқан «бас паналар бүргені де жоқ» ашық даламен жүруге тура келді. Сонда да жолдан бой тасалап, тағы бір күн жүргеннен кейін, үлкен өзен кездесті. Кешіп өтуге болмайтындығын сезген ана амалсыздан көпір іздеді. Судың бойымен жоғары қарай үш-төрт шақы- рым жүрген соң, темір көпір көрінді. Көпірге жақын- даған кезде, оның аузында тұрған нәміс сақшыларын көріп, зәресі ұшып аңырып тұрып қалды. Есі кетіп: «Енді не істеймін?.. Бұл судан қалай өтемін?» — деп тұрған ананың ойын:
Ком, комая! — деп барқ ете түскен неміс сақ- шыларының бірінің даусы бөліп жіберді. Анна Ива- ковнаның қорқынышы мынау. Ол талай қауіпті күн- дерден бері көзінің қарашығындай сақтап келе жат- қан партияльщ билеті болатын. Оны соңғы күндері Серіктің вельветкасының жағасының ішіне тігіп бер- ген еді. Бірақ қайда тықса да неміс жендеттері көріп тұрғандай, тікткен жерде оны тауып алып қоятындай болып көрінетін-ді оған. Әсіресе соны қауіп қылып, қи- пақтап қалды.
Достарыңызбен бөлісу: |
