14—780
417
шақты жүк машинасы келе қалды. Алдыңгы машина- ның кабинасынан басына маңдайы шошайган қалпақ киген бір неміс офицері қарғып түсті де, Анна Иваноз- налардың қасында үймелеп тұрған солдаттарға қолын бұлғап айқай салды. Барлыгы соған қарай жүгіре жө- нелді. Жүгіріп бара жатқан солдаттардың ең соңында- гы біреуі тұра қалды да, артына қарап сәл кідіріп барып, Анна Ивановнаға жүгіріп келді.
Мен чехпын. Біз туысқан адамдармыз. Бұлар- дың өздері кісі жегіш! Ел тонағыш тағылар! Тез кеті- ңіздер,— дегі түстік жақты нұсқады да, ол қайта жүгі- ре жөнелді. Анна Ивановна екі баласын жетектеп, кә- пір аузынан түстікке қарай ұзай берді...
Көпірден ұзап шыққан соң, бір қалың тоғайға ке- зікті олар. Тұнжырап жай ғана ағып жатқан үлкен судың жағасынан жоғары өрлеп тағы біраз жүрген соң.
Мама, Сережа әбден шаршады. Менің де аяғым- ды ботинкем қажап, жүре алмай келемін. Дем алайық- шы. Жендеттерден тағы бір құтылдық қой,— деді Бо- рис жас терекке сүйене кетіп. Бористің ұсынысын қол- дағандай, Серік те тұра қалды. Анна Ивановна артына бұрылып, «жарайды, демалсақ, демалайық» дегендей, жуан теректің түбіне отыра кетті. Балалар да шешесі- нің жанына келіп жайғасты.
Мама, қара жолмен жүрсек, Сережа екеуіміз де ботинкаларымызды шешіп алып, жалаң аяқ жүрер едік. Мына жолсыз жерде бәтеңке аяғымызды әбден қажап тастады. Жалаң аяқ жүруге бұта-қарағаннан тагы болмайды,— деді Борис ботинкесін шешіп жатып.
Е, Боречка! Енді бізге жолмен жүруге болмай- ды. Фашистер атып тастайды. Көрдіңдер ғой, әлгінде олардың бізді қалай қаумалағанын?.. Енді алыс емес. Бірер күнде жетеміз. Нағашыларың аман болса...— деп, Анна Ивановна ауыр күрсініп алды. Ана күрсіні- сін балалар да ұғады. Ұққанымен істер қайрат, қылар дәрмен бар ма?
Мама, «тез кетіңдер» деген неміс жақсы екен. Бізді аяп кетті ғой деймін! — деді Борис балалык мінезбен.
Ол неміс емес. Өзі чехпын деді ғой. Ол чех. Тіпті немістердің ішінде де жақсылары бар. Олардың барлы- ғы фашистер емес,— деді Анна Ивановна зат салатын дорбасының аузын шешіп жатып.
Достарыңызбен бөлісу: |
