Үлы Отан соғысының батыр- лары Талғат Бегелдинов пен Сағадат н үрмағамбетовке, Ба- уыржан Момыиіүлы мен Ра- хымжан Қошқарбаевңа, ңаһар- ман партазандар Әди Шәріпов пен Тоңтағали Жәнгелдинге
жүктеу/скачать 0.57 Mb.
|
| Хатты ашып оқысам: «Мен Николай Абраменко- ның баласымын. Атым Виктор...» — деп жазыпты бір жерінде. Сонда ғана барып бір кезде ата-анаеыз, пана'
Иә, Витя селода қалған. Селодағы адал адамдар дбраменко семьясына жандармдар қанды шеңгелін салып жатқанда, «тым болмаса жас нәрестесі тірі қал сын» деп, сыртта ойнап жүрген Витяны алып кетіп жасырған. Міне, сол кішкентай Витя мені іздеп хат жазыпты. «Бала — өміріңнің жалғасы» деген осы екен. Фашистер Абраменко тұқымын құрта алмапты. Витя тірі қалыпты. Бір жолы каникулға Киев қаласына бар- ған Витя магазиннен «Переяслав партизандары» деген менің кітабымды кездейсоқ кездестіріп, сатып алыпты. Онда өзінің әкесі мен шешесі туралы жазғанымды оқыпты. Менің әке-шешемнің тағдырын білетін адам гой мұны жазып огырған деген ойға келіп, сол кітап- ты шығарып отырған баспаға хат жазыпты. Онда: «... Мүмкіндігі болса, осы кітаптың авторын тауып алуыма көмектесіңіздер. Әке-шешемнің қайғылы тағ- дырын ол кісіден тағы да анықтап білгім келеді»,—деп жазыпты. Мен сол күні Витяга хат жаздым. Әке-шеше- сінің тағдырын бастап-ақ баяндап, өзін Алматыға қо- наққа шақырдым. Ленинградта Витя оқып жүрген Дене шынықтыру және спорт техникумы басшылары- на оның жайын айтып, оған көмектесулерін сұрап арнайы хаг жолдадым. Көп кешікпей Витядан екінші рет өз адресіме хат келді. «Елдің айтуы бойынша сізді менің әкем мен шешем де Вася деп атаған көрінеді, сондықтан сізді менің де Вася ағай деп атауыма рұқсат етіңіз,— деп жазыпты хатының басында.— Сөйтіп, Вася ағай, ол кезде кіш- кентай болсам да сіздер туралы есімде біраз елестер қалыпты. Әлі есімде, бір күні түнде біздің үйде төрт адам отырып ұрыстыңыздар. Ұмытпасам, ұрыс қару- жарақ туралы болды. Мен әкемнің тізесіне сүйеніп тұ рып тыңдадым. Сонсоң мамам мені алдыңғы бөлмеге алып кетті. Біраздан соң мамам тамақ әзірлеуге айна- дып кетті. Соны пайдаланып қайта төргі бөлмеге кел- сем> жок екенсіздер. Есік біреу, онан алдыңғы бөлме аРҚыдьі шығу керек еді, бұлар қайда кетті деп ойла- Дым. Менен жасырынып қалды ма деп, бөлме ішін арқ ұрЫп іздедім. «Папа, папа»,— деп екі-үш рет дау- ӘкІМдьі шьігарып әкемді шақырдым. Сонан кейін ғазиз і Мнің жарқын жүзін көре алмадым! Мамам байғұс та мені жақсы көретін. Мені құшақтап сүйе беруші еді. Сөйтсем, ол да мені тастап кетерін біліп жүрген екең. Сонан өзіңіз жазғандай селода жалгыз қалып қойдым. Мамам мен Галя апайды тұтқынға алып, үйді өртеген күні село адамдары мені жасырып Пи селосына шыға- рып жіберді. Бір сұмдықтың болғанын білдім. Бірақ амал қанша, сол күннен бастап үш-төрт айга дейін жа- рық көргенім жоқ. Параска апайдың қарауында бол- дым. Ол апай бірде шатырға, енді бірде погребке, пеш үстіне жасырып жүрді мені. Папам мен мамамды са- ғынып жылап та жүрдім. Олар тұрсын өзімді ойнатып жүретін Галя апайға да зар болдым. Параска апайдан талай қашып та кетіп көрдім. Бірақ, үй жоқ, папам да, мамам да жоқ түнде қайтып келіп жүрдім. Түнде кетіп қалатынымды біліп Параска апай ұрсып, «сені де неміс асып өлтіреді»,— деп мені қорқытты. Сонан былай ол апай не айтса, соны істейтін болдым. Жасы рын өмір сүріп жаттым. Параска апай мені тіпті көрші- лерге де көрсетпейтін еді. Ңазір ойлаймын, сол апай талай совет адамдарын жасырған шығар. Өйткені мен танымайтын адамдар түнде келіп, сол үйді күндіз па- налап, келесі күндері кеш қараңғысымен кетіп қалып жүрді. Көршілерден жасырғанмен, мені олардан жа сырмайтын-ды. Сол бейтаныс адамдармен бірге жатып, бірге тамак ішіп жүрдім... Ңанша уақыт өткені есімде жоқ, бір күні Параска апай: «Біздің адамдар келіп қалған болуы керек, комендант, староста, полицайлар қашып кетіп жатыр. Иттерге сол керек!» — деді. жүктеу/скачать 0.57 Mb. Достарыңызбен бөлісу:
|