Үлы Отан соғысының батыр- лары Талғат Бегелдинов пен Сағадат н үрмағамбетовке, Ба- уыржан Момыиіүлы мен Ра- хымжан Қошқарбаевңа, ңаһар- ман партазандар Әди Шәріпов пен Тоңтағали Жәнгелдинге
Біздің адамдар деп тұрғаныңыз кімдер? — деп сұрадым онан. Ол бетіме таңдана қарады да
жүктеу/скачать 0.57 Mb.
|
| Біздің адамдар деп тұрғаныңыз кімдер? — деп сұрадым онан. Ол бетіме таңдана қарады да:
Ңызыл Армияны айтам,— деді қуанып. Мен тағы ойға кеттім. Біздің адамдар дегенге гіа памдар партизандар келеді екен деп қалып едім. Енді Қызыл Армия келеді деген соң, бәрібір партизандар сол Ңызыл Армиямен бірге шығар деп ойладым. Со- ның артынан көп ұзамай алыстан зеңбірек даусы есті- ліп, село үстінен күнде самолеттер ұша бастады. ПІа- тырда соның барлығын естіп жатамын. Тағы бір жетіден соң селодағы чиновниктер кетті де, селоға майдан шебі келіп тірелді. «Байтал түгіл бас қайғы» дегендей, жандармдардың селоларды ті- міскілеп біздерді іздеуге шамалары да келмесе керек. Енді Параска апайдың рұқсаты бойынша көшеде ашык жүре бастадым. Бірақ әр үйге неміс солдаттары орна- ласып, үй маңынан окоп қаза бастады. Бізді селодан қуып батысқа қарай көшірмекші болды. Жұрт көше бастады. Алдымен староста, полицайлардың семьяла- ры көшті. Днепрдің сол жағынан қашып келе жатқан- дардың көбі сол азғындар: старосталар, полицайлар, олардың семьялары, туған-туысқандары болатын. Бұ- лар салт атпен, арбамен артынып-тартынып кетіп ба- рады. Биік көк қалпақты неміс коменданттары да ел- ден тонаған заттарын машиналарға тиеп өтіп жатыр. Солармен араласып ГГараска апай екеуміз де селодан шықтық, Апай селодан онша ұзап кеткісі келмеді ғой деймін, Пи мен Македон селосы аралығындағы сайға түсті. Бұрын біреудің жарды үңгіп қазған погребі болу керек, бір терең үңгірге мені кіргізіп отырғызды. Өзі шығып, жан-жақты болжап алды да: Витя, сен осы арада отыра тұр,— деп өзіміз кел- ген жаққа қарай кетіп қалды. Көп кешікпей жарты қап азық алып келді. Сонсоң үйден ала келген күрегі- мен шым ойып әкеліп әлгі үңгірдің аузын бітей баста- ды. Шымның шөптесін жағын сыртқа қаратып қалап кісі еңбектеп шығарлықтай тесік қалдырды да, үңгір- дің аузын бітеп тастады. Біз бұл үңгірде көп жатпа- дық. Екі-үш күн өткен соң, төңіректе атыс басталып кетті де, «уралаған» дауыс шықты. Параска апай құ- лағын түріп отырды да: Ңызыл Армия келіп қалды ғой деймін. Мынау біздің әскерлердің даусы. Естимісің, «ура, ура» демей ме? — деп үңгірдің тесігінен сыртқа қарады. Мен де апайдың жанына бардым. Сөйткенше болмай апай те- сіктен сыртқа шықты. Мен де оған ере шықсам, өзі- міздің әскерлер батысқа, Македон селосына қарай қап- тап кетіи барады екен. Параска апай қуанғанынан өкіріп жылап, біздің жанымызға келе берген бір сол- датты құшақтай алды. Оның жанындағы тағы бір сол- дат мені құшақтап бетімнен сүйді. Сол сәтте менің қуанышымда шек болмады. Әлгі бетімнен сүйген сол- дат маған қол фонарын берді. Сөйтіп тұрғанда Маке- Д°н селосы жақган атыс басталып, барған сайын үдеп кетті. Біздщ жанымызда қаумалап тұрған солдаттар солай қарай сайдың ішімен жүгіре жөнелді. Апай екеу- міз үңгірдің аузын ашып, азық-түлік, төсінішімізді ал- жүктеу/скачать 0.57 Mb. Достарыңызбен бөлісу:
|