алдында ңұтылған сияқтымен. Не болса да Сережа әке сінің көз алдында болсын»,— деген қортындыға кел ді де:
Жомарт Мергенбаевич, оныңыз дұрыс екен. 6 қасыңызда болсын Сережа. Ол ақылды бала. Штабт болады. Тіпті майдан жағдайы қиын болып бара жат са, елден біреуді шаңыртып, оны елге, атасына да ж беруге болады ғой,— деп түйді сөзін Анна Ивановң
Өзім де соны ойлап отырмын. Ал онда, қымба ты Анна Ивановна, менің полкке оралар уақытым д болды, сізге көптен-көп рақмет. Бұл жақсылығыңыздт ешуақытта ұмытпаспын. Хат жазып хабарласып т’ рамын. Соғыс бітіп, қолым босаған күні келемін. Оға дейін де қолымнан келген көмегімді аямаспын. Сіз С рігіме туған анасындай болдыңыз. Мен де Бориск туган әкесіндей қамқорлық жасауга борыштымын де есептеймін,— деп, Жомарт орнынан тұрды. Борк Серікті үйден құшақтап шықты. Машинаға мінген С рікті Анна Ивановна құшақтап ұзақ жылады, Серік жылады, Бористі құшақтаған бойы көпке дейін жібе> меді. Тағдыры бір екі бала осылай қоштасты. Кеші пей машина орнынан жай қозгалып барып, жүріп ке ті. Қолдарын бұлғап қала берген сол бір аяулы е- жанға Серік пен Жомарт та көз жазғанша қол бұлға батысқа, майдан шебіне қарай кете барды...
1959 жылдың күзінде Ленинградтан Қазақтьщ мемлекеттік көркем әдебиет баспасына хат келді. Ол хат маған арналып жазылмағанмен, мені іздеп, сұрау салған хат екен. Оны баспа қызметкерлерінің бірі ма ған берді. Конверт сыртындағы «Абраменко» деген хат иесінің фамилиясын көре сала, осыдан он сегіз жыл бұрын болған оқиға есіме түсті... Иә, Абраменко? Абраменко менің досым,майдан- дас қанды көйлек досым! Онан қалай хат келді? Ол өлген. Ол ерлікпен Отан үшін қаза тапқан. Окың ардақты зайыбы Мария да өлген. Астыртын ұйым ісі үшін жан қиған. Осы шақта қаһарман достарымнын жарқын бейнесі көз алдыма елестеп кетті де, бойымды сағыныш билеп орындыққа сылқ отыра кеттім. Көңі- лім босап, көзіме жас та келіп қалды...
