Үй бір кішкентай алаңға салыныпты. Оның алдың- ғы терезе жағы — еңістеу, қалың бұта, артқы, терістік жагы — орман. Иван Кузьмич үйдің есігіне келді де, үйге кіріп кет- ті. Мен де кірдім. Үйдің іші қап-қараңғы екен. Біреу үлкен соқпа пештің үстінен түсіп, Иван Кузьмичті құ- шақтай алды да:
Беда! Бекер келдіңдер! Мені үйден шығармай, жандармдардьщ сендерді тосқауылдағанына екі күн болды. Енді бәріміз де өлдік. Үйдің айналасының бәрі неміс,— деді даусы қалтырап.
Рация қайда еді? — деп сұрады Иван Кузьмич әлгі адамнан.
Иван Кузьмич қайта есікке барды. Есіктің сырты- нан жабылып қалғанын біліп, төргі бөлмеге қайтып келді де, терезеден сыртқа көз жіберді. Терезеден қарасам, ешкім көрінбейді. Айдың жары- ғы төңірекке ағаш бұтақтарының арасынан күңгірттеу түсіп тұр. Бірақ енді сырттағы әрбір қарайған зат, әр- бір ағаш аузын арандай ашқан ажалды жасырып тұр- ғандай болып көрінді. Иван Кузьмич жақтағы терезеден ұзақ қарап тұр- ды да:
Мына терезе ашыла ма? — деп сұрады жанын- да тұрған адамнан.
Дайындалыңдар, осы терезені ашып жіберіп, қашамыз. Үйден алатыныңды ал,— деді Иван Кузьмич тағы да жанындагы адамға.— Вася, гранаттарыңды маган бер.
Белдігімдегі екі қол гранатты шешіп алып, оған бе-
рэ қойдым. Әлгі адам пештің үстіне шықты да, бірде- мелерді алып қайта түсті. Мен қазір терэзені ашып жіберіп, далаға жедел- дете үш гранат лақтырамын! Ең ақыргы гранатты лақ- тырысымен, Семен Григорьевич, сен кідірмей терезеден секіріп түсіп, ыңғайлы жаққа қарай қаш, біз сенің со- ңыңнан қалмаймыз,— деді Иван Кузьмич гранатын оңтайлап тұрып. Үйдің иесі терезені ашып жіберіп, тө- мен бұға қалды. Мен екінші терезеден қалаға жасыры- на қарап тұрмын. Иван Кузьмичтің қарулы қолыиан шыққан гранаттар далада бірінен соң бірі гүрс-гүрс жарылып, терезе алдындағы қалың бұтаның астын үстіне шығарды. Бұтаға тығылған немістер торғайдай тозғындап, тым-тырақай қаша бастады. Ақырғы гра- ната жарылысымен Семен Григорьевич пэн Иван Кузь- мич терезеден қарғып-қарғып кетті, іле-шала мен де қарғыдьім. Жан-жақтан мылтықтың оғы борап кетті. Пистолетімді оң қолыма ұстаған күйі Иван Кузьмич- тердің соңынан жүгіріп келемін. Зуылдаған оқтар ма- ңайымды тіміскілеп жүр. Бір кезде арт жағымнан от жалыны лап ете түсті. Бұрылып қарасам: әлгінде ға- на өзіміз шыққан үй өртеніп, от жалыны жалақтап, маңайындағы ағаш бұтақтарын шарпып тұр екен. Сәл кідіріп, жүгіре жөнелдім. Сөйткенше болмай Иван Кузьмичтерден көз жазып қалдым. «¥зап кеткен жоқ шығар»,— деп өзіміздің келген жағымызға қарай бұ- рылып, жүгіріп келе жатсам, алдымда біреу безілдеп бара жатыр екен. Ңысылшаңда соңынан жүгіре бердім. «Олардан адасып қалмаған екенмін»,— деп қатты қуандым. Біраз жүгіргеннен кейін: «Алдымдағы кетіп бара жатқан бұл адам неге жалгыз, Иван Кузьмич, Семен Григорьевич екі адам болу керэк еді ғой,— деп ойладым. «Әлде екеуі бір-бірінен адасып қалған болар. Бұл не Иван Кузьмич, не Семен Григорьевич қой»,— деп әлгі адамның соңынан жүгіріп келемін. Біраздан соң арт жақтағы атылған мылтық даусы тынып, ағаш снреи бастады. Алдымдағы адам артына жалтақ-жал- тақ қарап қояды. Онысын: «Мені адасып қалар деп қараитын шығар»,— дәп ойлаймын. Бірде ол өзіміз кашып келе жатқан жаққа қарай бұрыла жүгірді. Сол к. зде барып оның қолында винтовкасы бар, неміс еке- нш аиқап қалдым. Ойланып тұрмай-ақ оны пистолет- пен тұспалдап басып қалдым. Ол баж ете түсті де, қо-
лындағы мылтығын тастай беріп, ңолын көтеріп тұра ңалды. Жанына жетіп бардым. Жердегі мылтығын ал- дым да, пистолетімді кезеп тұра қалдым. Ол немісше бірдемелерді айтып бажалаңтай берді.
