ҮЙДЕГІ ОҚИҒА
Михаил атайдың үйіне таң ата жеттік. Үйді айна- ла бір шолып щыгып, терезені қақтық. Есікті атайдың өзі ашты.
.. ^ал өте нашаР,— деді Михаил атай Ыиколай Михайлович Поповтың қолын ұстай алып.
Не болды? Жігіттердің бірі қолга түсті ме? — деп сұрады қарттан Попов.
Жоқ. Село толған неміс. Әр үйді тінтіп азық-тү- лік, жылы киім жинап жүр. Сірә, майданда ашыққан жендеттері біздің Россияның суығына шыдай алмай,
үсіп жатңан болу керек,— деп атай бізді үйге ертіп кірді.
Село жайын сұрап болған соң:
Вася, не істейміз? — деп Попов маған қарады. Поповтың бұл сұрауынан: «село толған неміс болса, өздері әрі үй-үйді тінтіп жүрсе, сөйтіп бұл жасырын пәтерімізге әлі тінту жүргізбеген болса, онда бұл үйде қалуға болмайды ғой»,— деген ойды ұқтым.
Әрине, мұнда қалу өте қауіпті. Бірақ мына тү- теген боранда селодан қайта шығып кету де...— дей бергенімде:
Сендер ұзақ жолдан келдіңдер. Ұйқтамаған да шығарсыңдар. Селодан енді шығуға болмайды. Айна- ла толған неміс солдаттары. Селодан ешкімді шығар- майды. Осында болыңдар. Тәуекелде қайғы жоқ, не болса да бірге болалық,— деді қарт ауыр күрсініп.
Ал, сонда ңайда болмақпыз?— дедім.
Шатырға, погребке, сарайға тығылуға болмай- ды. Оның бәрін тінтеді. Не болса да пештің үстіне жа- тыңдар. От жаңтарыңды жастықпен қалқалап қояр- мын. Бірақ сақ болыңдар, тінтуге ыңғайланса белгі берермін, батылырақ қимылдарсыңдар. Әйтеуір, бақы- тымызға ңарай селодан үйіміз шеткерірек, оның үстіне мына боранда бұл үйде не болып жатқанын селодағы- лар біле де қоймайды. Естуім, екі-екі солдаттан ға- на жүреді дейді. Екеуі-ақ келіп тап болса, олармен кез- десіп жүргендерің жаңа емес,— деп қарт бізге қуақы- лана қарап, көзін қысып қойды да, есіктің ілгегін іліп алды.
Біз тамақтанып, жалма-жан жиналдың та, үлкен нан пештің үстіне кеп жайғастық. Ңарт бізді жастық, киім-кешекпен ңалқалады да, селоны шолғалы сырт- қа шығып кетті. Үй ішін жинап, күйбеңдеп шешей ға- на қалды.
От жағып тамақ пісірген ыстық пештің үстіне шы- ғып жайғасып, денеміз жылынған соң, екеуміз де мызгып кеткен екенбіз. Бір кезде ояна келсем: таң ат- қан екен, үй іші жым-жырт. Оң жағымдағы Поповым қатты қорылдап ұйқтап жатыр екен. Шынтағыммен түртіп, оятып жібердім де:
|
