I щ
Дұрыс...— деп, көзінен жас аққанша күліп қа-
ла берді ол.
Комендатура бұрынғы орта мектептің қызыл ша- тырлы әсем үйіне орналасқан болатын. Соған тура ке- ле жатырмын.
Комендагура алдына ұзын стол қойылған. Төрт по- лицай патефон ойнатып, сол столдың төңірегінде билеп жүр екен.
Мен ай-шай жоқ, столдың жанындағы орындықтар- дың біріне келіп отыра кеттім. Билеп жүрген поли- цайлардың бірі мені көріп қалды да, жаныма жетіп келіп:
Саған не керек?— деп, әдеттегі неміс солдатта- рынша сұқ қолын шошайтты.
Оның басынан аяғына дейін бір шолып шықтым да, қолымдағы «шақыру» қағазды ұсындым. Ңағазды оқып шығып:
Тұр орындықтан, комендатураға бар! — деп қо- лындағы келтегімен үй жақты нұсқады. Оның не ай- тып тұрғанын түсінбеген адамша орнымнан табжыл- май отыра бердім. Жан-жағыма жиі жалтақтап, стол үстіндегі патефонға адырая қарап қоямын. Әлгі поли- цай «шақьіру» қағазды қайырып беріп еді, оған қара- ған да жоқпын.
Немене, орыс тілін білмеймісің, неге үндемей- сің?— деп шұқшиды әлгі полицай.
О-рыс...— дедім де, жайбарақат отыра бердім. Сөйтіп тұрғанда полицайлар жиналып мені қоршап алды. «¥лтың кім? Қай лагерьден шықтың?..» деген сұрақтарды жаудырып жатыр. Ешбір сұрауларына тіс жарып жауап қатқаным жоқ. Әрқайсына бір қарай- мын...
Сол арада Анна Трофимовна да келе қалды. Ол кісі менің кім екенімді, не істеп жүретінімді білетін бол- ғандықтан қазіргі кейпіме, полицайларға беріп отыр- ған жауабыма шыдай алмай езу тартып, екі қолымен бетін басын взер тұр.
Мынаны саяси сауатты, қауіпті деп жүрген жұртта ес жоқ. Өзі орыстың да тілін білмейді екен, әб- ден есі ауып кэткен. ¥лты өзбек болу керек,— деді бір жуан полицай.
Өзбексің бе, өзің?— деп тепсінді алғашқы ұзын сирақ жастау полицай.
Жоң,— деп ңазаңша қайтардым да, көзімді аларттым. Біраң не дегенімді түсінген олар жоң. «Есі ауысңан. Мұнан бізге зиян жоң. Пан комендантңа мұны алып барудың өзі ұят» десіп жатыр тағы да бі- реулер. «Жоқ бұл қаңғып жүріп өрт жіберіп алады, өзінің түрі де кісі шошырлық екен, атып тастағаннан басңа жөні жоқ»,— дегенді айтты енді біреулері.
Панға алып баралың. Мұның фамилиясы ол кі- сінің ңолындағьі тізімде бар ғой. Әлі өзімізге пәле бо- лады. Мұның жынды екенін пан білмейді ғой. Сондық- тан бір «болыневиктен» айрылып ңалдыңдар деп бізге дүре соғады,— деп, бастапңы полицай мені комендант- тың кабинетіне алып келді.
Бұрынғы мұғалімдер бөлмесі болу керек, бөлме іші жарың. Жағалай кілем төсеп тастаған екен. Стол ба- сында көзіне көзілдірік киген, елуді ңусырып қалған ңарынсау, бір аңсары неміс офицері отыр. Стол үстінде жуанды-жіңішкелі үш резинка жэне бір пистолет жатыр. Офицердің арт жағындағы ңабырғада әскери киім киген Гитлердің суреті, ал енді оң жаң ңабырғада екі винтовка сүйеулі тұр. Коменданттың жанында бір жас әйел отыр.
Достарыңызбен бөлісу: |
