Село өртеніп жатыр! — деді Серік Анна Иванов наға қарап. Бірақ ана ешбір жауап қатпастан ілгері
қарап аяңдай берді.
Ағаш ішімен жанып жатқан селоны айналып өткен соң, бір талдың түбіне отырып дем алды бұлар. Неше күндер бойы жол жүріп, шаршап-шалдығып келе жат- қан Серік пен Борис мамаларының тізесіне басын сү- йеп отырып, қалғып та кеткен еді. Жарты сағаттай уақыт өтті. Анна Ивановна балаларының ұйқысын қи- май, екеуінің басын екі қолымен сипап отыра берді. Тагы бір он минуттай уақыт өткен соң, Серік:
Мама!.. Мама, жүрші! — деп айқайлап шошып оянып кетті.
Сережа, Сережа! Не болды саған?! Айқайла ма?! — деп, Анна Ивановна Серікті құшақтай алды. Серік кеудесіне келіп қалған өксігін басып, кішкентай көкірегін кере күрсінді де, көзінің жасын сүртіп, жан жағына мұңая қарады. Борис те оянып, не болды де гендей, мамасына қарап тесіле қалды. «Ұйқтап кетсе ақ шошиды. Ана қазасы баланы әбден илеп барады Сережа шошымалы ауру болып кетер ме екен?!.. Аурулы болып кетсе, не істемекпін? Онда мұның көр- ген күні мен менің күнім не болмақшы?!» — деп ойла ды ана.
Осылай кайғы құшагында отырғанда, село жақтан дырылдаған мотоцикл моторларының даусы естілді де, мылтық атылды. Сөйткенше болмай, атылған мылтык даусына ұлардай шулаған үрейлі адам даусы ұласып,
төңірек азан-ңазан болды да қалды. «Тағы не б-олып қалды?* дегендей, Анна Ивановна орнынан тұры п ңа_ раса, село жақтан көп адам қашып келеді екен. Көбінің қолында жас нәресте. Әйелдер, балалар, кем- пір мен шалдар. Бәрі де қолдарынан келер ңай. раты жоқ, қорғансыз жандар. Ажал тырнағынан сытк,1ЛЬш шыққандай, екі өкпелерін қолдарына алып, сүрэіЯіш қабынып, жан ұшырып, бассауғалап келеді. Бәрін |3_ дейтіні тыныштық, бас амандық. Бірақ жау бейбіт еЛге ол берекені берер емес. Ойрандап, талқандап бар>ады
Достарыңызбен бөлісу: |
