Андреев А.Л. Политическая психология. – М., 2002

6. 
   Богданов Е.Н., Зазыкин В.Г. Психологические основы «паблик рилейшнз». – СПб, 2003
   
7. 
   Дилигенский Г.Г. Социально-политическая психология – М., 1996
   
8. 
   Зазыкин В.Г., Белоусова И.Э. Психологические характеристики эффективного политического имиджа. – М., 1999
   
9. 
   Зазыкина Е.В. Политический PR: символы. ЮрИнфоР-Пресс, 2003
   
10. 
    Мокшанцев Р.И. Психология переговоров. – М., 2002
    
11. 
    Мокшанцев Р.И. Психология рекламы. – М., 2000
    
12. 
    Назаретян А.П. Психология стихийного массового поведения – М., 2001
    
13. 
    Ольшанский Д.В. Политическая психология. – СПб, 2002
    
14. 
    Ольшанский Д.В. Основы политической психологии. – Екатеринбург, 2001
    
15. 
    Ольшанский Д.В. Психология терроризма. – СПб, 2002
    
16. 
    Перелыгина Е.Б. Психология имиджа. – М., 2002
    
17. 
    Политическая психология / под общ. ред. А.А.Деркача, В.И.Жукова, Л.Г.Лаптева. - М., 2000
    
18. 
    Политическая психология / под общ. ред. А.А.Деркача, В.И.Жукова, Л.Г.Лаптева - М., 2001
    
19. 
    Политическая реклама. – М., Никколо, 1999
    
20. 
    Политическое консультирование - М., Никколо, 1999
    
21. 
    Попова О.В. Политическая идентификация в условиях трансформации общества. – СПб, 2002
    
22. 
    Психология и психоанализ власти / ред.-сост. Д.Я.Райгородский. Самара, 2001
    
23. 
    Тенитилов С.В. Этика политического психолога: учебное пособие для студентов. – М., 2002
    
24. 
    Хевеши М.А. Толпа. Массы. Политика - М., 2001
    
25. 
    Шестопал Е.Б. Психологический профиль российской политики 1990-х. – М., 2002
    
26. 
    Шестопал Е.Б. Политическая психология – М., 2002
    
27. 
    Юрьев А.И. Введение в политическую психологию. – СПб, 1992
    

Саяси психология психологиялық ғылымдардың негізгі бір саласы ретінде. Саяси психологияның пәні мен міндеттері. Саясаттың психологиялық аспектілері, факторлары мен құрауыштары саяси психологияның пәні ретінде.

Саясатты түсінудегі негізгі тұрғылар. Саясат психология үшін зерттеу объектісі ретінде. Саясаттың психологиялық репрезентациясы проблемасы. Саясаттың мемлекеттік институттар жүйесі ретінде. Билік тармақтарын бөлу принципі. Заң, атқару және сот билігі. Баспасөз ақпарат құралы төртінші билік ретінде.

Саяси ұйымдар, партиялар, қоғамдық бірлестіктер саяси жүйегің маңызды бөлігі ретінде. Саяси жетекші (көшбасшы) саяси топтың символы (рәмізі) ретінде. Адам биологиялық, әлеуметтік, функционалдық және т.б. шамадағыдай саяси болып табылады. Саяси адам болып билікпен байланысқа түскенде қалыптасады. Ал билікке әр түрлі себептермен келеді: өзінің кіріс және шығындалған қаржысын қадағалау үшін, өзінің азаматтық міндеттері мен мен құқықтарын, ар-ождан еркіндігін қадағалау үшін, сайлауға құқылы немесе сайланар кезде әр адам міндетті түрде ең көп дегенде билікті жүзеге асырады, ең аз дегенде билікке бағынады.\

Саясат билік жоқ жерде қызмет атқармайды, сондай ақ билік те саясат жоқ жерде жүзеге аспайды. Ал адам өзінің азаматтық қасиеттерін саясат жоқ жерде де, билік жоқ жерде де сақтай алады. Саяси адам билікке де, саясатқа да тәуелді болып табылады. Сондықтан да ол барынша әр түрлі болады. Ол мынадай саяси-психологиялық қасиеттерге ие бола алады:

А) «саясатқа дейінгі адам» билікті табиғи құбылыс ретінде қабылдап, саясаттың заңдары мен қызметтеріне қызығушылық білдірмеуі.

Б) «саяси адам» биліктің қызметтеріне белсене араласуға тырысып, саясатқа билікті ұйымдастырудың құрылымы ретінде қызығушылық білдіруі.

В) «саясатқа дейінгі биліксіз адам» әр түрлі себептермен билікке бағынушы және оның механизмдерінің құрылымын және оның қорытындысының жетістіктерін қолдайтын қарапайым тұрғын.

Г) «саяси биліксіз адам» биліктің мағынасын өз өмірінде мойындаған, іске асып тұрған билікке өзінің қатынасын қалыптастырған азамат.

Д) «саясатқа дейінгі биліктегі адам» биліктің табиғи заңдылықтарын апатты құбылыс ретінде мемлекетте саясаттың жоқ жағдайында өзіне жағымды жағдай жасау үшін пайдаланатын криминалды беделді адам.

Е) «биліктегі саяси адам» қоғамның мінез-құлқымен басқарудың ғылыми зерттеу механизмдерінің қолдауымен биліктің табиғи заңдылықтарын пайдаланушы және жобалаушы мемлекеттік көшбасшы адам.

Саяси адамда байқалатын саяси-психологиялық қасиеттер:

1. 
   саяси белсенділікте; 2) саяси бағытта; 3) саяси жұмыста; 4) саяси қызметте.
   

Саясатта биліктің жүйелері ескіреді. Өйткені мемлекетті басқаруда барлық уақытта жарамдылықты сақтап, мықты және нақты ережелер құру мүмкін емес.

Саяси жүйенің өзі – биліктің әр түрлі тармақтарынан, саяси партиялар мен қозғалыстардан және органдардан құрылған мемлекет. Бұл жүйе демократиялық қоғамда конституциямен және заңмен жөнге салынады.

Билік бір адамның қолында болса ол бақыланбай, ол әр түрлі заңсыздықтарға, күйреуге және диктатураға әкеп соғады. Сондықтан да өкілеттілікті әр түрлі органдардың арасында бөлу ұйғарылды. Бұ билікті бөлу деп аталып, әдетте биліктің үш тармағы болады: заң шығаратын, атқару және сот. Парламент тек заңды қабылдаса, сонымен қатар, заңды қабылдау және өзгерту қатаң процедурасы бар. Әйтпесе, заң пайда табу көзіне айналып кетуі ықтимал.

Қоғамның өмірін қамтамасыздандыруының жеткілікті деңгейін қамтамасыз етуге қабілетті билік жүйесі саяси қызметтегі еңбек өнімі болып табылады. Бұл өнім қоғамның өзгерістерге үйренуін қамтамасыз ететін элементтерден құралады. Ал қоғам мына жағдайларға үйренуі абзал:

1)өмір сүрудің физикалық орталығына;

2)өмірдің геологиялық жағдайларына;

3)өмір барысының биологиялық факторларына;

4)аймақтың психологиялық мүмкіндіктеріне;

5)биліктің саяси жүйесіне;

6)өндірістің техникалық мүмкіндіктеріне;

7)тұтынушылық деңгейге;

8)мәдениеттің жағдайына.

Саясаттың еңбек өнімінің бағасы бар. Өйткені, саяси қызметте мінездің, эмоцияның, еріктің интелектуалдық энергиясының шығыны болады. Саясатта жұмыс күшінің шығындалуы адамның мүмкіншілігінің шамадан тыс деңгейінде жүзеге асады. Бұл стресстерге, депрессияға, саясаткерлердің қаза табуына әкеп соғады. Саяси еңбекте өндірістік қызметтегідей өзіндік мақсат бар. Ол белгілі бір операциялармен жүзеге асады және өзіндік құралы, қорытындысы бар.

Саяси психология және саясаттану психологиясы

Саясаттың психологиясы – отандық кеңістік қоғамтанудың дәуірінде жеткілікті жасанды құрастырылған, зерттеулердің бағыты, және де саясаттанумен әлеуметтік психологияның тоғысында туындаған бағыт. Алғашында, батыс дәстүрінің әсерінен және отандық саяси ғылымның дамуының нәтижесінде «саясаттың психологиясы» әлеуметтік психологияның салыстырма автономды өрімі ретінде дамыды. Бірақ, уақыт өте келе, біртіндеп, ол ерекше, жеткілікті тәуелсіз ғылыми бағыттың дәрежесі – саясаттанудың шегіндегі саяси-психологиялық анализдің бір өрімі бола бастады.

Қазір белгілі болғандай, отандық қоғамтануда «басқа жолмен бару» мүмкіндігі және «саясаттың психологиясы» деп аталатынын шегіндегі құрамы бойынша жақын объектілер шеңберін зерттеу қолға алынды.

«Саясаттың психологиясы» ұғымының өзі батыс «саясаттың психологиясына» ашық қарама-қарсылық қою ретінде пайда болғанын ұмытпау керек. Бұл сәйкес келетін методологиялық бастаулар және принциптер негізінде құралған марксистік ғылым болады деп ойластырылды. Жалпы алғанда, бұл мүмкіндік жетістікке жеткен жоқ – жасалған және бар нәрсені қайтадан ойлап табу қажеттілігі болған жоқ. Оған қарамастан «саясаттың психологиясы» термині кей кезде зерттеу жұмыстарына шатастырушылықты еңгізіп, әлі де кейбір таралуға ие.

Бүгінгі күнде саясаттың психологиясы көбінде оның пән аралық шығу тегімен байланысты маргиналды дәрежесін сақтап келеді. Бір жағынан ең әуелі, әлеуметтік-психологиялық ғылымның «саяси кеңістігі» арнасында жүзеге асырылатын эмпирикалық зерттеулердің ағыны жалғасып келеді. Ал басқа жағынан, саясаттану жүйесінде «саясаттың психологиясы» өздігінен анықтамасының, тек эмпирикалық-тәсілдік емес, сонымен қатар, мүмкіндігінше теориялық-методологиялық ізденісі болып жатыр.

Принципиалды айырмашылығына баса назар аударайық.

Егер батыс саяси психологиясы алғашқыдан өздік ғылыми дәрежеге жетуді мақсат қойса, онда саясаттың психологиясы бұндай дәрежеге жетуді мақсат қойған жоқ және көптеген жылдар бойы саясаттанудың бағыттарының біріне жасырынды.

Саясаттың психологиясының онтологиялық шығу тектері, әрине, саяси психологиясымен байланысты болды. Олар, алдымен, жалпы зерттеу объектісі саясаттың психологиялық объектілерін, басқа методологиялық тұрғыдан қамтыды. Кейде дәл осы, дамыған батыс ғылымынан еріксіз зерттеу құралының ие болуымен қатар, ұғымдардың белгілі ретсіздігіне әкелді: «саяси психологиясы» және «саясаттың психологиясы» осы күнге дейін ажыратылмайды, және, кейде синонимдер сияқты қолданылады.

Бірақ істің мәнісі сөздердің қарапайым ауыстырулуында емес, ол бір шындықтың зерттелудің осы екі жолының гносеологиялық көздерінің айырмашылығында. Жеткілікті диффузды, эмпирикалық толтырылатын, көбінде субъективті және еркін таратылатын немесе кеңейетін жалпылай негізделетін батыс, «саяси психологиясының» объектілер шеңберіне қарағанда, «саясаттың психологиясы» өзінің зерттеу пәнін одан әрі нақты және қатаң, методологиялық тұрғыдағы құрастыру қажеттілігінен негізделуге тырысты. «Саясаттың психологиясы» пәні нақты саяси институттар және осы институттурдың «адам факторы» жағынан процесстер және игерілген саяси процесстердің субъектісі жағынан әсер ететін, ерекше текті факторлардың жүйелі – ұйымдастырылған бірігуі деп түсіндірілді. Көріп тұрғанымыздай, барлық айырмашылық методологияда және базалық негізде болды «біздің» немесе «біздің емес» ғылым .Тарихи дамудың қазырғы кезеңінде бұл пікір таластар әрбір мағынасынан айырылды деп түсіріледі.

«Саясаттың психологиясы» ақыр соңында, зерттеуіне арнайы пән – «саяси психология» қажет ететіндей саясаттының субъектісінде ешбір, «саяси психика» жоқ. Саясаттың психологиясының жақтастары осындай методология, еркін немесе еріксіз, өзінде психологизаторлық дәстүрлердің дәстүрлі кемшіліктерін арқалап келеді. Көбінде, саясатты жеке дәрежесіннен методология айырып, ол айқын емес оңдағы психологиялық жетелейді, және батыс ғылымындағы саясатқа деген көзқарастың даму тарихы көрсеткендей, саясаттанудың ғылым ретінде біртіндеп шегерілуінің соңына жетуіне және оның «саяси психологиясы» біртіндеп ауыстырылуын мақсат етеді. Соңғысында қарағанда, «саясаттың психологиясы» өз пәнін қоғамның саяси өмірі сияқты өте күрделі, құбылысты зерттейтін бірігей және бүтін ғылым-саясаттанудың ішінде бөліп көрсетуге тырысты. Басты объект саясатқа және жоғары қатарлы ғылыми пән ретінде саясаттануға бағынған «саясаттың психологиясы» саясатқа тікелей әсер ететін алғашқы кезегіндегі экономикалық және әлеуметтік сәттерге психологиялық факторлардың өнімділігінің, қайталануының қатынасының байланыстылығын және орындылығын мойындап абсолютизацияға ұмтылған жоқ. Мұндай, негізінде психологиялық саяси жол «саясаттың психологиясының» негізгі сонымен қатар оны «саяси психологиядан» гносеологиялық бөлетін су айрық болды.

«Саясаттың психологиясы» осындай түсініктемеде, алғашқы кезекте, қосымша пән ретінде және бір сәтте жүйелі ұйымдастырылған саясаттану шегіндегі спецификалық анализ тәсілі болып қарастырылады. Осындай – жүйелі саясаттанудың құрамы және құрылымды бөліктері саясатпен мета-проблема ретінде, осы мета-проблеманы шешуге кейбір, дәстүрлі қалыптасып, өмір сүретін ғылыми пәндер және білім тану тәсілдерінің көпшілігіне, соңын ішінде нақты және жекелеріне қатысты салаларының қосылуы нәтижесінде мұндай пәнаралық, синтетикалық ғылымды «ұйымдастыратындай» саясатпен конституцияландырылды деген оймен негізделді. Осындай түсініктеме марксистік ғылымдағы – «саясаттың политикасы» қоғамдық ғылымдардың жалпы алаңындағы жеке «бөліс орны» ретінде өмір сүруіне құқықтың бар болуынын немесе болмау жайлы өткір пікір таластарды жоққа шығарады. Керісінше, мұндай логикаға сәйкес, - проблемалық ұйымдастырылған саясаттану өзіне мақсатты саяси дамудың субъективті, психологиялық факторлары және механизмдерін зерттеу, санау және болжау болған өзінің бір деңгейі ретінде «саясаттың психологиясы» міндетті түрде қосты. Негізінен, өзімен саясаттың таңдының метожүйесін көрсетіп, саясаттану бірігей ғылым болып, әрбір қабатына саясаттың аспектілері және «өз факторларын» зерттейтін және субдисциплина жадайындағы бір немесе басқа да нақты білімнің саласы сәйкес келетіндей көпқабатты ғимарат ретінде ұсынылар еді. Сәйкесінше, осы ғимараттың қабаттарының көбісінің арасында «саясаттанудың әлеументтануы», «саясаттың философиясы» және т.б, сияқты мойындаған қосымша пәндермен қатар, «саясаттың философиясын» білдіретін «қабатты» бөлу жеткілікті толық құқықты болар еді. Осы білімнің негізгі саласының басты бөлімдеріне сәйкес келетін «бөлмелерімен». Сол уақытта, берілген жүйелеу жеткілікті оң көзқарасқа ие болды – сол кездегі қоғамдық ғылымға қолайлы терминдерде, саяси психология танудың бар болуына құқықты және спецификаны – қорғап ұстап тұрды.

Саясаттанудың шегіндегі белгілі орынға ие болып, дәл сол уақытта, «саясаттың психологиясы» әлеуметтік психологиялық ғылымның өрімдерінің бірі болып табылды. Егер әлеуметтік психология негізінде адамдардың қоғамдағы әрекеттің жалпы заңдарын және механизмдерін зерттесе, онда «саясаттың психологиясы» адамдардың тек қана саяси әрекеттінің заңдылықтарымен механизмдері мен байланысты болып көрінгендей, әлеуметтік психологияның сол бөлігінің сұрақтарымен айналуға тырысты. Егер, әлеуметтік психология негізгі функциясы әлеуметтік әрекетін ең жалпы тәуелділіктерінің жалпыланған теоретикалық «текті ғылым» расын атқарса, онда «саясаттың психологиясы» нақты-тәжірибелік, әлеуметтік және саяси үрдістермен құбылыстар саласына жалпыланған білімді қолдануға шақырылған, жеке, «текті ғылымның» «түрлі» бұтағы ретінде болды.

ХХ ғ. 80-і-жылдары «саясаттың психологиясы» негізгі басты үш теориялық негіздемеге ие болған. Бірінші негіздеме саяси психологиясымен байланысты болды және, отандық дыбыстауда, адами фактордың саяси өмірдегі рөліне қатысты, марксистік ойдың негізгі ережелеріне қатыстырылды. Тарихтың материалдық түсінігі шегінде, тек қана бақылап қарау түрінде немесе объект түрінде ғана емес, ал адами сезімдік әрекет, тәжірибе, ретінде, өзіне маңызды субъективті компонентті кіргізеді. Әрекет, бізге белгілі болғандай, субъектісіз елестетілмейді. Саясаттың адами әрекеттін ерекше түрі ретінде адамдар жеке индивидтер, ретінде, солайша ерекше спецификалық әлеуметтік психологиялық ерекшеліктерге әлеуметтік-ұйымдастырылған адами әр түрлі қоғамдастырықтар сияқты адами әрекет субъектісі – адамдар болып табылады. Негізінен, толыққанды ережелерге сүйеніп, «саясаттың психологиясы» оларды Батыста бұрыннан белгілі және дамыған өз-өзін ұстау амалмен қоса алмады. Ал бұндай қосылыста барлық методологиялық сұрақтармен елестейтін қайшылықтарды алып тастайтын саясаттың әрекет ретіндегі түсінігі қалыптасады.

«Саясаттың психологиясының» екінші негізі болып әлеуметтанумен әлеуметтік психология табылды. Олар «саясаттың психологиясына» негізгі методологиялық зерттеу тәсілдері мен нақты-ғылыми аналитикалық амалдар методологиясын, саяси психологиялық және әлеуметтік саяси үрдістерге қатысын шығарды.

«Саясаттың психологиясының» үшінші негізі болып айнымастан тарихи материаллизмде қалыптасқан марксистік саяси ғылым табылды. Бірақ, көптеген ішкі дағдарысты іштен өткізіп, 80-ші жылдары, ал монополизмге тартыныстарынан алыс болып, негізінен, өзінше идеологиялық «шатыр» ретінде қызмет атқарды. «Саясаттың психологиясының» зерттеу күштерінің анықтаудан басқа сол кездегі отандық саясаттану негізінде оған өзінің, арнайы зерттеу пәнін кешенді, көп өлшемді саты зерттеу және табу шегінде жеткілікті өз-өзін анықтау мүмкіндіктерін берді. «Саясаттың психологиясының» негізі болып сол кездің өзінде, жасырын түрде болса да әрекетті амал-тәсілі қалыптасқан. Саясаттың әрекеттік түсінуінің толық емес зерттелуіне қарамастан, осы амал-тәсілдің бастамалары бірігей қару негізінде саясаттында «адамдардың ереше әрекеті деп алып» оған қатысатын адамдардың психологиясында біріктіруге мүмкіндік берді. Осындай амал, тіпті бастамалық түрде де саяси-психологиялық анализ үшін тірек топтамаларының қатарын бөлуге мүмкіндік берді. Бұл адамдардың саясатқа қатысуының себептері және саяси әрекеттін оның субъектісі көзқарасынан мағыналы құрамы және бұл, осындай әрекетпен қанағаттандырылатын қажеттіліктер. Бұл, әрине, мақсаттар, құндылықтар, талаптар және үлгілер, осылардың арқасында жеке кісі немесе топ кейбір саяси бүтіннің бөлігіне айналады, онымен өзін сәйкестендіреді.

Ақыры бұл осындай әрекетпен көрсетілетін адам сезімдері, эмоциялар, көңіл және көңілдің күйлері. Бұл субъект таратпайтын және ие болатын білімдер және пікірлер, сонымен қатар қосалқы, туынды топтамалардың бір қатары.

Барлық айтылғаннан түсініктісі «саясаттың психологиясы» және «саяси психологиясы» ұғымдарының бар болуы бір-біріне қарсы қойылмайды екен. Керісінше, олар көбінде бір-бірін өте сәтті толықтырады. Әрине нақты айтқанда бұл синонимдер емес, керісінше әр түрлі методологиялық дәстүрлерде туындаған, жеткілікті ажырататын терминдер. Бұны есімізде сақтап, біз әрі қарай бірегей термин «саяси психология» қолданамыз. Осы жағдайдағы методологиялық негізгі түсінікті; жеке «батыс» немесе «шығыс» саяси психология жоқ. «Марксистік» немесе «антимаркcтік» саяси психология жоқ. Дамуы әр түрлі қоғамдастықтарда. Белгілі ерекшеліктер және акценттерге ие, бірігей әлемдік ғылым бар. Белгілі кезге дейін олар қиын болып көрінді, бірақ бұл уақыт өтті. Одан әрі, саяси психологиямен саясаттың психологиясында астарлы жалпы методологиялық негізгі бар Батыс саяси психологиясында ол «өз-өзін ұстау амалы»- деп аталады. Отандық «саясаттың психологиясында»-әлеуметтік пәндік әрекет теориясы деп аталады.

Саясат әрекет ретінде

Арнайы әдістемелік талдау саясаттың психологиясында болған, саясаттың әрекеттік түсінуінің бастапқы түрлеріне батыс саяси психологиясында қабылданған, өз-өзін ұстау амалына қайшы келмейтінін көрсетеді. Одан әрі, саясатқа қосымша ретінде дәл осы жеткілікті қаралған әрекетті амал осы бағыттарды қосып, терминологиялық айырмашылықтарды аз мағыналы «шықпақтас ойынына» айналдырады. Берілген кесіндідегі өз-өзін ұстау амалының орталық мәселесі болып, саяси тәртіпті қолдайтын және басқаратын, трансформацияларды қамтамасыз ететін, субъективті механизмдердін мәселесі табылады. Дәл сонда осындай түсініктеме ұстамдылық амалынын басты топтамаларына айналатыны – саяси әлеуметтану үрдісінде субъектімен сіңірілетін, саяси санамен саяси мәдениеттің топтамалары, және осындай эмоциялар, сезімдер және көңілді күйлері олардың негізінен жеке емес, көбіне жалпы, әлеуметтік – түрлік мағынасындағы сыртқы жағдайлардан туындайтын психикалық орын ауыстыратындары. Олар, осы категориялар, саясаттын психологиясына да орталық болады.

Саясатқа әрекеттік амалдың, саясаттың психологиясының және саяси психологияның өндірісі үшін басты сәтте, енді бірігей саяси психологияның жалпы бағдарламасын шығаруда нақтырақ тоқталайық. Батыста және Шығыста жалпы белгіліден шығайық. Белгілі болғандай, Фейербахтікін қоса барлық алдыңғы материализмнің басты кемшілігі – зат, шынайлық, сезімділік адами сезімділік, әрекеттілік, тәжірибе, субъективті емес, ретінде емес болып тек объект түрінде алынады. Осыдан адамдардың ерекше әрекеті ретінде болатын саясатты түсіндірудің мағынасы шығады: «Тарих ештеме жасамайды, ол ешқандай шексіз байлыққа ие емес», ол «ешқандай шайқастарда соғыспайды!»

«Тарих» емес, тек адам ғана, шынымен тірі адам – міне осы бұның барлығын жасайды, барлығына ие және барлығы үшін күреседі. «Тарих» адамды өзін мақсаттарына жету үшін қолданатын кейбір ереше тұлға емес. Тарих – өз мақсаттарын көздейтін адамнын әрекеті ғана. Осы келтірілген авторларға түрліше қарауға болады, бірақ оларға логикада және келтірілетін анализдің сенімділігіне қарсы қояр айғақ таба алмаймыз.

Осыдан, саясаттың шекті ұстамдылықты «бихевиористік» түсінігі шығады – ол адам әрекетін және іске асыратын адами әрекетін белгілі саласы. Әрекет субъектісіз елестетілмейді. Субъект болса мотивациялық факторларсыз, яғни осы өзінің әрекеттілігінің психологиялық құрамдасынан әрекет ете алмайды.

Өз кезінде Г. В. Плеханов былай жазған: «Алдын ала болмаған және артынан сананын белгілі жағдайы ізінен жүрмейтіндей ешбір тарихи факт жоқ. Осыдан – қоғамдық психологиянын зор маңыздылығы онымен құқық тарихында және саяси мекемелерде санасу қажет». Оның шын немесе шын емес болғанын – осындай сенімді орынмен санаспау қиын. Осыдан басқа, осындай пікірлерді, қарсы шығатын мысалдарды келтіру қиын-әрине, егер, адамның өзінің маңайындағы болып жатқанға әсер ету қабілетіне сенімсіздік көрсетпесе.

Өткенді қайта қалпына келтіріп және жалпылағанда, тарихта саясатты зерттеуде үш психологияның рөліне үш негізгі амал болған, деп есептеуге болады. Біріншіден, максималистік позиция. Ол әртүрлі уақытта көнілді, бірақ ғылыми әдебиеттегі ең жарқын мысал-бір мағыналы пікірдегі, ХХ-ғасырдың екінші жартысында профессор А. Энционидін еңбектері. Өйткені, А. Энциони саясатты адамдар «жасайды» деп санағандықтан, онда психологиянын саясатты зерттеуде және әсер етуінде мүмкіндіктері «шексіз». Бұл психологтардың өздері кейде қорқатын супер-психологизаторлық амалы. Әйтседе, психо және социодраманың классигі Дж.Морено бір кезде асығыспен айтқан, яғни уақыт өтуімен, бір кезде келесі ғасырда «Ақ үйдегі жоғары ментор» болып (АҚШ президенті) «адам психологиясын жақсы білетін дәрігер немесе психолог» болу қажет, бірақ оған әлі алыс.

Екіншіден, минималистер көзқарасы оның жақтастары, олар аз емес, керісінше бірінші орынға қазыр да бұрын басқа объективті факторларды қоюда әлеуметтік, экономикалық және басқада, психологиялық факторларға ешқандай мән бермей, бірақ бұл да көзқарас саяси тарихта өзінің әлсіздігін көрсетті. Оның ең көп жеткен нәтижесі – бұл барлық саяси сұрақтартарды «күш тұғырынан» шешуге ұмтылысы, тек объективтік күш аргументтерімен «бұлшықты өсіруді» қолдану. Бірақ көп жағдайларда бұл өте нашар саясат болды. Психологтардың реттеу әрекетіне қажет жағдайлар туындады. Бұл, әрине «минималистердің» көзқарастарын жоққа шығарғанымен олардың қатарын азайтқан жоқ.

Үшіншіден, компромиссті, синтетикалық амал болған, қазыр бар және де дамып келеді. Оның жақтастары, психологияның күрделі рөлін және түсінгенімен, бірақ психологиянын тек саясатқа әсер ететін көп факторлардың жалпы тобындағы дауыстардың бірі екенін түсінді. Саясат өзімен қоғамдық өмірдің өте күрделі феноменін түсіндіреді, яғни әрекетінің кез келген түрінін аспектілерін түсіндіре алатын, ешбір бірігей ғылым жоқ және болмайды. Яғни, саяси-психологиялық модельдерді қоса, саясаттың күрделі модельдерін құрастыру қажет. Ақырында осы көзқарастан, саясат – алдымен белгілі мотивтерімен, мақсаттарымен және әрине, нәтижелерімен байқалатын адам әрекеті. Басты мотив және жетістікке жету жағдайында, осы әрекеттің нәтижесі болып әркелкі адам топтарымен жеке индивидтерінің қызығушылықтарының сәйкес болуы табылады. Осы нәтижелермен өз формалардын кез-келген саяси институттарда қол жеткізіп, саясат, ерекше әрекет ретінде, құрамы болып сыртын толтырып саяси процесстерін, белгілі нәтижелерге әкелді.

Сәйкесінше, саясаттың әрекет ретінде зерттелуіне негізгі екі әдіс туралы айтуға болады. Біріншіден, институционалдық әдіс туралы – оның саяси институттарға, яғни адамдардың белгілі әрекетінің нәтижелеріне айқын назар аударумен. Екіншіден, процессуалды әдіс туралы – оның саяси үрдістерге, яғни, осы әрекеттің үрдісінің өзіне де аз емес анық назар аударумен. Белгілі польша социологі Я. Щепаньский бойынша, саяси үрдістерді қоса, әлеуметтік үрдістер – «бұл әлеуметтік жүйелердегі, яғни қарым-қатынастардағы институттардадағы, топтардағы және басқа да әлеуметтік жүйелердің түрлеріндегі, бірігей өзгерістер қатары».

Бұл «адамдардың арасындағы өзара қатынас әрекеттерінің қатары, немесе адамдардың бір-бірімен немесе қоғамдылықтың құрамдық бөліктерінің арасындағы қатынастарды өзгертетін құбылыстар қатары, олар топтардың ұйымдастырылуында және құрылымында болады».

Соңында, саясаттағы психогияның рөліне жоғарыда көрсетілген тәсілдердің әрқайсысы, өз кезі және қоғамның сол кездегі жағдайына қолайлы болды. Кейде психология бірінші орынға шықты - әсіресе саяси институттар өзгеріп немесе құлаған кезде және сәйкесінше, бірінші орынға саяси үрдістер шығатын, дағдарысты және «тұрақсыз» уақыттарға сай болды. Сонда саяси психологияның жеткілікті тұрақты «институтуционалды» уақытпен салыстырғанда рөлі артады. Кейде, керісінше, психология әсіресе тоталитарлы қоғамдық жүйелермен мекемелерде институционалдық құрылымдармен қатты басылып, қоғамдық өмірдің ішіне, «тығылды». Соған қарамастан, саясаттың адам әрекетінін ерекше түрі деп жалпы түсінігі, мағынасы топтармен инвидтердің әр түрлі қызығушылықтарының сәйкестендірілуі арқылы адамдарды басқару болып табылатын саясат осы амалдарды салыстырып, оларды адам әрекетіндегі саясат көрінісінің әртүрлі жақтары деп қарастыруға мүмкіндік береді.