*а'т КуТгі. Онымен хабарласқысы келді.
Гіолк штабынан көп кешікпей-ақ хат келді. Онда полк жеңіспен батысқа кетіп бара жатқанын, полкке ГВаРДИя атағы беріліп, полк офицерлері мен жауынгер- -’ІеРінің наградталғанын жазыпты. Хаттың соңында: П" Анна Ивановна, екі артиллерист баланың әкелерін ^ Дец Москвадағы әскери анықтама басқармасына қат-
с ясаздым. Олар табылып жақсы хабар бола қалса,
тез хабарлаймын. Балалардың әкесінен үміт үзбе ңіз...»,— деген жерін оқығанда, зарыққан, жабыққан ана әлденеден үміттенгендей болып қуанып кетті. Осы бір соңғы жылы сөздерді қайта-қайта оқи бергісі келді Сөйтіп отырып «Оларды подполковник қалай іздеп жа тыр? Біреуді іздеу үшін оның аты-жөнін, бұрын қайд; тұрғанын білу керек шығар?» — деген оған бір шым шытырық ойлар келе қалды. Енді ана ойға шомып подполковникпен штабта қалай кездескенін, оған өзі не айтқанын, өзіне подполковник не дегенін есіне түсіре,
— Иә, подполковникке барлығын айтыппын. Олар дың аты-жөндерін, Каменец-Подольскі қаласынан шекараға — майданға аттанғанын, полк номеріне де- йін айтқамын, ол блокнотына бір нәрселерді анда-сан да жазып қойып отыр еді, сонда осының барлығын ж зып алған екен ғой. Өзі де семьясынан қапыда ай - рылған қайғылы адам еді, менің қайғыма да орт: ; екендігін көрсетті. Николай Семенович, саған тағы да көптен-көп рахмет! Жеңістен жеңіске жетіп, мерей ц үстем болсын! Аман бол!» — деген тілекпен аяқта.нл сол бір сәттегі ойын Анна Ивановна. Енді ана бұрі ғыдай емес, көңілденіп сала берді.
Бірақ оның осы қуанышты хабарды Сәрік пен Ео- риске қалай да айтқысы келмеді. «Кім біледі, екеуіі ң өкелері табылса жақсы, табылмаса екеуінің сәби я:ү- ректерін уақытша алдағандай болам ба? Қазір екі уі ешбір ойдан аулақ, тып-тыныш оқуларын оқып жүр- генде, көңілдерін алаң қылмайын. Әсіресе Серік ойлы бала, оған әзірше ой салмай-ақ қояйын. Не болса да істің ақырын күтейін»,— деген оймен жүре берді.
Күн аргынан күн ел көшіндей өтіп жатты. Сол күн- дердің бірінде подполковник Красюктен хат келді. Ол хатында: «... Москвадан хабар алдым. Серіктің әке- сі табылды», деген жерге келгенде, Анна Ивановна қуанып кетіп хатты кеудесіне баса қойды да, әлгі жер- ден былай қарай тағы оқыды. «... Бористің әкесін әлі іздестіріп жатырмын»,— деген сөйлемін оқып ана кі- діре қалды. «Бұл қалай? Екеуі бір емес пе еді? Бір полкта еді ғой? Бірі табылып, бірі табылмағаны Кч' лай?» деп сұраулы ой шырмауына оралып барып хат ты әрі қарай оқи берді. «... Подполковник Мергенбаев Жомарт үшінші Украина майданының Н. бөлімінДе полк командирі екен. Серіктің әкесі екенін анық ^іЛ
Достарыңызбен бөлісу: |
