Сырт бейнесі емес, жан жүниесі Құдайдың адамы болған ғана Оның таңдаулы халқына жатады. Сондай адамның сүндеттелуі тәнінде ғана емес, жан дүниесінде болуы керек

Сан ғасырлық тарихы бар халық өнерінің терең бір арнасы – поэзия. Бұл өнер адамзаттың рухани жан-дүниесінің сұлулық пен мейірімге іңкәр қайнар көзін ашты. Ең кереметі сол поэзия қанатында халық ойыныңтереңдігі, шексіз қиялы, кестелі, орамды шешен тілі берік сақталды. Қазақ халқының поэзиясы тақырып өрісіне қарай, сан-салаға бөлініп жатыр.

Поэзия – бұл адамның ішкі жан-дүниесінде туындаған және торда отырған құстың ұшып шығуға дайын тұратыны сияқты, кез келген уақытта қағаз бетіне түсіретін жаырын сыры.

Шабыт немесе творчестволық күш жоғарыдан беріледі. Оны сатып алу мүмкін емес. Ол жас баланың көңіл-күйіндей өзгеріп, теңіз толқынындай құбылып тұрады. Алайда, ол әділ әрі шынайы.

Әр ақынның айналаны қоршаған ортаны түйсінуі,

өмірге көзқарасы, сенімі әр түрлі. Сондықтан олардың мұндай ерекшеліктері шығармаларына да әсер етеді.

Осы шағын кітапшаға енгізілген ақындардың өмірін Құдай бір кезде жаңартып, өзгертті әрі олардың ақындық шабытын ақиқат жолына пайдалануды үдетті.

Осы рухани өлеңдердің ең болмаса біреуі сіздің жан-дүниеңізге әсер етіп, сізге көмектессе, еңбегіміздің бекер болмағаны. Құдай сіздерге жырлар арқылы да Өзінің шындығын ашып берсін деп тілейміз. Әумин.

Айман бала кезінен құмалақшы, бақсы-балгер, емші және сондай бағыттағы басқа адамдарды Құдай мен адамдар арасындағы елші деп түсініп, оларды зор құрмет тұтты. Сондай-ақ өсе келе қазақ халқының өміріндегі шиеленіскен көптеген қиыншылықтар мен өзі жұмыс жасайтын перзентханадағы тастанды нәрестелердің тағдыры да оны терең толғандыратын. Осындай сансыз сұрақтардың тұңғиығына батып, жауап таппай жүрген күндердің бірінде оны Құдай Өзі іздеп тапты. Алғаш рет өз ана тіліндегі дұғалар мен Құдайға деген мадақтау әндерді естігенде, оның жүрегі соншалықты толқығандай болды. Киелі кітапты зерттей келе Айман өз халқының басындағы қиыншылықтардың басты себебі – олардың тірі Құдайды білмегендігінен туындайтынын түсінді. Сөйтіп Құдайға бет бұруды ұйғарды. Ол Иса Мәсіхті жеке басының Құтқарушысы деп қабылдап, тәубеге келген сәттен бастап, жүрегінен Құдай берген ұлы қуаныш орын алды. Айман жүрегін кернеген Құдайдағы бұл зор қуанышын өзінің терең де мәнді өлеңдерімен бөліседі.

Қауым ғой келгін бізбенен.

Сұхбаттасып қайтарсың,

Рухани әндер айтарсың.

Тар жол деп, қорқып саспағын.

Сенімің болса болғаны,

Көктегі Әкең қорғаның.

Киелі Сөзін тыңдарсың.

Ашылып көзің, құлағың,

Құдайға алғыс айтарсың.

Әлденіп, сергіп, тоярсың.

Ойланып жүрген көкейде,

Сұрағың болса қоярсың.

Нені іздейсің адамдар?

Жаутаңдап артқа қарама,

Дүние опа бола ма?

Мәңгілік өмір сыйлаған,

Иса деген панаң бар,

Тәубеге келгін адамдар.

(Ел. Іст. 2:38)

Тыныштық бәрін жайлаған, адамдардың арасы

Көгершіндер ұшады, көл жағалап, биіктей,

Бу шығады болымсыз, сағым ойнап киіктей.

Көгілдір аспан астында бұлттар көшті жағалай.

Құдіретті Құдайдың бәріне жетер шамасы,

Табиғатпен көрсеткен, ғажабын оның қарашы.

Ақ шағаладай тізіліп, кімдер тұр мына жағада?

Ұлттары бөлек, тіл бөлек, киінген бірдей бірақта,

Көздерін тікті оларға, бар адам тұрған жырақта.

Құдіретті Құдайдың Сөзіне сеніп, ергендер.

Жүрегі бір, сенімі бір, рухы да бір адамдар,

Бір дене оның тұрағы, мүшесі болып енгендер.

Бақытты жүзбен қарайды, орындап Әке ойларын.

Тәубеге келіп, шомылып, тазарып шыққан өздерін,

Баласы болып санайды, сүйетін Әке Сөздерін.

Төзім беріп жетелер Киелі Әке жетегі.

Адастырмай апарар, көпірмен Иса Тәңірім,

Көктегі Әке пейіші – мәңгілік өмірүйіне.

Өзімше өмір кешіп.

Кей кезде көңілсіз боп,

Кей кезде желдей есіп.

Тұңғиық кей кездерім.

Бақытты тапқандай боп,

Шаттанып ой кезгенмін.

Құдайым жол сілтеді.

Қауыммен қауыштырды,

Шындықпен табыстырды.

Қазіргі кездеріме

Еш нәрсе теңеу емес.

Қазіргі бақытыма

Ешнәрсе керек емес.

Көрінер сол шақтарым.

Әрқайсының қылықтарын,

Жүрегімде жаттадым.

Тез-тез күнім өткенше.

Құдай қосқан бауырларға,

Ағаларға жеткенше.

Жанұямыз үлкен біз,

Бір адамның мүшесіміз,

Бір денеге енгенбіз.

Менсіз атар таңдары,

Менсіз өтер әр күндері,

Менсіз толар отары.

Адасқан бір жандаймын.

Алдымдағы түнектен де,

Қауымымды таңдаймын.

Жүрегім өзі сарнайды.

Өмірдегі ең бақытты кездерім,

Құдай Әке бақшасы –

Қауымда жүрген кездерімдей болмайды.

Өмірдің көп жолдары
Тыңдаумен жүріп Өзіңді,

Сырыңа бойлап келемін.

Киелі әрбір Сөзіңмен,

Бақытқа мені бөледің.

Шартарапқа тараған.

Ал Сенің жолың біреу-ақ,

Одан өтер «жаңа адам».

Ұғармын сөздің астарын.

Қазірше жүрмін тыңдаумен,

Рухани бауырластарды.

Сырыңа сүңгіп келемін.

Тәй-тәй тұрған баладай,

Өзімді әлсіз көремін.

Өзіме қабыл ал мені.

Уағыздап сені жүрейін,

Ақ жолыңа сал мені.

Күн жарқырап, жерге нұрын төккенде.

Қарлар еріп сай-салада су тасқын,

Туған жерге құстар да ұшып жеткен бе?

Бүршік жарды-ау талдарың да далада,

Ұйқысынан оянды аңдар керіліп,

Шықты өріске малдарың да тебініп.

Қыз көктем кеп есігімнен қарады.

Нұр көктемдей Иса келіп біздерге,

Түнек басқан әр жүректі қағады.

Өссін дән деп, шуағын мол төгеді.

Мәңгі көктем болсын десең жүректе,

Иса қабыл алғын, құр кетпе.

Жетелейді түнекке ол, сол қиын.

Жүректегі көктем сені мәпелер,

Жұмақтағы мәңгі өмірге жетелер.

(Рим 14:11)

Уылжып піскен егіске

Дихан орағын әкеп салады.

Тамылжып піскен, өнім берген әрбір жемісті,

Уақыты келгенде бағбан да жинап алады.
Мезгілі жеткенде жимаса бәрін болмайды,

Шашылып өнім жиналмай қалса сол қайғы.

Үсік шалады, қарда қалады бұзылып,

Нәр жоқ, пайда жоқ жарамсыз бәрі болады.

Піскен егінді оруға, іздеп тауып бардық па?

Әр дән үшін қиналып, көмектесіп көрдік пе?

Орақтарды қолға алып, мезгілімен ордық па?

Көктегі сотта тұрмайық, кез осы жеміс беретін.

Бар өлкенің жемісі жиналмай жерде қалмасын,

Исаның ұл-қыздары бар алқапты шарласын.

Көктем берді, жаз берді жердің бәріне

Күз болып, есеп беретін уақыт жеткенде,

Жеміссіз болсақ, сүрген өмірдің мәні не?

Аспан мен жер жоқ болатын кез болар.

Кешір Иса, кеш ұғыппын дегенге,

Кешірмейтін сот болатын кез болар.

Тәңірден өз сиыңды алған жақсы.

Сол үшін кешірімін жерде алып,

Құдайға баласы боп барған жақсы.

Әзәзілдер билік құрып кезуде.

Адамдарды байлап-матап тастаған,

Өзіндегі айлаларға төзуге.

Салып қойды әр соқпақтың соңына.

Байлық, билік, жоқтық, алдау – бәрі бар,

Өзі құрған жоспары мен жолында.

Кей адамның шытырлаған айлығы бар.

Кей адамдар мұқтаждықтан қажыған,

Кей адамдар ішер ас жоқ, азған.

Кей адамның той-думан ғой іздегені.

Кей адамның ішіп-жеумен өмірі өтіп,

Кей адамдар тояттаған жүзге енеді.

Шет елдерге сапарларға аттанып.

Кей адам жүр шаршауменен тарыққан,

Кей адам жүр бұл өмірден жалыққан.

Кей адамдар ауырудан құлардай боп тұр өзі.

Құлап кетсе кім сүйері белгісіз,

Тұра ала ма, тұра алмаспа қиын болды енді өзі.

Кей адам жүр жаман оймен өз өмірін жүдетіп.

Кей адамдар жез өкшелік кәсіп қылған батпақта,

Кей адам жүр басқа адамның несібесін күзетіп.

Кей адам жүр үлкен істер тындырып.

Кей адам жүр бақсы-балгер, емші боп,

Кей адам жүр көз жасына тұншығып.

Жүрегінде тыныштық жоқ, шеру тартқан көңілі,

Құдайсыз әр жүректің алданумен, азаппен,

Осылай өтер әркезде әзәзіл билеп өмірін.

Көп соқпақтың аяғы тозаққа сені апарар.

Құдай салған жалғыз жол жетелесе бәріңді,

Осы шындық сүрлеуі – жұмақ деп ол аталар.

Қолға алып қаламды, жыр жазбаса бола ма.

Сұлу әсем табиғат, жан бітті бүгін өзіңе,

Күннің көзі күлімдеп, шуақ шашты далама.

Құстар келді ән салып, оралды біздің араға.

Шұрқырасып, табысып, мал шықты бүгін өріске,

Адамдар шықты алқапқа, дән себуге егіске.

Қыс болмасын өмірде, бүршік атар кез тұрсын.

Иса сөзі ерітер жүректегі қар, мұздарды,

Сенің сөзің әкелер жүрекке нәзік көктемді.

Ұрлатып алып байқаусыз, мәңгілік мұзда қалмайық.

Иенің сөзін қабылдап, ерітейік мұздарды,

Сақ болайық халайық жүректегі көктемге.

Болаттың өлеңдері өзінің бұрынғы өмірінің қандай болғаны жайында, Құдаймен табысқан сәттен бастап, жүрегінің тыныштыққа ие болғаны жөнінде сыр шертеді және оның кейбір өлеңдеріне әндер жазылған. Болаттың өміріндегі өзгерістер, ата-анасы мен туған-туыстарына үлкен куәлік болды. Құдайға рахмет!

Жүрегімді, өмірімді Саған беремін.

Қуанғанда, қиналғанда, тарыққан кезде,

Басымды иіп тәубе етіп Саған келемін.

Тек Өзіңсің сағынарым,

Тек Өзіңсің Құтқарушым,

Азаптардан да.

Адасып мен кетер ме едім,

Сен Өзіңе жетеледің.

Мәңгіліктің жолын көрсетіп.
Жер әлемді кезіп келеді Сенің сөздерің,

Адамдарға мәңгі өмірді тек Сен бересің.

О, адамдар, қарсы алыңдар толық сеніммен,

Шеру тартып, мәңгі өмірде сонда жүресің.

Адамдарға деген сенім, көңілің үшін.

Атың Сенің мәңгілікке марапатталсын,

Ал тірлігің адамдарға үлгі болып қалсын.

(Ел. Іст. 4:12)

Кешірім күнәм үшін сұрап тұрмын.

Білемін мейіріміңнің мол екенін,

Сенемін, Сен мұңыма құлақ түрдің.

Жер әлемге таралдың.

Құтқарушым, Өзіңсің ғой,

Саған сеніп оралдым.

Мен Өзіңнен қуат алдым,

Мейіріміңмен жұбата алдың.

Жан дүниеме сая болып,

Сенімімді ояттың.

Мәңгілік өмір жайлы сыр ұқтырдың.

Сырласып жеке қалған сәттерімде,

Жақсылықтың нышанын сезіп тұрдым.

Күнәмнан тазартуды ойлағансың.

Сен менің өмірдегі күнәм үшін,

Өзіңді ағашта айқыш қинағансың.

Келетін сәтіңді мен сағынамын.

Жақсы үлгімен сөздеріңді уағыздап,

Арасынан ұлдарыңның табылармын.

Жүрегімді баурап алды зор үміт.

Мазасыздық бұлты менен сейілді,

Шыға келді қарсы алдымнан таң күліп!

Қарай берем бұл өмірге балаша.

Кілтін таптым сыр сандықтың ғажайып,

Бауырлармен жүрмін бүгін жараса.

Шайдай ашық бүгін менің аспаным.

Орын бердім жүрегімнің төрінен,

Еді-ау маған тозақ жақын өмірден.

Шайдай ашық бүгін менің аспаным.

Орын бердім жүрегімнің төрінен,

Еді-ау, маған тозақ жақын өмірден.

Сан жарасы жүрегімнің емделер.

Шипа іздесең пендешілік дертіне,

Жүрегіңді бер Исаның еркіне.

Бақыт бар ма мына жалған өмірде?

Ескек бар ма сен отырған қайықта?

Осы жағын ойға салып байыпта.

Мұңға батар меңіреу боп тарығар.

Сырт бейнеңде сен де жалған күлерсің,

Бітеу жара жүрегіңде білерсің.

Шындық жолы Исаға кел қорықпа.

Адамдар-ай пенделікті тастағын,

Исаменен жаңа өмірді бастағын.

Енді өмірге қараймын мен жаңаша.

Пендешілік бұлты менен сейілді,

Мен Исаға сенем енді балаша.

Тағдырыңды сен Исаға табыста.

Жансын десең саған мәңгі шамшырақ,

Дұғаңды да сен Исаға бағышта.

Тек ізгілік шығар сенің сөзіңнен.

Екі жолдың арасында тұрсың сен,

Таңдау еркі ал бауырым, өзіңнен.

Бұзып шығып шайтан құрған қақпанын,

Бақыт та бар, байлық та бар Мәсіхте,

Мәңгі-бақи есіңізде сақтағын.

Ойға салып бағытыңды пайымда.

Шешімге кел, кеш қаласың бауырым,

Сен Исаға жүрегіңді аш дайында.

Әлде қалай пенделікке бастың ба?

Бұл дүниенің торына сен шырмалып,

Қалып қойма бір толқынның астында.

Тар қақпадан менен қалмай өт енді.

Уақыт тар қарайлама бауырым,

Барлық күнәң Иса арқылы өтелді.

Жарқырап жанған шамдайсың.

Үзілген үміт жіптерін,

Айқыш ағашпен жалғайсың.

Кеудемде тұнған бұлақсың.

Үмітпен Саған қараймын,

Қолыңды бұлғап тұрғайсың.

Рухы маған тиеді.

Күнәмді кешіп, мәпелеп,

Сәбише мені сүйеді.

Баратын жол да Өзіңсің.

Адаспай Саған баратын,

Көзімнің нұры Өзіңсің.

Астыңа жинар білексің.

Сезінер Сені алыстан,

Кеудемде соққан жүрексің.

Күнім де Сенсің туатын.

Қияме-қайым болса да,

Қорғаным Сенсің тұратын.

Арайлап атқан таңымсың.

Сағынып, аңсап жүргенде,

Басыма қонған бағымсың.

Қиялға қанат жалғайсың.

Батып кетсем де құрдымға,

Іздеуден мені талмайсың.

Бар әлемді бағындырған Құдайым.

Қасіреттің бар екенін білдіріп,

Мені Өзіңе табындырған Құдайым.

Мен үшін Құдайым,

Лайықсыз еді ғой жүрегім.

Жараңнан қан ақты,

Жаныма тым батты.

Қайтуға Өзіңе бет алдым.

Пәк қаның жебесін,

Рухың демесін.

Әлсізбін сеземін,

Күш берші Құдайым.

Бар адамға теңдік берген Құдайым.

Иса болып дүниеге келіп Сен,

Күнәм үшін қорлық көрген Құдайым.

Жүруші еді жаншылап.

Жауабын Құдайым,

Бердің Сен, Өзің-ақ.

Айқышқа барамын,

Артыма қараймын.

Қош болғын күнәһар дүние.

Назарыңды салшы Сен,

Пәк қаныңмен тазалап,

Қамқорлыққа алшы Сен.

Мәңгіліктің ағатын өзені Өзіңсің.

Тұңғиық дарияға барып мен батайын.

Оятып, ой берші жүрекке Құдайым.

Шаттанам балаша.

Сен тұрсың алдымда данаша.

Таң атты арайлы,

Әзәзіл қарайды.

Өкініш кеудесін жанайды.,

Мәңгіліктің есігі,

Болсыншы бесігім.

Мың алғыс айтамын,

Өзіңе Тәңірім!

(Рим. 6:23)

Сені өлтіру шайтанның серті екенін.

Жүрегіңді әзәзіл билеп алған,

Күнә деген жазылмас дерт екенін.

Құл қылып бар адамды байлап алған.

Тамыры тым тереңде бұл күнәнің,

Адам ата жүрегінен бастау алған.

Жақсылыққа ешқашан бастамайды.

Кезігер кейде саған Қабыл болып,

Кейде сені әлсіретер дауыл болып.

Қан боп тебер миыңа, бастарыңа.

Өрмекшідей бойыңда торлап алған,

Жеңу қиын адамзат, достарым-ау!

Ресторанда, барларда, қилы орында.

Бар азабын көпшілікке артып қойған,

Күнәнің жемісі бұл, сен мойында.

Исаға сенсең бірақ ұтылмайсың.

Исаға тапсырсаң сен тағдырыңды,

Сонда сен әзәзілге жұтылмайсың.

Жаманшылық кетер сіздің ойыңыздан.

Исаның қаны арқылы ақталасыз,

Аспанда болар сонда тойыңыз да.

Пейіште сыйлы орынға таласқалы.

Бәрімізге орын жетеді бауырым-ау,

Дейді ғой айыбы жоқ адасқанның.

Қалмаса тозаққа келіп, жолың тоқтап.

Күнәңді айтып одан да Исаға кел,

Уақыт тар, күтіп тұр, сені тоқтап.

Пейішке бір секунд та қондырмайды.

Аз ғана уақытыңның бағасын біл,

Жаны ашып, әлі саған қол бұлғайды.

Шын қызмет бірақта ізгі ниетте.

Ізгі хабар таратсам Құдай сөзін,

Ойлаңдаршы, осы осал қызымет пе?

Бөлісіңдер жүректегі байлығым да.

Бақырайтып тонап ал, тал түсте кеп,

Өкінбеймін керегі жоқ қайғының да.

Тауыса алмайсың бірақ та шайлығымды.

Кең қазына жүрегім – Құдай үйі,

Алыңдаршы, әрқайсың айлағыңды.

Керек емес Иорданда жуынғанмын.

Керек емес күнә үшін қан төгіп те,

Киелі Рух жүректе туындадың.

Қырық жаста күнәмнан азап болу.

Аңқау елге арамза молда деген,

Құдайымды тонап алар кәззап болып.

Жүрек керек күнәдан, шайлықпаған.

Сен де қосыл, сапқа тұр, бізбен бірге,

Ізгі хабар айтудан еш қаймықпағын.

Үйренесің шайтанмен күресуді.

Сонда етесің қызмет Құдайыңа,

Тәж киесің Исадан үлесіңе.

Қарап тұр-ау соған шыдап адамдар да.

Мәз болады-ау соқыр сезім билеп алған,

Сен кешірім алып бердің адамдарға.

Мен көретін азапты Өзің көрдің.

Шеге маған қадалса шыдайтындай,

Маған сондай мейірім мен төзім бергін.

Түнегімде таң болып жанғаныңда.

Жүрегімде жарқ етті жарық сәуле,

Аспанда бірге болу арманым да.

Көктем келді көктеп біздің санамызға.

Саған сеніп құтқарылу алып жатыр,

Барлық халық, әкеміз, баламыз да.

Сен ізденіс бердің біздің ойымызға.

Сен арқылы құтқарылмақ барша халық,

Аспанда болар әлі тойымыз да.

Толқынға қарай қалып.

Шуақты көлдің беті,

Таң атар арайланып.

Кеудемді жарқ етті!

Түнекті кеудемдегі,

Мәңгіге алып кетті.

Тыншымай қалықтайды.

Қуаныш кеудем толы,

Ән болып шарықтайды.

Жүрекке қуанышты.

Өзіңнен тауып алдым,

Бақыт пен жұбанышты.

Көл бетін тербете бер.

Толқындар тоқталмастан,

Мәңгілік таусылмайды.

Мені сүйдің, тауып алдым білемін.

Таңғажайып түсінбейтін күйге еніп,

Жарылардай қуаныштан жүрегім.

Ұқтың ба, әлде жүректегі сырымды?

Тұмшаланған қараңғылық пердесі,

Кеудемдегі бір-ақ сәтте сырылды.

Самал болып өмірімде естің бе?

Мөлдір бұлақ тауып бердің бастауын,

Қараңғылық менен мәңгі көштің бе?

Сен көрсеттің шын өмірдің дастанын.

Сен – ақиқат, Сен – мәңгілік, Сен – өмір,

Тек Өзіңсің шайдай ашық аспаным.

Өзің салдың аузыма сөзіңді.

Өмір бойы сені жырлап өтемін,

Құтқарушым, берші маған сенімді.

Қанат болдың қолтығымның астында.

Сен арқылы қиындықты жеңермін,

Сен арқылы қарсы тұрам тасқынға.

Қолды создың, мен де қолды беремін.

Жетелеші мені Өзің мәңгіліктің жолына,

Көзімді алмай артыңнан мен еремін.

Нәпсіміздің құлы болып жүр едім.

Шыңырауға батып кете жаздадым,

Өзің аштың жүрегімнің ілгегін.

Ақтарылдың жан-дүниеме сыр болып.

Шақырасың мәңгі өмір бағына,

Көкірегімде төгілесің жыр болып.

Шаттық пенен қуанышқа бөледің!

Мәңгіліктің кілті Сенде, сондықтан,

Жетелеші, соңыңнан мен еремін.