218
707.
ХАКІМ [ар.] зат. 1. көне.
Даулы мәселені шешетін тәуелсіз төреші. Іс
қозғалғанға дейін діни қазының (кади) алдына бармай тұрып, хакімге барып жүгіну
керек (Ислам энц.). Хакім атқарушы өкіметтің хұқына ие емес,
оның мәртебесі
(статусы) айқындалмаған, хакімді ешкім тағайындамайды, оған өзінің өмірден түйгені
көп, беделді адамдар ұсынылады (Ислам энц.). 2.
Басқарушы, әкім. Бекетай – «Молда
момын» хакім болып Көп тұрды Қазалының қаласында. Жібектей «Молда момын»
болды майда, Асылған қайратынан көрді пайда (Базар жырау, Шығ.). Хакімдер жаңа
өспірім жастан болды, Басына ұрылардың бостан болды (Кердері Әбубәкір, Қазағым).
Енді бұл іске жоғарғы хакім кіріспек (Ә.Бөкейханов, Шығ.). Тауыса алман дүние кебін
айтып санап, хакім аз іс ететін ғаділ қарап (А.Байтұрсынов, Шығ.). 3.
Оқымысты,
данышпан, философ. Осындай сөз танымайтын елге сөз айтқанша өзіңді танитұғын
шошқаны жақсы деп бір хакім айтқан екен (Абай, Шығ.).
708.
ХАЛИС [ар.] сын.
Шын, нағыз, таза, адал. Бұлар өз ижтиһадің бірлән, ниет
халис бірлән ізденсең ғана берілетін нәрселер, болмаса жоқ (Абай, Тол. жин.). Бұл істер
ғылым симиа екен х а л и с (Абу-л-Харис).
709.
Достарыңызбен бөлісу: